Կիրակնօրեայ Աւետարանական խորհրդածութիւն։ «Ձայն բարբառոյ յանապատի» կը կանչէ մարդիկը ապաշխարութեան (Մատթէոս 3, 1-17)

Օրէնքի եւ Սուրբ գրքերու մասնագէտները կու գան մինչեւ անապատ, հոն ուր արտասովոր մէկը ապաշխարութեան ազդեցիկ քարոզներ կու տայ եւ բազմաթիւ ժողովուրդ կը քաշէ իր ետեւէն: Հետաքրքիր են, բայց միեւնոյն ատեն մտահոգ. Չըլլայ որ նոր մարգարէ մը մէջտեղ ելած է եւ իրենք տակաւին լուր չունին:

Յովհաննէս, այդ արտառոց կերպարանքով մարդը, կը հանդարտեցնէ զիրենք. ոչ, ես Եղիան չեմ, ոչ ալ մարգարէ մը. Ես անապատին մէջ հնչող ձայն մըն եմ, եկած եմ պատրաստելու ճանապարհը Մեսիայի գալստեան, ձայն բարբառոյ յանապատի: Ես կը քարոզեմ ապաշխարութիւն եւ մկրտութեամբ՝ կը պատրաստեմ ձեզ, որպէսզի ընդունիք Քրիստոսը, օծեալը, Մեսիան, երբ ան գայ աշխարհ:

Յովհաննէս խոնարհութեամբ կ՛ընդունի իրեն վստահուած այս ծառայութիւնը եւ հաւատարմութեամբ կը կատարէ այն ինչ որ Հոգին կը թելադրէ իրեն. Ան կենդանի օրինակն է անձի մը որ Աստուծոյ կամքին կ՛ենթարկուի եւ անոր հաստատած կարգադրութիւնները կ՛իրագործէ, հակառակ բոլոր դժուարութիւններուն եւ զրկանքներուն։ Յովհաննէս վերջին շղթան է մարգարէներու շարքին, որ կը փակէ Հին Կտակարանը եւ իրմով կը սկսի Նոր Կտակարանը, յայտնութեամբը Աստուածորդւոյն։

«Ինձմէ աւելի զօրաւոր մէկը ինձմէ ետք կու գայ. Մինչ ես կը մկրտեմ ձեզ ջուրով, ան պիտի մկրտէ ձեզ Սուրբ Հոգիով» ­ կ՛ըսէ նոյնինքն Յովհաննէս։ Ջուրի մկրտութիւնը ապաշխարութեան մկրտութիւնն է իսկ Հոգիի մկրտութիւնը, կը մտցնէ անձը աստուածային մթնոլորտի մը մէջ եւ կու տայ անոր շնորհքը բարձրանալու իր վիճակէն եւ մտնելու ընտրեալներու շարքին մէջ, ընդմիշտ Աստուծոյ զաւակն ըլլալով։

Այսօր մենք` ներկայ աշխարհի բովին մէջէն կը նայինք այս դէպքերուն եւ կարծէք այս հազարաւոր տարիները յանկարծ կը չքանան եւ երեւան կու գան Յովհաննէս Մկրտչի եւ Յիսուսի կերպարները որոնք իրարու կը հանդիպին իրագործելու համար Աստուծոյ կողմէ ի յաւիտենից պատրաստուած ծրագիրը, մարդկութեան փրկութիւնը. Յիսուս կը մտնէ Յորդանան գետին մէջ որպէս հին կտակարանի մարդ եւ անկէ երբ դուրս կու գայ, նոր հորիզոններ կը բացուին, նոր աշխարհահայեացք մը կը շողայ մեր առջեւ, նոր էջ մը կը բացուի տիեզերքի պատմութեան մէջ, Նոր Կտակարան մը:

Յիսուս պէտք չունէր մկրտութեան, որովհետեւ մեղք չունէր, սակայն մեզի օրինակ տալու համար, յանձն առաւ մկրտուիլ, ինչպէս բոլոր անոնք որ կու գային Յովհաննէսի մօտ, անկէ մկրտուելու։ Տեղ մը կայ ուր Յովհաննէսի խոնարհութիւնը կը հանդիպի Յիսուսի խոնարհութեան եւ այս հանդիպումէն կը ծնի Սուրբ Հոգւոյն զեղումը։ Ամէն քրիստոնեայ, երբ կը ստանայ դրոշմը, որով կը հաստատուի մկրտութեան օծումը իր մէջ, նոյնպէս ալ կ՛ընդունի Սուրբ Հոգին իր սրտին մէջ։

Նոյն այդ Հոգին, ինչպէս կ՛ըսէ Աւետարանը, մղեց Քրիստոսը դէպի անապատ, որպէսզի հոն` փորձուի սատանայէն, ապրի վայրի գազաններու հետ եւ ծոմի միջոցաւ` մարզէ իր կամքը հնազանդութեան Աստուծոյ կամքին։ Նոյնպէս ալ մենք, այս աշխարհի վրայ կ՛ենթարկուինք փորձութիւններու, սակայն անոնք թոյլատրուած են Տիրոջ կողմէ, որպէսզի անոնց յաղթելով կարենանք կերտել մեր քրիստոնէական կեանքը։

Անապատի զրկանքներէն ետք սակայն` մեզի կը սպասէ ուրախութեան եւ շնորհքի երկնային կեանքը, զերծ ամէն հոգէ եւ ցաւերէ։ Ամէն։

Հայր Յովսէփ Քէլէկեան