ር.ሊ.ጳ ፍራንችስኮስ ቤተክርስትያን ደስታ አላት፤ ይህ ሁሉ ደስታ ለዚህ አዛኝ አለም እንዲሆን የተሰጣ ስጦታ ነው አሉ!

የእዚህ ዝግጅት አቅራቢ መብራቱ ኃ/ጊዮርጊስ ቫቲካን

በእለቱ የተነበበው የእግዚአብሔር ቃል

ከሐሳቤ ጋር የምሟገተው፣ ልቤም ቀኑን ሙሉ የሚያዝነው እስከ መቼ ነው? ጠላቴስ በእኔ ላይ የሚያይለው እስከ መቼ ድረስ ነው? እግዚአብሔር አምላኬ ሆይ፤ ተመልከት፤ ስማኝም፤ የሞት እንቅልፍ እንዳልተኛ ዐይኖቼን አብራ፤ ቸርነቱ በዝቶልኛልና፣ ለእግዚአብሔር እዘምራለሁ (13፡2-3.6)።

ክቡራን እና ክቡራት የዝግጅቶቻችን ተከታታዮች ርዕሰ ሊቃነ ጳጳሳት ፍራንችስኮስ በእለቱ ያደረጉትን የጠቅላላ የትምህርተ ክርስቶስ አስተምህሮ ሙሉ ይዘቱን እንደሚከተለው አሰናድተነዋል፣ ተከታተሉን።

የተወደዳችሁ ወንድሞቼ እና እህቶቼ እንደምን አረፈዳችሁ!

ክፉ እና በጎ ሥነ-ምግባር በሚል አርዕስት ከእዚህ ቀደም ጀምረነው የነበረውን የጠቅላላ የትምህርተ ክርስቶስ አስተምህሮ በመቀጠል ዛሬ ደግሞ ሀዘን የሚለውን አርዕስት እንመለከታለን ፣እንደ ነፍስ ተስፋ መቁረጥ ያለ ፣ ሰው በራሱ ሕልውና ደስታ እንዳይሰማው የሚከለክለውን የማያቋርጥ መከራ እንመለከታለን።

በመጀመሪያ ደረጃ ከሀዘን ጋር በተያያዘ የቤተክርስቲያን አባቶች አንድ አስፈላጊ ልዩነት እንዳሳዩ ልብ ሊባል ይገባል። በእውነቱ ለክርስቲያናዊ ህይወት ተስማሚ የሆነ ሀዘን አለ፣ እናም የእዚህ ዓይነቱ ሐዘን ደግሞ በእግዚአብሔር ጸጋ ወደ ደስታ ሊለወጥ ይችላል፣ በግልጽ ይህ ውድቅ መሆን የለበትም እና የመለወጥ መንገድ አካል ነው። ነገር ግን ሁለተኛ ዓይነት ሀዘን ወደ ነፍስ ውስጥ ሾልኮ በተስፋ መቁረጥ ስሜት ውስጥ የሚሰድ የሐዘን ዓይነት አለ፡ ይህ ሁለተኛው ዓይነት ሀዘን በቆራጥነት እና በሁሉም ጥንካሬ መታገል ያለብን የሐዘን ዓይነት ሲሆን ይህንን የምናደርግበት ምክንያት ደግሞ በጣም ክፉ የሆነ የሐዘን ዓይነት በመሆኑ የተነሳ ነው። ይህ ልዩነት በቅዱስ ጳውሎስ መልእክት ውስጥም ይገኛል፣ ለቆሮንቶስ ሰዎች እንዲህ ሲል ጽፏል፡- “እንደ እግዚአብሔር ፈቃድ የሆነ ሐዘን ወደ ድነት ለሚያደርስ ንስሓ ያበቃል፤ ጸጸትም የለበትም። ዓለማዊ ሐዘን ግን ለሞት ያበቃል” (2ቆሮ. 7፡10) በማለት ጽፏል።

ስለዚህ ወደ መዳን የሚመራን ወዳጃዊ ሀዘን አለ። ጠፍቶ የተገኘውን የባካኙን ልጅ ታሪክ እናስብ፣ ወደ ውርደቱ ጥልቀት ሲደርስ ታላቅ ምሬት ይሰማዋል፣ ይህም ወደ አእምሮው እንዲመለስ እና ወደ አባቱ እና ወደ ቤቱ ለመመለስ እንዲወስን ያነሳሳዋል (ሉቃ. 15፡11-20)። ስለ ራሳችን ኃጢአት ማልቀስ፣ የወደቅንበትን የጸጋ ሁኔታ ማስታወስ፣ እግዚአብሔር ስላለንበት ንጽህና ስላጣን ማልቀስ ጸጋ ነው።

