Të meditojmë me Ungjillin e së dielës

R.SH. - Vatikan

40 Atëherë iu paraqit një i gërbulur, ra në gjunj dhe iu lut: “Nëse do, mund të më pastrosh!” 41 Jezusi pati dhembshuri, shtriu dorën, e preku dhe i tha: “Dua! Qofsh pastruar!” 42 Dhe aty për aty prej tij u zhduk gërbula dhe u shërua. 43 Jezusi menjëherë e nisi të shkojë, por i urdhëroi rreptësisht: 44 “Shih - i tha - mos i trego askujt, por shko, duku te prifti dhe, për shërimin tënd, kushto çka u ka urdhëruar Moisiu - atyre për dëshmi”. 45 Por ai, posa doli, filloi të flasë e ta përflasë ngjarjen, kështu që Jezusi s’mund të hynte më haptas në qytet, por qëndronte përjashta në vende të pabanuara. E njerëzit shkonin tek ai nga çdo anë.

Të lutemi së bashku:

Çdo sëmundje, o Jezus, nuk prek vetëm trupin,

por edhe thellësitë e shpirtit

e është kohë sprove:

njeriu hyn në hapësirat e errta

të dyshimit e të dëshpërimit,

të vetmisë e të rebelimit,

të trishtimit e të rraskapitjes,

sa e sa herë tundohemi të dorëzohemi

t’i ngremë duart përpjetë e ta lëshojmë veten.

Në kohën tënde, për shumë arsye, gërbula ishte

një fatkeqësi, që ngjallte

frikë e madje, terror:

ndërsa trupi shpërfytyrohej pashmangshëm,

të largonin nga fshati, nga familja,

pikërisht në çastin e nevojës më të madhe

të mungonte mbështetja e domosdoshme.

Sa dhembshuri, sa mëshirë o Jezus,

në gjestin delikat, por të rrezikshëm,

me të cilin shëron atë njeri

të sëmurë nga gërbula!

Sa gëzim,

sa mirënjohje

nga ana e atij, që iu kthye

shëndeti e mundi t’i prekë të vetët,

iu kthye jeta!

Na liro edhe ne, o Zot,

nga çdo gërbulë, që e shpërfytyron

dhe e shëmton zemrën,

nga çdo sëmundje ngjitëse, që na e shkatërron jetën!