Praktikat kreshmore janë 'armë' shpirtërore për të luftuar të këqijat dhe veset

R.SH. - Vatikan

Me kohën e Kreshmëve që fillon sot, Kisha na fton kryesisht të rikthejmë tek Zoti. E kthimi ka shkallë të ndryshme, që fillojnë me përpjekjen për ta dashur më shumë Zotin e vijon me pendesën për mëkatet tona, me dashurinë për të afërmin në botën e sotme, në të cilën flitet kaq shumë për tensione, gjakmarrje, urrejtje, dhunë. Kreshmët na bëjnë thirrje për pajtim, për pendesë, për falje. Kjo është rruga e Jezusit, që na çon drejt dashurisë, drejt drejtësisë, drejt Pashkëve të ngjalljes

Praktikat kreshmore për traditën e krishterë janë 'armë' shpirtërore për të luftuar të këqijat e veset. Në ritet liturgjike të së Mërkurës së Përhime, sot, në fillim të kohës liturgjike të Krezhmëve, dëgjojmë përsëri ftesën për t’u penduar para Zotit, të shprehur përmes formulës “Pendohuni e besoni Ungjillit”, ose “Kujtohu se je hi dhe në hi do të kthehesh!”. Pikërisht për shkak të pasurisë së simboleve e të teksteve biblike dhe liturgjike, e Mërkura e Përhime quhet ‘porta e Kreshmëve”.

Leximet biblike të liturgjisë së kësaj dite, krijojnë atmosferën pendestare të kësaj kohe të fortë, me ftesën biblike që Zoti e vë në gojën e Joelit profet: “Kthehuni nga unë me gjithë zemër, me agjërime, me lot e vajtime; shqyeni zemrat e jo petkat; kthehuni, sepse Hyji juaj është i butë e i mëshirshëm, i durueshëm e i dhimbshëm, ndjen keqardhje për fatkeqësitë”.

Ftesa e Joelit ka vlerë edhe për ne e na fton si besimtarë të mos ngurrojnë për ta gjetur sërish miqësinë e Zotit, të humbur për shkak të mëkatit, duke përsëritur kthesën e Psalmit të madh pendestar: “Na fal, o Zot, kemi mëkatuar! Na e kthe sërish gëzimin që ndjen njeriu i shpëtuar!”.
Më pas, me Shën Palin, liturgjia na përsërit ftesën “Ky është çasti i favorshëm, kjo – dita e shpëtimit!”.

Liturgjia e së Mërkurës së Përhime na tregon, pra, se kthesa e zemrës tek Zoti është përmasa themelore e kohës së Krezhmëve. E kjo thirrje ndjehet fuqimisht gjatë ritit të përhitjes. E riti ka një kuptim të dyfishtë: lidhet me ndryshimin e brendshëm, kthesën e pendesën dhe na kujton brishtësinë e njeriut”.

Kjo me pak fjalë është domethënien e liturgjisë së lashtë romake të së mërkurës së Përhime. Kisha na kujton se, kemi dyzet ditë për ta thelluar këtë përvojë shpirtërore asketike, duke bërë vepra dashurie të krishterë, do të thotë duke dhënë lëmoshë, duke u lutur e duke agjëruar.

E agjërimi, për të cilin Kisha na fton në këtë kohë të fortë, nuk ka të bëjë me arsye fizike ose estetike. Lidhet ngushtë me pastrimin shpirtëror të njeriut, me ç’helmimin e tij nga mëkati e nga e keqja; e edukon njeriun të çlirohet nga skllavëria e vetvetes, e bën më të vëmendshëm në dëgjimin e zërit të Zotit e në shërbim të vëllezërve.

Për këtë arsye agjërimi dhe praktikat e tjera kreshmore, tradita e krishterë i konsideron si ‘armë’ shpirtërore për të luftuar të keqen, pasionet e mbrapshta e veset. Ti jetojmë 40 ditët e Kreshmëve si dhuratë hiri të posaçëm të Zotit, si kohë të volitshme për t’u kthyer tek Hyji e për të gjetur shijen, bukurinë, kuptimin dhe cakun e jetës.