Jubileu: në Shën Pjetër, shtatorja e Shën Marisë së Shpresës
R.SH. / Vatikan
Shtatorja e Zojës Mari, që nderohet me emrin Zojës së Shpresës, vendosur në Bazilikën e Shën Pjetrit, pranë Altarit të Rrëfimit, në Vatikan, me rastin e Jubileut të Shpresës vjen nga Shenjtërorja e Battipaglias, në provincën e Salernos, Itali, e do të mbetet në Vatikan deri në Festën e Dëftimit të Zotit (Ujit të Bekuar). Ati Stigmatin Francesco De Crescenzo tregon historinë e figurës mariane.
Historia e figures të Zojës së Shpresës lidhet pazgjidhshmërisht me popullsinë e Battipaglia-s të Italisë. Maria është Nëna e Shpresës së Shenjtë, sepse Nëna e Krishtit, Shpresa e njerëzimit. Nga viti 1819, vit i mbërritjes së Figures Shenjte, e sjellë nga Napoli, nga kalorësi Domenico Antonio Franchini, ngjarjet e gëzueshme dhe të trishtueshme të njerëzve u lidhën ngusht me devocionin, dashurinë dhe ndërmjetësimin e Virgjërës. Ngjarjet e fillesës rrëfehen në një dokument të jashtëzakonshëm, në librin e kujtimeve të Franchinit, shkruar me dorë, që mbetet si dëshmi historike, edhe për lindjen e Battipaglia-s.
Në kapelën Franchini, ku qe vendosur figurja, jeta fetare dhe komunitare e banorëve të Battipaglias u zhvillua dhe u rrit nën vështrimin e ëmbël e amtar të Marisë. Ishte kopje e origjinalit të ruajtur në Napoli, në San Nicola alla dogana, që nuk ekziston më. Prej rreth 60 vitesh, në kapelën e Franchinit, Nëna e Shpresës endte fillin e dashurisë së njerëzve. Në vitin 1878, me urdhër të vajzës së Franchinit, Ipolita, u ndërtua shtatorja aktuale, për ta bërë më konkret dhe më praktik procesionin vjetor, por edhe për të shprehur në mënyrë më të fortë e më të prekshme devocionin e shpresës që kishte populli në Nënën e Zotit. Prej druri polikrom, realizuar në Napoli, shtatorja, e një autori anonim, ka qëllimisht tiparet e një të reje të thjeshtë, pikërisht për të nënkuptuar se Maria është një nga bijat e popullit.
Figurja lidhet ngusht me Krishtin. Në veprën origjinale, Maria e tregonte Krishtin Fëmijë në këmbë, me një zemër flakëruese në dorën e djathtë, shenjë e dashurisë së tij të zjarrtë për njerëzimin, ndërsa Virgjëra mbante në dorën e majtë Kryqin. Në bazën e kryqit, një spirancë e vogël, tek e cila mbështetej Zoja. Kryqi dhe spiranca, dashuria e Krishtit të kryqëzuar, shpresa e botës! Mesazhi është i qartë: Krishti Zot, Biri i Marisë, me vdekjen dhe gjalljen e tij, është Shpresa e botës. Dashuria e tij shpëton.
Populli e “kristalizoi” gjithë dashurinë e tij për Krishtin dhe Virgjërën Shenjte në figuren e Marisë, të paraqitur në këtë shtatore. Qëndrimi i Virgjërës, pak e përkulur përpara "i ofron" njerëzve Shpresën, Birin e saj. Me dorën e djathtë mban një Spirancë, që në krahun vertikal dhe horizontal është Kryq i vendosur në tokë, i mbjellë në botë si Shpresë për popujt (Hebrenjve 6,19).
Maria është Nëna e Shpresës së Shenjtë, sepse Nëna e Krishtit, Shpresa e njerëzimit. Me kalimin e kohës, vullneti popullor e vendosi në dorën e Marisë që mban Fëmijën Jezus, edhe Rruzaren, në mënyrë që meditimi i mistereve të jetës së Jezu Krishtit me Marinë, të mund të shoqëronte shpresën e njerëzve.
Prej këndej virtyti teologjik i Shpresës (CCC 1817), buron nga kjo Gurrë, në të cilën Nëna dhe Biri bashkohen në misterin e Mishërimit dhe në Misterin e Pashkëve. Shtatorja, e nderuar dhe e dashur menjëherë nga njerëzit e Battipaglias, i frymëzoi gjithnjë brezat që ta jetojnë fenë e tyre dhe ngjarjet e historisë së tyre të ndriçuara nga shpresa në Krishtin. Maria e ndoqi popullin e mërguar gjatë bombardimeve të luftës së fundit, kur qyteti u shkatërrua; përkrahu dhimbjen dhe shpresën e popullit gjatë trazirave të vitit 1969; i dha guxim e besim gjatë tërmetit të vitit 1980. Ishte gjithmonë pikë referimi: i mirëpriti të gjithë ata që erdhën në fushën e Selës dhe u vendosën në Battipaglia.
Në “Festivalin e përvitshëm të Shpresës” shihet një turmë e madhe njerëzish, të cilët kremtojnë fenë dhe devocionin në Shenjten e tyre pajtore. "Instinkti" i popullit (sensus fidei fidelium) e kapi menjëherë këtë përmasë shprese si frymëzim i Shpirtit dhe e jetoi me dashuri për Nënën e Krishtit, e cila u kurorëzua Pajtore e qytetit dhe e popullit të Battipaglias më 1 Korrik 1979, me Breven Papnore të Shën Gjon Palit II.
Guri i parë i Shenjtërores së sotme kushtuar Zojës Mari u vendos në vitin 1906. Fillimisht iu kushtua Zojës së Karmelit, por edhe këtu ndërhyu populli që, e mbarti menjëherë shtatoren e Shën Marisë së Shpresës nga kapela Franchini dhe e vendosi në një kamare të re. Sot kjo lloj gare na bën ta vëmë paksa buzën në gaz, ndonëse shpreh qartë vullnetin popullor. Në kalimin nga kisha e Franchinit, në Kishën që u zgjodh si shenjtërore mariane në korrik 1980, e gjithë jeta fetare e Battipaglias u pasurua me famulli të tjera, por zemra e qytetit ishte gjithnjë Zoja e Shpresës!
E restauruar plotësisht me rastin e Jubileut të vitit 2000, shenjtërorja është sot zemra e fesë së banorëve të Battipaglia-s, të cilët e nderojnë Shën Mërinë e Shpresës si qendrën unifikuese të identitetit dhe të jetës fetare e civile të qytetit.
