Տատիկներն ու պապիկներն առաջին անգամ բեմադրեցին Սուրբ Ծննդեան տեսարանը

«Այն հասարակութիւնը, որը չի արժևորում տատիկներին և պապիկներին, ապագայ չունի: Նոր սերնդի համար տարեցները փորձառութեան և իմաստութեան գանձարան են: Այն հասարակութիւնը, որը հաշուի չի առնում սերունդների միջև համաձայնութիւնը, ի վերջոյ կկորցնի այն, ինչն իսկապէս կարևոր է՝ սէրը»:

Այս խօսքերը Նորին Սրբութիւն Ֆրանցիսկոս Սրբազան Քահանայապետն ասաց 2018թ. օգոստոսի 28-ին, Դուբլինում, ընտանիքների հետ ընդհանուր մի հանդիպման ժամանակ: Կաթողիկէ Եկեղեցու սոցիալական ուսմունքում տարեցների հանդէպ հոգատարութիւնը միշտ կարևոր տեղ է զբաղեցնում, քանի որ կեանքի իրաւունքի պաշտպանութեան մի մաս է՝ կեանքի իրաւունքը՝ մարդ անհատի յղացման առաջին վայրկեանից մինչև մահը: Այս տեսլականով է աշխատում նաև Հայկական Կարիտասը՝ տարեցներին ուղղուած իր սոցիալական ծրագրերում՝ ջանալով Աստծոյ սիրոյ ներգործութիւնը առաւել զգալի դարձնել յատկապէս միայնակ, հիւանդութիւններից տառապող կամ սոցիալական վատ պայմաններում ապրող տարեցների կեանքում:

Որպէս տարեցների ցերեկային խնամքի կենտրոնում մեր սիրելի տատիկների և պապիկների հետ հոգևոր աշխատանքի մի կարևոր և գեղեցիկ հանգրուան, դեկտեմբերի 20-ին նրանց հետ միասին առաջին անգամ բեմադրեցինք Սուրբ Ծննդեան աւետարանական պատմութիւնը: Համոզուեցի, որ մէկ ամսից աւելի տևած մեր միասնական ջանադրութիւնը, ինչպէս նաև երկարատև հոգևոր զրոյցները, միասնական աղօթքները ի զուր չէին: Առաջացած տարիքի հետևանքները, ֆիզիկական թուլութիւնը, տարիների բեռը, ընտանեկան, հոգեբանական, սոցիալական խնդիրները չկարողացան խոչընդոտել անկեղծ խօսքերի, ժպիտների, հրեշտակների պարային պարզ շարժումների, ի վերջոյ, հաւատքից բխած գործողութիւնների ազատ արտայայտման համար, որոնք այնքա՜ն գեղեցիկ և այնքա՜ն տպաւորիչ էին, որ նոյնիսկ իրենց՝ տարեցների համար անակնկալ էր: Անակնկալ էր, քանի որ ի սկզբանէ, իրե՛նք էլ լուրջ չէին ընդունում բեմադրութիւն անելու իմ առաջարկը. Կոյս Մարիամի, Մանուկ Յիսուսի ծնունդի մասին հրեշտակի աւետիսը, Սուրբ Յովսէփի, հրեշտակների կերպարները իրենց առաջացած տարիքում ներկայացնելու միտքը շատերի համար անհասկանալի էր և ծիծաղ էր առաջացնում, երբեմն հիասթափեցնում էին նաև տարեկից որոշ ընկերների անտարբեր կամ քննադատական հայեացքները, խօսքերը, որոնք սակայն, ի վերջոյ, տեսնելով ընկերների յաջողութիւնները, վերածուեցին անկեղծ դրուատանքի խօսքերի և ծափահարութիւնների: Ինձ համար մե՜ծ հաճոյք էր ուղեկցել իւրաքանչիւր դերակատարի՝ ստեղծագործական առաջին քայլերը կատարելիս, յիշեցնել խօսքերը, պարային շարժումներ անել իրենց հետ միասին և, ի վերջոյ, հանդիսատեսի առջև շնորհակալութիւն յայտնել բոլորին:

Անշուշտ, երախտագիտութիւնս յայտնեցի նաև կենտրոնի անձնակազմին, յատկապէս, սոցիալական աշխատող Գուրգեն Բաղդասարյանին, որ տարիներ շարունակ կիսել է կենտրոն յաճախող տատիկ պապիկների դժուարութիւններն ու ուրախութիւնները, տկն. Ֆլորային և Արմեն Մարտիրոսյանին, որ ղեկավարում են տարեցների խնամքի ծրագրերը, կամաւորականներին՝ Մարգարիտին, Հայկուշին, յատկապէս, Վալերիային, որ Եղիսաբեթի դերակատար տկն. Սիլվայի հետ միասին պատրաստեց բեմական հագուստները, Հայկական Կարիտասի տնօրէն Գագիկ Տարասյանին և ծրագրերի ղեկավար Անահիտ Գևորգյանին, որ իրենց ներկայութեամբ քաջալերեցին և սիրով լի ուշադրութիւն ցուցաբերեցին իրենց սիրելի շահառուների նկատմամբ՝ իրենց համար բացայայտելով նրանց տաղանդները, երիտասարդական ավյունը, որ չեն կարող սքօղել տարիների թողած կնճիռները և որ հուշում է մի միտք՝ այն, որ շահառուների համար հարկաւոր է միշտ աւելին անել: Շնորհակալ եմ նաև տկն. Գոհար Շախուլյանին, որ նուագեց և երգեց բեմադրութեան ընթացքում և որ երկար ժամանակ կամաւորական սկզբունքով հոգևոր զրոյցներ է վարել կենտրոնի տարեցների հետ: Այս օրը առիթ էր նաև միասնութեան, վատ սովորութիւնները մոռանալու, միմեանց հանդէպ աւելի ջերմ և հանդուրժող լինելու՝ Սուրբ Ծննդեան տեսարանի խորհրդի հետ համահունչ:

Բեմադրութիւնն աւարտուեց պատմողի յուզուած խօսքերով.

«Աշխարհում կան հազարաւո՜ր մարդիկ՝ տարեցներ, հիւանդներ կամ միայնակ, լքուած, մոռացուած բոլորից, ովքեր կորցրել են ամեն ինչ և բոլորին: Բայց Յիսուս չի՛ մոռանում ոչ մէկին՝ անկախ այն բանից, թէ ովքեր են նրանք, ինչպիսի անցեալ են ունեցել, մեղաւոր են, թէ արդար, Յիսուսը սիրում է բոլորի՛ս…

Աստծոյ օգնութեամբ մենք կարող ենք մեր  կեանքը ապրել սրբութեամբ և վերջում Աստծուն հանդիպել մեծ կարոտով և վստահութեամբ, որ Աստուած մեզ կարժանացնի լաւագոյն վիճակին»:

Վերջում ներկաներին ցոյց տուեցի նաև հրեշտակներից մէկի՝ տկն. Էմմայի պատրաստած գոբելենը՝ Սուրբ Ծննդեան պատկերով, որ հեղինակը մէկ ամիս շարունակ ամէն օր խոստանում էր բերել և ցոյց տալ բոլորին և ամեն անգամ մոռանում էր բերել: Այսօր բերել էր և իր համար իսկական տօն էր. միակ զաւակին կորցրած միայնակ այդ կնոջն, ի վերջոյ, ես տեսայ անկաշկանդ և լայն ժպտալով:

Տ. Յովսէփ Գալստեան

Հայկական Կարիտասի Հոգևոր խորհրդատու