ግን ሁለተኛ ሀዘን አለ፣ እሱም በምትኩ የነፍስ ህመም ነው። ምኞት ወይም ተስፋ ሲጠፋ በሰው ልብ ውስጥ ይነሳል። እዚህ ላይ የኤማሁስ ደቀ መዛሙርትን የሚመለከት በሉቃስ ወንጌል ውስጥ ያለውን ታሪክ መጥቀስ እንችላለን። እነዚያ ሁለቱ ደቀ መዛሙርት ኢየሩሳሌምን ለቀው በተስፋ መቁረጥ ስሜት ተነሥተው በአንድ ወቅት አብረውት ለሚሄዱት እንግዳ፡- “እስራኤልን የሚቤዠው እርሱ ኢየሱስ እንደሆነ ተስፋ አድርገን ነበር” (ሉቃስ 24፡21) ብለው ተናገሩ። የሀዘን ተለዋዋጭነት ከመጥፋት ልምድ ጋር የተያያዘ ነው። በሰው ልብ ውስጥ አንዳንድ ጊዜ የሚጠፉ ተስፋዎች ይፈጠራሉ። ይልቁንም እኛ ማግኘት ያልቻልነውን ነገር ለመያዝ ፍላጎት ሊሆን ይችላል፣ ነገር ግን እንደ ስሜታዊ ኪሳራ የመሳሰሉ አስፈላጊ ነገር ሊሆን ይችላል። ይህ በሚሆንበት ጊዜ የሰው ልብ ከገደል ውስጥ እንደወደቀ ዓይነት ስሜት ይሰማዋል፣ እናም በእዚህ የተነሳ የሚሰማቸው ስሜቶች ተስፋ መቁረጥ፣ የመንፈስ ድካም፣ ድብርት እና ጭንቀት ናቸው። ሁላችንም በውስጣችን ሀዘንን በሚፈጥሩ ፈተናዎች ውስጥ እናልፋለን፣ ምክንያቱም ህይወት ህልሞችን እንድንፀንስና ከዚያ በኋላ የሚፈርስ ህልሞችን እንድንፀንስ ያደርጋል። በዚህ ሁኔታ ውስጥ አንዳንዶች፣ ከሁከት ጊዜ በኋላ፣ በተስፋ ይደገፋሉ፣ ነገር ግን ሌሎች በልባቸው ውስጥ እንዲንከባለል በመፍቀድ በጭንቀት ይንከባለሉ። ሀዘን ያለመደሰት ስሜት ነው።

መነኩሴው ኢቫግሪየስ ሁሉም መጥፎ ድርጊቶች ለደስታ ያተኮሩ ናቸው ፣ ምንም እንኳን ጊዜያዊ ቢሆንም ፣ ሀዘን ግን በተቃራኒው ነው ፣ እራስን ወደ ማለቂያ ወደሌለው ሀዘን መሳብ ማለት ነው። አንዳንድ የረዘሙ ሀዘኖች፣ አንድ ሰው በሌለበት ሰው ባዶነት እየሰፋ የሚሄድበት፣ በመንፈስ ህይወት ውስጥ ተገቢ አይደሉም። አንዳንድ ቂም የተሞላበት ምሬት፣ አንድ ሰው ሁል ጊዜ በአእምሮው ውስጥ የተጎጂውን ማንነት እንዲለብስ የሚያደርግ ፣ በውስጣችን ጤናማ ሕይወትን አያመጣም ፣ በክርስቲያን ሕይወት ውስጥ ጭምር ማለት ነው። በሁሉም ሰው ያለፈው መፈወስ ያለበት ነገር አለ። ሀዘን ተፈጥሯዊ ስሜት ሲሆን ወደ መጥፎ የአእምሮ ሁኔታ ሊለወጥ ይችላል።

የሐዘን ተንኮለኛ ምንስሄ ጋኔን ነው። ይህንን በተመለከተ የበረሃ አባቶች እንደገለጹት ከሆነ ሐዘን የልብ ትል ነው፣ እሱም የሚሸረሽር እና የልብን ምት የሚያቋርጥ ነው። ነገር ግን የክርስቶስን ትንሳኤ ሀሳብ ከግምት ውስጥ በማስገባት በቀላሉ መዋጋት ይቻላል። ምንም እንኳን ሙሉ ሕይወት የሚቃረኑ፣ የተሸነፉ ምኞቶች፣ ያልተፈጸሙ ሕልሞች፣ የተበላሸ ጓደኝነት፣ ለኢየሱስ ትንሣኤ ምስጋና ይግባውና ሁሉም ይድናል ብለን እናምናለን። ኢየሱስ በህይወታችን ውስጥ ሳይፈጸም የቀረውን ደስታ ሁሉ ለመዋጀት ለራሱ ብቻ ሳይሆን ለእኛም ሲል ከሙታን ተነሳ። እምነት ፍርሃትን አውጥቶ ይጥላል፣ እናም የክርስቶስ ትንሣኤ ከመቃብር ላይ እንዳለ ድንጋይ ሀዘንን ያስወግዳል። የእያንዳንዱ ክርስቲያን ቀን የትንሳኤ ልምምድ ነው። ጆርጅ በርናኖስ የተባለ ጸሐፊ በአንድ የገጠራማ ቦታ የሚሰራ ካህን የእለታዊ ሕይወት ማስታወሻ በተሰኘው ታዋቂ ልቦለድ ውስጥ፣ የቶርሲው ደብር ቄስ እንዲህ ብለዋል፡- “ቤተክርስትያን ደስታ አላት፤ ይህ ሁሉ ደስታ ለዚህ አዛኝ አለም እንዲሆን የተሰጣት ነው። በእሷ ላይ ያደረግከው ነገር ሁሉ ከደስታ ጋር የሚጻረር ተግባር እንዳደረክ ይቆጠራል” ብሎ ጽፏል።  እናም ሌላ ፈረንሳዊ ጸሃፊ ሊዮን ብሎይ ያን አስደናቂ ሐረግ ስጥቶናል፡ “አንድ ሀዘን ብቻ ነው ያለው፣ [...] ያም ሐዘን የሚመነጨው ቅዱስ ካለመሆን ነው” በማለት ጽፏል። የተነሣው የኢየሱስ መንፈስ ሐዘንን በቅድስና ለማሸነፍ ይርዳን።