Papa: të japësh jetën për njerëz konkretë, miq e armiq
R. SH. - Vatikan
“Të japësh jetën për një bashkësi konkrete, me gëzimin e Ringjalljes e pasionin për njerëzit, duke bashkëpunuar me barinjtë në shërbim të popullit të Zotit, në famullitë, oratoret, burgjet, në të varfërit”. E nënvizoi këtë Papa Françesku në fjalimin e përgatitur, që ua dorëzoi Ndihmëseve Dioqezane dhe Bashkëpunëtoreve Apostolike Dioqezane të Padovës e të Trevizos, të cilat i priti në audiencë, duke iu drejtuar pastaj lirisht. Papa përshëndeti edhe ipeshkvijtë e meshtarët shoqërues e, në mënyrë të posaçme, kryeipeshkvin e Milanos, imzot Mario Delpini, për fjalët me të cilat e hapi këtë takim. Në tekstin e dorëzuar, Françesku nënvizon aspektin qëndror të identitetit të tyre: një nga format domethënëse të pranisë së grave në Kishë:
“Ky aspekt i besnikërisë jo ndaj një populli, parë në përgjithësi, po ndaj këtij populli, me historinë e vet, me pasuritë dhe varfëritë, është një tipar themelor i misionit të Jezu Krishtit, që Ati e dërgoi tek delet e humbura të shtëpisë së Izraelit. E Ai, duke e dhënë jetën për të gjithë, e dha për këta njerëz konkretë, për këtë bashkësi, për këta miq e për këta armiq. Kjo besnikëri kushton, ka vrazhdësinë e Kryqit, por është e frytshme, përftuese, sipas planeve të Zotit”.
Papa foli kryesisht për përvojën e bashkëpunimit të drejtpërdrejtë me barinjtë në shërbim të njerëzve, e këtë e bëri duke kujtuar pikërisht Koncilin, dekretin e tij mbi Apostullimin e Laikëve, Apostolicam actuositatem që, kur flet posaçërisht për Veprimin Katolik, thekson se laikët veprojnë “nën drejtimin e vetë hierarkisë, që mund ta sanksionojë këtë bashkëpunim edhe përmes një mandati të veçantë”.
Shqyrtimi i ipeshkvit dhe bashkëpunimi
Françesku e di, pastaj, se në atë, që e jeton këtë mision, nganjëherë të rëndë e të mundimshëm, Shpirti Shenjt mbjell dhurata të posaçme përkushtimi, që mund të çojnë edhe në dëshirën për t’iu kushtuar plotësisht shërbimit të Kishës. Rëndësi ka që ipeshkvi e meshtarët e ngarkuar nga ai, të bëjnë shoshitjen e duhur, ashtu si bënë me ju, në realitetet e ndryshme dioqezane: në Milano, Trevizo, Padovë, Viçencë –theksoi.
Por ka edhe forma të tjera të bashkëpunimit të grave në Kishë - nënvizoi akoma, duke vënë në dukje llojet e ndryshme të shërbimit të bashkëpunëtoreve, të cilat “Krishti i merr në mes të popullit e i dërgon përsëri tek populli”. Për ju - u tha Papa të pranishmeve - ky popull ka fytyrën konkrete të dioqezës suaj, prandaj edhe të gjitha institutet që përfaqësohen këtu, quhen “dioqezane”, emër që flet vetë për rrënjosjen, besnikërinë e përkushtimin ndaj dioqezave, larg mbylljes, partikularizmave e përjashtimit.
Gra të Ringjalljes
Në fjalimin e tij Françesku u ndalua edhe tek historia e Ndihmëseve Dioqezane, që në Milano nisi që në periudhën e ipeshkvnisë së Shën Giovanni Battista Montinit. Nuk lindën “në tavolinë”, por në përvojën e apostullimit të shoqërive, posaçërisht të Veprimit Katolik: atij apostullimi, për të cilin flet Dekreti konciliar mbi veprimtarinë e besimtarëve laikë.
Jo për “një feminizëm ante literam” Jezusi pranonte edhe disa gra ndërmjet dishepujve të tij - shpjegoi Papa Françesku - por pse Ati dëshironte që t’i takonte këto motra, nevojtare për t’u shëruar, ashtu si edhe burrat. Ndërmjet tyre, Maria nga Magdala, me një karizëm të veçantë feje e dashurie për Zotin. Ajo, që në agimin e Pashkëve e pa e para të ngjallur, duke u bërë kështu, Apostulle e apostujve”, e ngarkuar nga vetë Krishti për t’ua kumtuar ngjalljen vëllezërve. Por edhe gra të tjera patën prani vendimtare në rrëfimin e Ngjalljes - vërejti Papa - duke vënë në dukje sa e drejtë është të thirren me emrin e bukur, që ua ngjiti pikërisht kryeipeshkvi Montini “Gra të Ringjalljes”.
