Shën Pali Apostull: Himni i dashurisë
R.SH. - Vatikan
Himni i dashurisë shkruar nga Shën Pali Apostull, në Letrën e Parë drejtuar Korintianëve (1 Kor 13, 1-13), na mëson se kjo ndjenjë fisnike, dashuria, pra, është më e fuqishme nga të gjitha e se u jep vlerë të gjitha virtyteve.
Njeriu mund t’i njohë të gjitha shkencat e të gjitha misteret, mund të ketë fe sa të luajë nga vendi malet, po ç’vlerë ka jeta njeriut, në se i mungon dashuria? Kësaj pyetjeje i jep përgjigje ‘Himni i dashurisë” shkruar nga shën Palit:
1 Po t’i flisja gjuhët e njerëzve e të engjëjve,
por po të mos kisha dashurinë,
do të isha porsi bronzi që kumbon
e porsi cimbali që tingëllon.
2 Po ta kisha dhuratën e profecisë
e t’i dija të gjitha misteret
e të gjitha dituritë;
po ta kisha edhe fenë e plotë,
me të cilën të mund t’u ndërroja vend maleve,
por po të më mungonte dashuria,
s’do të isha asgjë!
3 Po ta ndaja lëmoshë mbarë pasurinë time
dhe po ta jepja trupin tim të digjej,
por, po të më mungonte dashuria,
nuk do të më vlente asgjë!
4 Dashuria është zemërgjerë,
është e dhimbshme, dashuria,
nuk ka smirë,
nuk mbahet me të madh,
nuk krenohet
5 nuk është e panjerëzishme,
nuk kërkon interesin e vet,
nuk hidhërohet,
nuk e mban mend të keqen,
6 nuk i kënaqet padrejtësisë,
por i gëzohet të vërtetës.
7 Arsyeton gjithçka,
beson gjithçka
shpreson gjithçka,
duron gjithçka.
8 Dashuria nuk mbaron kurrë.
Profecitë mbarojnë,
gjuhët shuhen,
njohuritë marrin fund.
9 Sepse njohuria jonë është e kufizuar
dhe e kufizuar është profecia jonë.
10 Por, kur të arrijë përsosmëria,
çka është e kufizuar do të marrë fund.
11 Kur isha fëmijë
flisja si fëmijë,
mendoja si fëmijë,
arsyetoja si fëmijë.
Kur u bëra njeri i pjekur,
flaka çka i përket fëmijërisë.
12 Vërtet, tani shikojmë si në pasqyrë
e në mënyrë të errët,
por atëherë do të shohim faqe-faqas!
Tani njohuria ime është e kufizuar,
atëherë do të njoh plotësisht,
siç jam i njohur.
13 Tani, veç, mbetet
feja,
shpresa
e dashuria
-këto të trija-
Porse më e madhja ndër to është dashuria!
Prej këtij Himni mësojmë, sidomos, si duhet të jetojmë, sipas virtyteve, me një zemër, e cila rreh me ritmin e dashurisë për Zotin e të afërmin. Duke u nisur nga shpirtmadhësia e dashamirësia, në një farë mënyre, është sinonim i dashurisë: e kjo do të thotë të dish të duash pa kufij, por njëkohësisht, me besnikëri ndaj situatave të veçanta e me gjeste konkrete. Të duash gjithçka është e madhe, pa harruar kurrë edhe atë, që është e vogël; t’i duash gjërat e vogla, në horizontin e të mëdhave…. Të dish të duash me gjeste dashamire, është vullneti i patundur e i përhershëm për të dashur të mirën, gjithnjë e për të gjithë, edhe për ata, që nuk na duan.
Dashuria, përveç tjerash, është e durueshme, është e mirë dashuria; nuk është smirëzezë dashuria, nuk mburret, nuk fryhet. E pastaj nuk mungon në respekt, nuk kërkon leverdinë e vet, nuk zemërohet, nuk e mban mend të keqen që i kanë bërë!... (1 Kor 13, 1.4-5). Në këtë rast problemi lind në atë njeri që, përqendrohet mbi vetveten aq, sa të mos e përfillë fare dinjitetin e të tjerëve. Kush e vë veten në qendër, shikon, natyrisht, vetëm interesin e vet. E kjo i duket si diçka krejt normale, madje si detyrë. Ky “interes” mund të mbulohet pas ndjenjave të fisme, por nën to fshihet gjithnjë interesi vetjak.
Ndërsa dashuria, që ofron himni i shën Palit, shpërqendron nga vetvetja dhe të vë në qendrën e vërtetë, që është vetëm Zoti. Atëherë mund të jesh njeri, që di të respektosh e të shikosh kryesisht të mirën e të tjerëve. Dashuria është tepër kërkuese, sepse është dashuri që ngulmon, që na pret, na përqafon, na mbështet deri në tronditje, pse e detyron secilin nga ne të mos jetojë më për vetveten, mbyllur në egoizmin por, sipas shembullit të ‘Atij që për dashuri vdiq dhe u ngjall për ne”(cfr 2 Kor 5,15) e çdo njeri.
Shën Pali e vë theksin mbi dashurinë, që nuk zemërohet, nuk e mban mend të keqen, që i kanë bërë!.. Natyrisht, personit, i cili jeton ndërmjet njerëzve, nuk i mungojnë rastet për t’u zemëruar. E akoma më shumë, nuk i mungojnë në marrëdhëniet me të tjerët. Por edhe këtu, është dashuria e vërtetë, e vetëm dashuria ajo, që na çliron nga zemërimi, nga egoizmi e tjera...
Njeriu, që është plot me dashuri, nuk kënaqet për padrejtësinë, gëzohet vetëm për të vërtetën. E mos t’i harrojmë katër virtytet e dashurisë, që përshkruan shën Pali, që fal gjithçka, beson gjithçka, shpreson e duron gjithçka.
Dashuria e mirëfilltë na bënë vërtetë njerëz të aftë për të falur gjithnjë; për të besuar gjithnjë, sepse, plot me besim në Zotin; të aftë për të ngjallur gjithnjë shpresë, sepse plot me shpresë në Zotin; njerëz, që dinë të mbartin me duresë çdo situatë e çdo vëlla e motër, në bashkim me Jezusin, që mbarti me dashuri barrën e të gjitha mëkateve tona.
Duke medituar kapitullin 13 të letrës së parë të shën Palit drejtuar Korintasve, ecim në udhën që na bën të kuptojmë në mënyrën më të drejtpërdrejtë e mbresëlënëse të vërtetën e plotë për qytetërimin e dashurisë. Asnjë tekst tjetër biblik nuk e shpreh këtë të vërtetë më thjesht e më thellë sesa himni i dashurisë.
Himni i dashurisë, në Letrën e Parë të shën Palit drejtuar korintasve, mbetet Magna charta e qytetërimit të dashurisë. Në të nuk flitet vetëm për disa shfaqje të veçanta (egoizmi apo altruizmi), por për pranimin rrënjësor të konceptit të njeriut si person, që e gjen veten duke e dhuruar sinqerisht vetveten. Dhurata, kuptohet, është për të tjerët. Kjo është përmasa më e rëndësishme e qytetërimit të dashurisë.