Որոնել

Աւետման տօնը Յոյսի աւետում է Աւետման տօնը Յոյսի աւետում է 

Աւետման տօնը Յոյսի աւետում է՝ համաճարակի դէմ յաղթանակի

«Թագուհի Հայաստանի, Առողջութիւն հիւանդայց, աղօթեա՛ վասն մեր…», Լիթանիա Սրբոյ Կուսին Մարիամու

Հանրային հեռաւորութեան դժուարութիւնները եւ երջանկութեան պահերը

Չնայած տեղաշարժման սահմանափակումներին, համաճարակի սփռած վախի եւ լարուածութեան մթնոլորտին, տանից դուրս գալու օրեցօր խորացող երկմտանքին, երջանիկ եմ եւ խիղճս էլ՝ հանգիստ, որ այսօր կարողացայ գէթ երկու համայնքներում՝ Բավրայում եւ Մեծ Սեպասարում մատուցել տօնական Սուրբ Պատարագներ, երիտասարդների հետ միասին աղօթել Աստուածամօր Սուրբ Վարդարանը, երգել Գովերգը Սուրբ Կոյսին, աղերսել Տիրամօր օգնութիւնը՝ պարզ, անմիջական, մեր սրտերից բխած բառերով, մեր երիտասարդների հեղինակած հիասքանչ աղօթքներով: Ժամը 15:00-ին Մեծ Սեպասարում միացանք նաեւ Ն. Ս. Ֆրանցիսկոս Քահանայապետի առաջարկին՝ միասնաբար աղօթելու Հայր Մերը՝ հիւանդների ապաքինման եւ համաճարակից ազատման դիտաւորութեամբ: Հաւատացեալների մեծ մասը եկեղեցում չէր, բայց վստահ եմ, որ նրանք ջերմեռանդօրեն եւ մե՛ծ կարոտով աղօթում են տանը: Մեծ երջանկութիւն էր տեսնելը այդ մի քանի երիտասարդներին, ովքեր, այնուամենայնիւ եւ անկախ ամէն ինչից, եկե՛լ էին աղօթքի: Նրանց ընկերներն էլ հետեւում էին տանից՝ մեր թշուառ համացանցային կապի միջոցով, բայց, վստահ եմ՝ վեհ հոգիներով, աղօթքով եւ կարոտով, թէ երբ են անցնելու այս «հանրային հեռաւորութեան» կոչեցեալ չարաբաստիկ օրերը եւ երբ են դարձեալ ազատօրէն իրենց ընկերների հետ միասին, առանց դիմակների, առանց վախի աղօթելու եկեղեցում:

Աւետման տօնն այս տարի իրապէ՛ս յոյսի տօն է եւ, չեմ ուզում, որ համաճարակի վախը ստուերում թողնի այս մեծ յոյսը, որ իր հետ բերում է Աւետումը, որովհետեւ Սուրբ Կոյս Մարիամի՝ Աստծուց ընդունած եւ մարդկութեանը փոխանցած Յոյսն է, որ պէտք է մեզ վստահութիւն ներշնչի այս օրերին, որպէսզի իմաստ ունենայ մեր պայքարը համաճարակի դէմ, մեր իսկ վատատեսութեան դէմ, մեր յուսահատութեան դէմ, մեր վախի եւ ապագայի հանդէպ անորոշութեան դէմ:

Ինչու՞

Երբ Տիրոջ հրեշտակը դեռատի Սուրբ Կոյս Մարիամին յայտնեց Յիսուսի ծննդեան աւետիսը, Սուրբ Հոգու զօրութեամբ Յիսուսին յղանալու մասին, Մարիամը չհասկացաւ, թէ դա ինչպէս կարող է իր հետ պատահել, որովհետեւ ինքը դեռեւս ամուսնական յարաբերութեան մէջ չէր Յովսէփի հետ: Բայց չհասկանալով հանդերձ՝ այս դեռատի աղջիկը, ի հեճուկս հասարակութեան հնարաւոր հալածանքների եւ ծաղրանքի, համարձակուե՛ց ընդունել Աստծոյ կամքը.

