Çelësi i fjalëve të Kishës: lutja është njerëzore, na e hap zemrën
R.SH. – Vatikan
Lutja është vendi i shpirtit ku të gjitha pritshmëritë dhe aspiratat tona dalin në dritën e Fjalës së Zotit, hyjnë thellë në dialog me Atë, që është e vërteta dhe çlirohen nga gënjeshtrat e fshehura e nga kompromiset me forma të ndryshme egoizmi (shih Spe Salvi, 33): kështu thoshte Joseph Ratzinger të Mërkurën e Përhime të vitit 2008. Pa përmasën e lutjes, njeriu mbyllet në vetvete e ndërgjegjia e tij, që duhet të jetë zëri i Zotit, ka rrezik të bëhet pasqyra e “uni”-t personal, duke e kthyer kështu dialogun e brendshëm me Hyjin në monolog, që e justifikon njëmijë herë vetveten.
Prandaj, lutja është garanci për ta hapur zemrën ndaj të tjerëve: kush bëhet i lirë për Zotin dhe për kërkesat e tij, ia hap krejtësisht zemrën të tjerëve, vëllait që troket në derën e zemrës dhe kërkon dëgjim, kujdes, falje, nganjëherë edhe korrigjim, por gjithnjë me dashuri vëllazërore. Lutja e vërtetë nuk është kurrë egocentrike, por gjithnjë e përqendruar tek tjetri. Si e tillë, ajo e bën njeriun që lutet të ushtrohet në atë që Papa Benedikti XVI e quante “ekstaza” e dashurisë bamirëse, e cila, s’është tjetër, veçse aftësia për të dalë nga vetvetja dhe për t’u bërë i afërt me tjetrin, në shërbimin më të përvuajtur e më të painteres. Lutja e vërtetë është motori i botës, sepse i mban dyert të hapura për Zotin. Për këtë arsye, pa lutje nuk ka shpresë, por vetëm iluzion. Vërtet, nuk është prania e Zotit që e tjetërson njeriun, por mungesa e tij: pa Hyjin e vërtetë, Atin e Zotit tonë Jezu Krisht, shpresat kthehen në iluzione dhe na shtyjnë të largohemi nga realiteti. Kur flasim me Zotin, kur qëndrojmë me Të, kur e lejojmë të na shndrisë e të na purifikojë me Fjalën e tij, hyjmë në zemër të realitetit, në Motorin intim të kozmosit, në zemrën e universit, që rreh fort.
Të lutemi do të thotë ta përgatisim shpirtin për hirin e Tënzot – u thoshte Benedikti XVI të rinjve, në Ditën XXIII Botërore të Rinisë, që u mbajt në Sidnej të Australisë, më 2008. Por ky hir nuk është diçka që mund ta meritojmë, ose ta fitojmë: thjesht, mund ta pranojmë si dhuratë. Dashuria e Hyjit mund ta dikojë forcën e vet vetëm kur e lejojmë të na e ndryshojë shpirtin. Ne duhet t’i japim mundësinë të depërtojë në koren e trashë të indiferencës, të lodhjes shpirtërore, të konformizmit të verbër shpirtëror të kohës sonë.
Vetëm atëherë mund ta lejojmë të na e ndezë imagjinatën e të plazmojë dëshirat tona më të thella. Ja pse lutja është kaq e rëndësishme: lutja e përditshme, ajo private, në heshtjen e në qetësinë e zemrës, para të Shenjtnueshmit Sakrament, si edhe lutja liturgjike brenda Kishës. Ajo është pastërtisht mënyra me të cilën marrim hirin e Tënzot - dashuri në veprim, bashkim me Shpirtin Shenjt, që banon në ne dhe na udhëheq, përmes Jezu Krishtit, në Kishë, drejt Atit tonë Qiellor. Me fuqinë e Shpirtit të tij, Jezusi është gjithnjë i pranishëm në zemrat tona, duke pritur qetësisht që të ulemi pranë Tij në heshtje, për t’ia dëgjuar zërin, për të mbetur në dashurinë e tij e për të marrë “forcën, që vjen nga lart”, forcën që na bën të aftë të jemi kripa dhe drita e botës.
