Françesku: përvujtëria është burim i paqes në botë dhe në Kishë
R.SH. / Vatikan
Papa Françesku ia kushtoi përvujtërisë katekizmin e njëzetë dhe të fundit të ciklit mbi veset dhe virtytet, nisur në audiencën e përgjithshme të 27 dhjetorit. Besimtarëve, mbledhur sot në Sheshin e Shën Pjetrit, nën një diell veror - Papa ua përshkroi karakteristikat e saj duke u përqendruar tek Virgjëra Mari, grua e përvuajtur mbi të gjitha gratë e, më pas, përmblodhi frytet, që burojnë nga "vogëlsia shpirtërore".
“Vëllezër e motra, përvujtëria është gjithçka. Është çka na shpëton nga Djalli dhe nga rreziku për t'u bërë bashkëpunëtorë të tij. Përvujtëria është burimi i paqes në botë e në Kishë. Aty ku nuk ka përvujtëri, ka luftë, ka mosmarrëveshjeje, ka përçarje. Hyji na dha shembullin në Jezusin dhe Marinë, që janë shpëtimi e lumturia jonë”.
Kundërshtari i madh i krenisë
Ndonëse nuk është "pjesë e shtatë virtyteve kryesore dhe teologale, përvujtëria "është në themel të jetës së krishterë" - shpjegoi Papa - e është edhe "antagoniste e madhe e vesit më vdekjeprurës", mendjemadhësisë.
Ndërsa mendjemadhësia dhe arroganca e fryjnë zemrën e njeriut, duke e bërë të duket më e madhe se sa është, përvujtëria e kthen gjithçka në përmasën e duhur: ne jemi krijesa të mrekullueshme, por të kufizuara, me pika të forta dhe të dobëta. Që në fillim Bibla na kujton se jemi hi e pluhur e hi e pluhur do të bëhemi: ta tregon vetë fjala ‘i përvujtë’, që rrjedh nga humusi, domethënë nga balta. Megjithatë në zemrën e njeriut lindin shpesh jermet e plotfuqishmërisë, tejet të rrezikshme! E kjo është një e keqe e madhe”.
Nga ndjenja e vogëlsisë lindin virtytet
Për t'u çliruar "nga demoni i krenarisë" e "për të gjetur masën e duhur", do të mjaftonte të ndaloheshe "për të soditur qiellin me yje", e për ta zgjeruar shikimin edhe më tej… Falë "shkencës moderne", do ta kuptoje “misterin që të rrethon në gjithësi” - shpjegoi Papa Françesku. - Të përvuajtur janë "njerëzit që e kanë në zemra këtë perceptim të vogëlsisë së tyre", "të varfrit në shpirt" nga të cilët niset Jezusi në Lumturitë e tij:
“Është lumturia e parë, sepse - në bazë të atyre, që vijojnë: e kjo, ngaqë butësia, mëshira, pastria e zemrës lindin nga ndjenja e brendshme e vogëlsisë. Përvujtëria është porta e të gjitha virtyteve”.
Përvujtëria "granitike" e Marisë
Pikërisht përvujtëria dhe varfëria shpirtërore vlerësohen nga Ungjijtë si "burimi i gjithçkaje" - nënvizoi Papa - duke vënë në dukje se Lajmërimi ndodh në "një fshat të vogël, të humbur, në Galile. Ishte aq i parëndësishëm, sa njerëzit thoshin: ‘Mos prit të vijë gjë e mirë nga Nazareti!’. E pra, prej aty rilindi bota! Nga "një vajzë e panjohur, Maria"; të Plotfuqishmin "e tërhoqi pikërisht kjo "vogëlsi":
“Mund të përfytyrojmë se edhe ajo jetoi çaste të vështira, ditë kur feja e saj përparonte në errësirë. Por kjo nuk e lëkundi kurrë përvujtërinë, virtyt prej graniti i Marisë: ajo është gjithnjë e vogël, gjithnjë e zhveshur nga vetveja, gjithnjë e lirë nga të gjitha ambicjet”.
E prej përvujtërisë së Marisë Virgjër vijon të burojë paqja në botë dhe në Kishë.
