Të meditojmë me Ungjillin e së dielës XXIV të vitit liturgjik

R.SH. - Vatikan

²¹ Pjetri iu afrua Jezusit dhe e pyeti: “Zotëri, nëse vëllai im gabon ndaj meje, sa herë duhet ta fal? Deri në shtatë herë?” ²² Jezusi iu përgjigj: “Nuk po të them deri në shtatë herë, por deri në shtatëdhjetë herë shtatë herë! ²³ Prandaj Mbretëria e qiellit i përngjan mbretit që vendosi të rregullojë llogaritë me shërbëtorët e vet. ²⁴ Kur filloi të bëjë llogari, ia sollën njërin që i kishte detyrim dhjetë mijë talenta. ²⁵ E, pasi nuk kishte t’i kthente, zotëria i tij dha urdhër të shitej ai, gruaja e tij, fëmijët e tij dhe krejt pasuria e tij e të kthehej detyrimi. ²⁶ Atëherë shërbëtori i ra ndër këmbe dhe iu lut: ‘Ki durim me mua dhe do t’i kthej të gjitha!’ ²⁷ Edhe zotëria pati mëshirë ndaj atij shërbëtori, e liroi edhe ia fali detyrimin. ²⁸ Porse, shi ky shërbëtor, duke dalë prej andej, u takua me një shok të tij, gjithashtu shërbëtor, që i kishte detyrim njëqind denarë. Dhe, si e zuri, ia ngjiti në fyt duke i thënë: ‘Ma kthe detyrimin!’ ²⁹ Atëherë i ra ndër këmbë shoku i tij dhe iu lut: ‘Ki durim me mua dhe do t’i kthej.’ ³⁰ Por ai nuk deshi dhe shkoi e e shtiu në burg deri të kthente detyrimin. ³¹ Kur shërbëtorët e tjerë - shokët e tij, panë se ç’ndodhi, u pikëlluan për së tepërmi, shkuan dhe e njoftuan zotërinë për krejt çka ngjau. ³² Atëherë zotëria i tij e thirri dhe i tha: ‘Shërbëtor i keq, unë ta fala tërë borxhin, sepse m’u lute. ³³ A nuk u desh që edhe ti të kishe mëshirë ndaj shokut tënd, sikurse edhe unë pata mëshirë ndaj teje?’ ³⁴ Atëherë zotëria i tij, i hidhëruar, ua dorëzoi torturuesve derisa të kthejë tërë detyrimin. ³⁵ Kështu do të bëjë me ju edhe Ati im qiellor, nëse s’e falni me gjithë zemër secili vëllanë tuaj”.

Të lutemi së bashku:

Pyetja e Pjetrit të nxit të japësh

një përgjigje me mend, o Jezus:

një recetë, që përkon

me ç’thoshin edhe të urtë të tjerë të kohës.

A ka rëndësi t’i vihet një kufi

mundësisë për falje, një limit

që s’duhet kapërcyer në asnjë rast?

Në fund të fundit, kjo është logjika njerëzore,

që e dëgjojmë shpesh

në bisedat e përditshme:

të falim posi jo, por deri në një pikë të caktuar,

të falim posi jo, por pa harruar,

të falim posi jo, por pa shprehur

dobësi të tepërt, pa e ulur kokën.

Ti mund t’i kishe rritur kërkesat,

duke u treguar më i rreptë se të tjerët.

Por, përkundrazi, na bën të kuptojmë

mëshirën pa fund të Atit tënd Qiellor,

i cili na i shlyen borxhet që i kemi.

E na nxit edhe t’u dhurojmë të gjithë vëllezërve

të njëjtën falje, që marrim prej Zotit.

Kështu, Ti o Jezus, s’na lë të bëjmë llogari,

e duket qesharak çdo pretendim i yni,

na hap udhën e zgjidhjeve të panjohura,

që diktohen nga dashuria,

shprehur me gjithë zemër dhe papritmas,

dashuri, së cilës duhet t’i japim përgjigje,

pa tjetër.