Mesha e Papës në Camerino. “Kush është pranë Zotit, nuk rrëzohet, shkon përpara”.

R. SH. - Vatikan

Sot, e Diela a parë pas Rrëshajëve, kremtohet festa e së Shenjtnueshmes Trini, përmbushje e misterit të Shëlbimit, realizuar nga Ati, përmes Birit, në Shpirtin Shenjt. E Papa Françesku deshi, në këtë ditë solemne, të jetë pranë njerëzve të dëmtuar nga tërmeti e të lutet për ta. Jo nga larg, por fare pranë kësaj bashkësie, që “e priti me gëzim të papërshkrueshëm e me dashuri të pamasë” - siç pohon kryeipeshkvi Francesco Massara që, në përshëndetjen drejtuar Papës, i paraqiti një popullsi “të mbetur në mes të katër rrugëve” për shkak të tërmetit të 2016-tës, plot me plagë të hapura nga dhimbja, por të gatshme për të rikrijuar gjithçka mund të rikrijohet". Kësaj popullsie, Papa i foli për shpresë e afërsi. E ftoi të mos e lëshojë zemra, duke i kujtuar dhuratën e Zotit, gjithnjë pranë, e të Shpirtit Shenjt, ngushëllues e çlirues.

Mesha, pas një sërë vizitash të Papës në territor, u kremtua në Sheshin Cavour, ndërmjet katedrales e pallatit dukal, me shenja të dukshme plagësh, shkaktuar nga lëkundjet e frikshme.

Jemi të vegjël e të pafuqishëm, por të çmuar për Zotin

Në homelinë e Papës, dhimbja e thellë e kësaj popullsie, së cilës i përsëriti Psalmin e 8-të të Liturgjisë së sotme: “E kush është njeriu, që Ti ta kujtosh!”. Nëse çka lartohet, mund edhe të shembet e shpresa, të përfundojë në pluhur, njeriu kush është? Kësaj pasigurie, përjashta e përbrenda nesh, i përgjigjet siguria, që gurron nga Zoti: “Ai rikujtohet për ne. Nuk na harron kurrë!”.

Rikujtohet! Domethënë rikthehet mes nesh, sepse na ka në zemër. E ndërsa këtu poshtë shumë sende harrohen tepër shpejt, Zoti nuk na flak në skutat e harresës. Asnjëri nuk është i pavlerë para syve të Tij. Secili ka vlerën e vet të pakufishme: jemi të vegjël nën qiell e të pafuqishëm kur toka na lëkundet nën këmbë, por për Zotin jemi më të çmuar se çdo gjë tjetër!

Shpirti Shenjt i lyen me vajin e shpresës, plagët tona

E pikërisht kujtimi ishte fjala e parë kyçe, që u drejtoi Papa besimtarëve të Camerinos. Kujtimi se je “bir i vetëm e i pazëvendësueshëm” - shpjegoi – na jep forcë të mos dorëzohemi, të mos trishtohemi e të mos ravgojmë në këtë të keqe, që na ra mbi kokë e duket sikur nuk do të mbarojë kurrë. Kujtimet negative - shtoi Papa - na grumbullohen edhe kur ne vetë rrimë e i mendojmë. Duke u mbyllur, kështu, në burgun e mendimeve të zeza, prej të cilave mund të na çlirojë vetëm Zoti, duke na mbushur përplot me Shpirtin Shenjt:

“Për Të kemi nevojë, sepse është ngushëllues; sepse nuk të lë kurrë vetëm, të shtypur nën peshën e padurueshme të jetës. Është ai, që e shndërron kujtesën tonë skllave, në kujtesë të lirë; plagët e së kaluarës na i shndërron në kujtime shëlbimi. Bën në ne, çka bëri për Jezusin: plagët e Tij këto varrë të tmerrshme, hapur nga e keqja, përmes pushtetit të Shpirtit Shenjt, u bënë kanale mëshire, plagë të ndritshme, në të cilat shkëlqen dashuria e Zotit, një dashuri që të ngre në këmbë, të bën të rilindesh. Këtë bën Shpirti Shenjt, kur e ftojmë të zbresë mbi plagët tona. Ai i lyen kujtimet hidhura me balsamin e shpresës, sepse Shpirti Shenjt është rindërtues i shpresës”.