«Ահաւասի՛կ, ես մնում եմ Տիրոջ աղախինը: Թող ինձ լինի՛ քո խօսքի համաձայն», Ղկ. 1, 38:

Մարիամը հասկանում էր մեկ բան շատ յստակ՝ ինքը ստեղծուած է՝ լինելու «Տիրոջ աղախինը» եւ կատարելու Նրա կամքը, նոյնիսկ եթէ այն իր համար հասկանալի չէ, «որովհետեւ Աստծոյ համար անկարելի բան չկա», Ղկ. 1, 37:

Սուրբ Կոյսը ի սկզբանէ Տիրոջ կողմից ստեղծուեց որպէս անարատ մի անօթ՝ Անարատ Յղացեալ, մաքուր՝ ամեն տեսակ պղծութիւններից եւ նախափրկուած, ինչպէս Եկեղեցու Հայրերն են ասում, նախնական մեղքից, որպէսզի դառնայ Տիրոջ ներկայութիւնն իր մէջ ընդունող մի տապանակ, մարդկանց համար փրկութեան դուռ եւ միակ հնարաւորութիւն, լի աստուածային շնորհներով, որը նրան ամբողջ կեանքում մաքուր պահեց մեղքերից եւ սխալներից: Երբ հրեշտակը եկաւ, այս ամենն այդ դեռատի աղջիկը, գուցէ, դեռ չէր պատկերացնում խորապէս, բայց քանի որ լի էր Աստծոյ շնորհներով՝ Աստծոյ գերբնական զօրութեամբ, հասկացաւ պահի ամբողջ լրջութիւնը. եթէ Տիրոջ հրեշտակն է եկել իր մօտ, ուրեմն՝ Աստծոյ կամքն է, ուրեմն Աստուած խնդրում է իր ծառայութիւնը՝ որպէս Տիրոջ աղախին, ուստի վախենալը, երկմտելը նշանակում է դաւաճանել իր էութեանը, իր ներսում մշտապէս եղած աստուածային ներկայութեանը, իր մարդկային կոչմանը:

Յոյսի Աւետիսը

Եւ Մարիամը վստահեց Աստծուն ամբողջութեա՛մբ, որովհետեւ հրեշտակն իրեն ասաց՝ «Մի՛ վախեցիր, որովհետեւ Աստծուց դու շնորհ գտար», Ղկ, 1, 30:

Մարիամը վստահեց այդ խօսքերին եւ համարձակ բացեց իր սիրտը Աստծոյ առաջ: Մարիամը բացեց իր սիրտը՝ իր եւ ամբողջ մարդկութեան փրկութեան Յոյսի՛ առաջ եւ երբ հրեշտակին տուեց իր համաձայնութիւնը, այդ նոյն վայրկեանին յղացաւ Յիսուս Մանկանը. այդ նոյն վայրկեանին տեղի ունեցաւ Աստծոյ Որդու Մարդեղութիւնը՝ Սուրբ Երրորդութեան երկրորդ անձը՝ Որդին Աստուած Մարիամից վերցրեց մարդկային բնութիւնը՝ բայց առանց մեղքի, անարատ, ինչպէս Մարիամն է, միացրեց Իր Աստուածային բնութեանը եւ միաւորեց իր մէկ անբաժանելի աստուածային Անձի մէջ:

Յանձին Յիսուս Քրիստոսի, Սուրբ Կոյսն իր համարձակութեամբ դարձաւ Աստուածամայր, Աստուածածին, եւ աւելին, Նա դարձաւ մարդկութեան փրկութեան Յոյսի կրողը՝ ՅՈՒՍԱԿԻՐԸ:

Եւ այդ Յոյսի անունը Յիսուս է:

Այդ Յոյսը ոչ միայն կորուսեալ դրախտը վերադարձնելու Յոյսն է, այլեւ՝ մարդկային առաւել կատարեալ նկարագիր ունենալու, մարդու բարոյական եւ հոգեւոր նկարագրի մէջ Աստծոյ պատկերը կատարելապէս արտացոլելու Յոյսն է, մեղքի, չարի գերութիւնից ազատուելու Յոյսն է: Եւ այդ Յոյսը վերացական չէ, այդ Յոյսը Յիսուսի Անձն է, որ մեզ համար եղաւ եւ է՛ եղբայր, առաջնորդող Ուսուցիչ, Իր կեանքը մեզ հետ միասին ապրած եւ մեզանից իւրաքանչիւրի համար զոհաբերա՛ծ ընկեր, մեզ՝ մեր դժուարութիւնների մէջ, տառապանքների մէջ այսօր եւ միշտ ուղեկցող, զօրացնող, գօտեպնդող, մեր բեռն Իր ուսերին խաչի պէս ամեն օր շալակող անդաւաճան ընկեր, ամեն օր, ամեն վայրկեան Իր կեանքը եկեղեցիների Սուրբ Սեղաններին պատարագող, մեզ համար հացի ու գինու տեսքով Հայր Աստծուն որպէս Ընծայ ինքնամատուցուող Զոհ, զենուող Գառ, որ «իր վրայ է վերցնում աշխարհի մեղքը», իր վրայ է վերցնում է իւրաքանչիւր հաւատացեալի հանդէպ անարգանքը եւ ծաղրը՝ այսօրուայ անտարբեր աշխարհում:

