Të meditojmë me Ungjillin e së dielës
R.SH. - Vatikan
34 Farisenjtë, kur morën vesh se Jezusi u mbylli gojën saducenjve, u bashkuan 35 dhe njëri sish [mësues Ligji], për ta vënë në provë, e pyeti: 36 “Mësues, cili është më i madhi urdhërim i Ligjit?” 37 Jezusi iu përgjigj: “Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd e me gjithë mendjen tënde! 38 Ky është më i madhi dhe i pari urdhërim. 39 I dyti është i barabartë me të: ‘Duaje të afërmin tënd porsi vetveten!’ 40 Në këto dy urdhërime varet i tërë Ligji dhe Profetët”.
Të lutemi së bashku:
Jo o Krisht, Ti nuk imponon
rregulla e norma pa fund
për t’u zbatuar me përpikmëri.
Për Ty, o Jezus, gjithçka bazohet
mbi dy urdhërime
që pastaj, janë një i vetëm, sepse kanë
një emërues të përbashkët: dashurinë.
Pa të s’duhen gjë
njëmijë e një surrogatot e shpikura
nga njerëz gjoja të përshpirtshëm
e nga farisenjtë e të gjitha kohrave.
Gjithçka është çështje dashurie,
dashuri për Zotin e për të afërmin,
dashuri që zë
jo ndonjë çast të shkurtër të kohës,
as ndonjë grimcë të papërfillshme të energjive tona,
por korp e shpirt, inteligjencë e vullnet.
Kur njeriu do me të vërtetë
nuk ka nevojë t’i japësh
kaq e aq udhëzime, kaq e aq këshilla.
Ai vetë e gjen, me fantazi dhe origjinalitet,
udhën e drejtë.
Kështu, me Zotin, dashuria e tij
kthehet në bindje dhe braktisje në duart hyjnore,
në adhurim e lavd, në jetë të gjallë dhe të drejtë.
E me të afërmin, do të dijë të përdorë gjeste e fjalë
që shprehin, në çdo rast, ëmbëlsinë e nënës,
dhembshurinë e babait, butësinë e mikut,
solidaritetin e vëllait, dashurinë kërkuese të mësuesit.