Shpirti Shenjt na bën të ngrihemi fluturim

Fjala e dytë kyçe, që Papa i drejtoi popullsisë së Camerinos, ishte pikërisht shpresa. Kur jemi  të mjeruar a të plagosur - kujtoi Françesku - na pëlqen të mbyllemi në strofkën e shpirtit tonë të trishtuar. Eshtë Shpirti Shenjt ai, që na bën të ngrihemi fluturim, duke na hapur udhën e fatit të mrekullueshëm, për të cilin u lindëm, duke na ushqyer me shpresë, një shpresë të gjallë, jo kalimtare a të përkohshme, si ajo që gatuhet me shpresa tokësore e që, prandaj, nuk duron gjatë:

“Shpresa e Shpirtit Shenjt lind në thellësi të shpirtit tonë. Na jep besim. Na kujton se nuk jemi vetëm. Na lë në shpirt paqe e gëzim, pavarësisht nga ngjarjet, që ndodhin jashtë nesh. Eshtë shpresë me rrënjë të fuqishme. S’ka tërmet që mund ta shembë”.

Trinia: mister i afërsisë së Zotit

Ta ftojmë, prandaj, Shpirtin Shenjt të zbresë ndër ne e ta kemi gjithnjë pranë”. Afërsi ishte fjala e tretë kyçe, që ua drejtoi Papa markixhanëve, gjatë lutjes, të cilën e shqiptoi lirisht, jashtë tekstit zyrtar:

“Eja, o Shpirt Ngushëllues! Eja e na jep pakëz dritë, jepi kuptim gjithë kësaj tragjedie, na jep shpresën, që nuk zhgënjen. Eja, o Shpirti Shenjt!”.

Festa e sotme Trinisë - nënvizoi Françesku - është pikërisht misteri i ndritshëm i afërsisë së Zotit, nuk është enigmë. Na thotë se Zoti është Ati, i cili na dha të Birin e se, për të qenë edhe më pranë, për të na ndihmuar ta mbartin barrën e jetës, na dërgon Shpirtin e vet.

Shpirti Shenjt, që e kujtojmë sa herë bëjmë shenjën e Kryqit, pikërisht kur prekim shpatullat, vjen të na japë forcë, të na inkurajojë, të na ndihmojë për ta mbartur peshën e rëndë të jetës:

“Sepse Ai është specialist për të ringjallur, për të ringritur në këmbë, për të mbartur pesha të rënda! Duhet më shumë forcë për të riparuar, se për të rindërtuar; për të rifilluar, se për të filluar; për t’u pajtuar, se për të shkuar mirë. Kjo është forca, që na e jep Zoti. Prandaj kush i afrohet Zotit, nuk  rrëzohet, shkon përpara: rifillon, riprovon, rindërton. Edhe vuan, por ia del mbanë të rifillojë, të riprovojë, të rindërtojë”.

Kujto, riparo, rindërto!

Duke iu drejtuar besimtarëve, Papa i lartoi lutjen “Zotit, që të kujtohet për ne, Zotit të shpresës, “Zotit, që e kemi gjithnjë pranë”, që nuk e harron njeriun në çaste të vështira!

Kanë kaluar tre vjet e vendi rrezikohet që, pas zulmës së parë të mjeteve të komunikimit, mbi rrënojat e tërmetit të bjerë heshtja e harresa e trojet të vijojnë të shpopullohen, të shkretohen. Po Zoti - nënvizoi Papa -  na nxit të kujtojmë, të riparojmë, të rindërtojmë. E ta bëjmë së bashku, pa e harruar kurrë atë, që vuan!