Սուրբ Ներսէս Շնորհալի` Մեծ հայրապետն հայոց.­ ՆԵՐ­ՍԷՍ ԿԱ­ԹՈ­ՂԻ­ԿՈ­ՍԻ ԲՈ­ՐՈՏ­ՆԵ­ՐՈՒՆ ՈՒՂ­ՂԱԾ «Մ­ԽԻ­ԹԱ­ՐՈՒ­ԹԵԱՆ­ ԽՕՍՔ­»Ը – Բ. ՄԱՍ

­Ներ­սէս Շնոր­հա­լի Հայ­րա­պե­տը Եդե­սիայի բո­րոտ­նե­րուն գրած նա­մա­կին մէջ հարց կու տայ թէ ին­չո՛ւ Աս­տուած իր սի­րե­լի­նե­րը մարմ­նա­կան վիշ­տե­րու կը մատ­նէ։ Կուռ պա­տաս­խա­նը փր­կա­գոր­ծու­թեան պատ­մու­թեան վրայ հիմ­նուած է։ Ադամ ընտ­րեց մեղ­քը եւ հեշ­տա­սի­րու­թեամբ մա­հը ժա­ռան­գեց, իսկ Քրիս­տոս՝ ընդ­հա­կա­ռա­կը, ընտ­րե­լով բա­րին՝ տա­ռա­պան­քով ու չար­չա­րան­քով եւ խա­չով մեր փր­կա­գի­նը վճա­րեց եւ յա­րու­թեան յա­ւի­տե­նա­կան կեան­քը պար­գե­ւեց մար­դուն։ Եւ քա­նի որ այս նեղ եւ ան­ձուկ ճա­նա­պար­հէն քի­չեր կա­մո­վին կ՚ու­զեն քա­լել ու բարձ­րա­նալ եր­կինք, եւ Աս­տուած կ՚ու­զէ որ ամէն­քը ճշ­մար­տու­թեան հաս­նե­լով ար­ժա­նի ըլ­լան ան­ճա­ռե­լի բա­րիք­նե­րուն եւ փր­կուին, Իր իմաս­տու­թեամբ «ո­մանց թոյլ կու տայ ակա­մայ աղ­քա­տու­թեամբ, ան­հրա­ժեշտ կա­րիք­նե­րու կա­րօտ, դի­մա­կայել մարմ­նի հեշ­տու­թիւն­նե­րուն, որ­պէս­զի ատով ար­դա­րա­նան։ Իսկ ուիրշ­նե­րուն միօրեայ կամ ոմանց միչ­նեւ կեան­քի վեր­ջը մարմ­նա­կան ցաւ կ՚ու­ղար­կէ... որ­պէս­զի մարմ­նի հի­ւան­դու­թեամբ, անաղ­մուկ, բժշ­կէ հո­գի­նե­րու հի­ւան­դու­թիւն­նե­րը»։

­Հե­տե­ւա­բար՝ ցա­ւը, վիշտն ու նե­ղու­թիւ­նը Աս­տուած որ­պէս դեղ կը մա­տա­կա­րա­րէ մար­դուն՝ որ­պէս­զի մեղ­քէն բու­ժէ եւ ար­քա­յու­թեան ար­ժա­նաց­նէ։ Եթէ մարդ կա­մա­ւո­րա­բար համ­բե­րէ նե­ղու­թիւն­նե­րուն՝ Աս­տուծ­մէ կը վար­ձատ­րուի, իսկ եթէ տրնտ­ջէ եւ յանդգ­նի Աս­տու­ծոյ դա­տաս­տա­նը անի­րաւ հա­մա­րիլ, գան­գա­տե­լով թէ ին­չո՛ւ չար մար­դոց կը նե­րէ եւ առողջ կը պա­հէ, պար­զա­պէս կրկ­նա­կի կը դժ­բախ­տա­նայ, որով­հե­տեւ թէ՛ նե­ղու­թիւն­նե­րը կը կրէ եւ թէ՛ ձեռ­նու­նայն կը զր­կուի վար­ձատ­րու­թե­նէն։ Շնոր­հա­լի պա­տաս­խա­նե­լով այս յան­դուգն մար­դոց, կ՚ը­սէ թէ Աս­տուած ալ, բժիշկ­նե­րու նման, բու­ժում կը նշա­նա­կէ անոնց որ առող­ջա­նա­լու յոյս կը ներշն­չեն, իսկ ան­բու­ժե­լի­նե­րուն թոյլ կու տայ որ իրենց ու­զա­ծին պէս ապ­րին։

Շ­նոր­հա­լի կը նշէ թէ հի­ւան­դու­թեան պատ­ճա­ռը կր­նայ պար­զա­պէս բնա­կան երե­ւոյ­թի մը ար­դիւքն ըլ­լալ։ Կը քն­նէ նաեւ այն պա­րա­գան՝ ուր Աս­տուած թոյլ տա­լով ոմանց աղ­քա­տու­թիւն, չար­չա­րանք կամ նե­ղու­թիւն՝ անոնց մի­ջո­ցով հնա­րա­ւո­րու­թիւն կու տայ առողջ եւ հա­րուստ մար­դոց, որ ողոր­մու­թիւն ընե­լով՝ ար­ժա­նա­նան իրենց մեղ­քե­րու թո­ղու­թեան, որ­պէս­զի «ա­մէն­քը ար­ժա­նի գտ­նուին խոս­տա­ցուած բա­րիք­նե­րուն հաս­նիլ. աղ­քա­տը՝ աղ­քա­տու­թեամբ, մարմ­նա­կան ցա­ւե­րով տան­ջուո­ղը՝ չար­չա­րան­քով, տա­ռա­պող­ներն ալ իրենց տա­ռա­պան­քով, երբ շնոր­հա­կա­լու­թեամբ համ­բե­րեն նե­ղու­թիւն­նե­րուն եւ չար­չա­րանք­նե­րուն եւ աղ­քա­տու­թեան, եւ Աս­տու­ծոյ պա­տուի­րա­նին հա­մա­ձայն մա­քուր վար­քով ապ­րին։ Նոյն­պէս ալ ազ­նուա­կան­ներն ու հա­րուստ­նե­րը՝ անոնց հան­դէպ ողոր­մած ըլ­լա­լու շնոր­հիւ պի­տի հաս­նին մեղ­քե­րու քա­ւու­թեան եւ երկ­նային բա­րու­թիւն­նե­րուն», այն­քան առատ ու բազ­մա­պա­տիկ՝ որ­քան իրենց կեան­քին ըն­թաց­քին գիտ­նան զուար­թա­ռատ պար­գեւ­նե­րը առա­տօ­րէն սեր­մա­նել։

Շ­նոր­հա­լի Հայ­րա­պե­տը իր նա­մա­կը կը փա­կէ մաղ­թե­լով որ ամէն­քը հաս­նին երկն­քի ար­քա­յու­թեան՝ թէ՛ ողոր­մե­լի կեանք ու­նե­ցող­նե­րը եւ թէ՛ անոնց ողոր­մե­լով երկն­քի ար­քա­յու­թիւ­նը գնող­նե­րը։