Lutja e veçantë e Papës për të vdekurit e panjohur të pandemisë
R. SH. - Vatikan
Françesku kryesoi sot, në Shtëpinë e Shën Martës, Meshën e së enjtes të Javës III të Pashkëve.
E nisi kremtimin me një lutje tejet prekëse:
“Të lutemi sot për të vdekurit, ata që u shuan nga pandemia e, në mënyrë të posaçme, për të vdekurit - t’i quajmë kështu - e panjohur. Pamë fotografitë e varreve të përbashkëta. Shumë…”.
Në homeli Papa komentoi një fragment shkëputur nga Veprat e Apostujve (Vap 8,26-40) që flet për takimin e Filipit me një eunuk etiop, funksionar i Kandaçes. Eunuku shtegtonte duke lexuar Librin e Izaisë e qe ndaluar pikërisht tek fragmenti, ku profetizohej për vdekjen e Krishtit. Kishte dëshirë të zjarrtë të kuptonte kush ishte ai, që përshkruhej kështu në Librin e Izaisë: “Si dele, atë e çuan në thertore”. Pasi Filipi i shpjegoi se bëhej fjalë për Jezusin, etiopi, i prekur në shpirt, i kërkoi ta pagëzonte.
Është Ati - pohoi Françesku - duke kujtuar fragmentin e sotëm ungjillor – ai që i tërheq njerëzit drejt të Birit, që i ndihmon ta njohin: pa këtë ndërmjetësi, nuk do të mund të njihet misteri i Krishtit. E kjo i ndodhi edhe funksionarit etiop. Duke lexuar Izainë profet, ndjeu shqetësimin, që ia dikoi në zemër Ati. Kjo - kujtoi Papa - vlen edhe për misionin: ne nuk kthejmë askënd në rrugën e Zotit. Është Ati ai, që i tërheq njerëzit, përmes dëshmisë së fesë. Duhet ta lusim Atin t’i tërheqë njerëzit tek Jezusi. E për këtë tërheqje, janë të nevojshme dëshmia e lutja. Kjo është zemra e apostullimit tonë! Ta pyesim veten: a jap dëshmi me stilin e jetës sime? A lutem, që Ati t’i tërheqë njerëzit drejt Jezusit? Të shkosh në mision, nuk do të thotë të bësh prozelitizëm. Do të thotë të dëshmosh. Ne nuk konvertojmë askënd. Eshtë vetë Zoti, që i prek zemrat e njerëzve. T’i kërkojmë Zotit - u lut në përfundim Françeku - hirin ta jetojmë punën tonë me dëshmi e lutje, që Ati të mund t’i tërheqë njerëzit drejt Jezusit.
Ky është rregulli i madh për apostullimin tonë, kudo, e në mënyrë të posaçme, në misione. Një herë, një zonjë - e mirë, dukej qartë se kishte vullnet të mirë - m’u afrua me dy të rinj, një djalë e një vajzë, e më tha: “Ky djalë, o Atë, ishte protestant. E u kthye: e binda unë. E vajza ishte -animiste a nuk e mbaj mend çka më tha - e unë e ktheva. E zoja ishte e mirë, e mirë. Por gabohej rëndë. Unë e humba paksa durimin e ia ktheva: “Dëgjo, mos Zonjë, ti nuk ke kthyer askënd: ishte Zoti ai, që ua preku zemrat. E mos harro: dëshmi, jo prozelitizëm!”.
Papa Françesku e përfundoi kremtimin me adhurimin e të Shenjtnueshmit Sakrament dhe me bekimin eukaristik, duke i ftuar besimtarët të marrin Kungimin shpirtëror. Në përfundim, lutja e Papës:
“O Krishti im, unë besoj se je me të vërtetë i pranishëm në të Shenjtnueshmin Sakrament. Të dua mbi gjithçka e të dëshiroj në shpirtin tim. Meqë tani nuk mund të të marr sakramentalisht, eja të paktën shpirtërisht në zemrën time. Të përqafoj njësoj si të kishe ardhur e bashkohem krejtësisht me Ty. Më ndihmo të mos ndahem kurrë prej Teje. Amen!”.
Para se Ati i Shenjtë të largohej nga kapela, që i kushtohet Shpirtit Shenjt, u këndua antifona mariane “Regina caeli”, tipike për kohën e Pashkëve:
“Regína caeli laetáre, allelúia.
Quia quem merúisti portáre, allelúia.
Resurréxit, sicut dixit, allelúia.
Ora pro nobis Deum, allelúia”.
(Mbretëreshë e qiellit, gëzohu, Aleluja!
– Se ai që e mbarte në kraharor, Aleluja!
U ngjall si pati premtuar, Aleluja!
– Lute për ne Hyjin, Aleluja!)