Յոյսը բուժում է

 

Այդ Յոյսի անունը նաեւ Բժիշկ է, որ գալիս է այսօր՝ բուժելու հիւանդներին, ինչպէս արեց իր երկրային կեանքի օրերին. «իր վրայ վերցրեց մեր հիւանդութիւնները եւ կրեց մեր ցաւերը», Ես. 54, 4 ա, Մտթ. 8, 17:

Բայց Յիսուսի բուժումները, մեր կողքին լինելը, մեզ զօրացնելը չե՛նք տեսնի, եթէ չհաւատանք: յիսուս հիւանդներին ասում էր. «Քո հաւատը քեզ փրկեց»: Անհաւատը կամ թերահաւատը միշտ վախենալու է եւ իր ուշադրութիւնն աւելի կենտրոնացնելու է փորձանքներից, համաճարակներից պաշտպանուելու արտաքին միջոցների վրայ եւ մոռանալու է ամենակարեւորը՝ «պատրաստել Տիրոջ ճանապարհը», մաքրել ձեռքերը մեղքերից, անտարբերութեան սոսկալի մերօրեայ սովորութիւնից, դուրս գալ հոգեւոր գաղջութիւնից, մեծամտութիւնից, ինքնապաստանութիւնից եւ դեռատի Մարիամ Կոյսի նման առանց վարանելու բացուել Յոյսի առաջ, յղանալ Յիսուսով, ընդունել Յիսուսի ներկայութիւնը սեփական սրտի մէջ, դառնալ աստուածատուր Յոյսի կրող, չվախենալ ոչ մի բանից եւ ապա դառնալ այդ Յոյսի փոխանցողը ուրիշներին, նախեւառաջ՝ սեփական ընտանիքի անդամներին, որ այս օրերին, մանաւանդ, վախի ու անորոշութեան մէջ են: Այդ Յոյսը, որ Յիսուսն է, երբեք յուսախաբ չի անի, միշտ յստակ է եւ պահանջում է «աղավնու միամտութիւն», երեխայի մաքրութիւն, Նա չի ուզում մեր տրամաբանութիւնը, մեր կենսափորձը, մեր հաշուարկները, այլ ուզում է մեր ՎՍՏԱՀՈՒԹԻՒՆԸ:

 Ուստի, եկէ՛ք չվախենանք Սուրբ Կոյսի նման բացուել մեր Յոյսի Աւետման առջեւ, որ այսօր Աստուած իր անսահման հայրական սիրով առաջարկում է մեզ: Որպէս մէկ Եկեղեցի, որ կոչուած է նմանուել Սուրբ Կոյսին եւ միշտ իր մէջ կրել Յիսուս Մանկանը՝ աշխարհի փրկութեան Յոյսը, եւ մայրական առատաձեռնութեամբ տալ իւրաքանչիւր մարդու, այդպէս եկէ՛ք լինենք այդ Յոյսի կենդանի կրողները՝ ՅՈՒՍԱԿԻՐՆԵՐ եւ ՅՈՅՍԻ անվախ ՓՈԽԱՆՑՈՂՆԵՐԸ ուրիշներին՝ յատկապէս այս օրերին:

Սովորե՛նք Սուրբ Կոյսից, որ գիտի թէ ինչ է տառապանքը, որ կիսեց իր Որդու խաչի ճանապարհը, որ կանգնեց Խաչի տակ եւ լուռ հեկեկաց, համբերեց այդ ահաւոր տեսարանին՝ գիտենալով, թէ ինչի համար էր դա: Ուստի Տիրամա՛յրն է, որ մեզ կարող է սովորեցնել իմաստաւորել մեր տառապանքը, մեր պայքարը, մեր համբերատարութիւնը եւ հասնել յաղթանակի՝ իր Որդու նման.

«Այստեղ, աշխարհում նեղութիւն պիտի ունենաք, սակայն քաջալերուեցէ՛ք ես յաղթեցի աշխարհին», Յվհ. 16, 33:

Տ. Յովսէփ Գալստյան

 

Շնորհակալութիւն յօդուածը ընթերցելուն համար։ Եթէ կը փափաքիս թարմ լուրեր ստանալ կը հրաւիրենք բաժանորդագրուիլ մեր լրաթերթին` սեղմելով այստեղ

25/03/2020, 21:17