Papież do konsekrowanych: weźmy w ramiona Jezusa!

„On ożywia w duszy Symeona oczekiwanie, to On kieruje jego kroki ku świątyni i sprawia, że jego oczy są zdolne rozpoznać Mesjasza w małym i ubogim niemowlęciu. Duch Święty sprawia, że możemy dostrzec obecność Boga i Jego działanie nie w rzeczach wielkich, w krzykliwej zewnętrzności, w okazywaniu siły, ale w małości i kruchości. Mamy rozeznawać poruszenia duszy: czy pochodzą one od Ducha Świętego, czy też od ducha świata. Jest to pytanie, z którym musimy się zmierzyć, zwłaszcza my, osoby konsekrowane. Grozi nam czasami myślenie o naszej konsekracji w kategoriach rezultatów, celów, sukcesu: szukamy naszej przestrzeni, widzialności, liczb. Zaś Duch Święty chce, abyśmy pielęgnowali codzienną wierność. Każdego dnia Symeon i Anna idą do świątyni, czekają i modlą się. Czekają całe życie, nie narzekając i nie lawirując, lecz podsycając płomień nadziei, który Duch Święty zapalił w ich sercach. Jaka miłość pobudza nas, by iść naprzód? Duch Święty czy najnowsza fascynacja? Narcyzm czy aktywizm pod pozorem dobra? W innych przypadkach wspólnoty napędza mechaniczna powtarzalność, przyzwyczajenie, a nie entuzjazm przylgnięcia do Ducha Świętego.“

„Oto wielki cud wiary: ona otwiera oczy, zmienia perspektywę. Nowe spojrzenie na siebie, na innych, na wszystkie sytuacje, jakie przeżywamy, nawet te najbardziej bolesne. Nie chodzi tu o naiwne spojrzenie, które ucieka od rzeczywistości, ale o oczy, które umieją „widzieć wewnątrz” i „widzieć poza”, nie zatrzymują się na pozorach, lecz umieją rozpoznać obecność Boga. Starcze oczy Symeona, widzą Pana, widzą zbawienie. Co widzą nasze oczy? Tęsknimy za tym, co już nie istnieje czy jesteśmy zdolni do spojrzenia wiary w głąb i w przyszłość? Cieszę się, gdy widzę starszych konsekrowanych, mężczyzn i kobiety, którzy z jasnymi oczami nadal się uśmiechają, dając nadzieję młodym. Pan niezawodnie daje nam znaki zachęcające nas do odnowionej wizji życia konsekrowanego. Nie możemy udawać, że ich nie widzimy i żyć wlokąc się w formach czasów minionych, sparaliżowani lękiem przed zmianą. Otwórzmy oczy: Duch Święty zaprasza nas do odnowy. Symeon i Anna nie spędzają swoich dni na użalaniu się nad przeszłością, ale otwierają ramiona na przyszłość, która wychodzi im na spotkanie. Stańmy przed Panem, w adoracji, i prośmy o oczy, które umiałyby widzieć dobro i dostrzec drogi Boga.“

„Symeon bierze Jezusa w swoje ramiona. To scena czuła i wymowna, jedyna w swoim rodzaju. Bóg złożył swojego Syna w nasze ramiona. Czasami grozi nam, że się zagubimy i zatracimy w tysiącu spraw, koncentrując się na drugorzędnych aspektach lub zanurzając się w rzeczach, które trzeba zrobić, lecz centrum wszystkiego jest Chrystus, którego należy przyjąć jako Pana naszego życia. Kiedy Symeon bierze Jezusa w ramiona, jego usta wypowiadają słowa błogosławieństwa, uwielbienia i zachwytu. Jeśli osobom konsekrowanym brakuje słów błogosławiących Boga i innych, serce zamyka się w goryczy, w rygoryzmie, w postawie wyższości. Jeśli przyjmiemy Chrystusa z otwartymi ramionami, będziemy również przyjmować innych z ufnością i pokorą. Wtedy konflikty się nie zaostrzają, oddalenie nie dzieli, a pokusa naruszania godności jakiejś siostry czy brata gaśnie. Zapytajmy siebie, jakie motywy kierują naszymi sercami i naszymi czynami, jaka jest odnowiona wizja, do której jesteśmy powołani, a przede wszystkim weźmy w ramiona Jezusa. Bądźmy jak Symeon i Anna, którzy cierpliwie oczekują na wierność Pana i nie pozwalają się pozbawić radości spotkania z Nim.“