Gjindet afresku më i lashtë i Të Ngjiturit të Krishtit në qiell
R. SH. - Vatikan
Si t’u përgjigjej pyetjeve më të mprehta të njeriut për jetën dhe fundin e saj, që këto ditë zënë vendin e parë mbi gjithë globin, nëntoka foli me gjuhën e pikturës, duke treguar çka na intereson më shumë në këtë kohë, kur sundon vdekja: na zbuloi afreskun më të lashtë të Ngjitjes së Krishtit në qiell, si të donte të na siguronte se me këtë ngjitje, qielli u hap për të gjithë njerëzit, mjafton të dëshirojnë të arrijnë atje, ku drita nuk shuhet kurrë. Krishti i Ngjallur,pra, doli këto ditë nga bota e të vdekurve, nga Katakombet e Shën Sebastianit, nga koha ndërmjet papnive të Damasit e të Inocencit (401-417), kur këto katakombe ishin në kulmin e shfrytëzimit, ndonëse pas pak do të niste braktisja e madhe - e të vdekurit nuk do të zbrisnin më nën dhe për të bërë gjumin e madh, por do të fillonin “të flinin” mbi dhe!
Ku u gjet afresku
Afresku u gjet mbi një varr të skalitur në shtuf e të kurorëzuar nga një hark, krejtësisht i afreskuar me skena nga Besëlidhja e Re. Të bie në sy mrekullia e Kanës, shumëzimi i bukëve e, doemos, ringjallja e Lazrit. Pastaj, portretet e të vdekurve, të cilët bëjnë aty gjumin e madh, Primenius e Severa me djalin e tyre (që nuk e dimë kush ishin, pse jetuan as pse vdiqën). Mbi ta, afresku, që na flet vetë për shpresën e ringjalljes.
Afresku i Krishtit të ngjitur në qiell
Ndalemi te afresku, që na paraqet një skenë të frymëzuar nga rrëfimi ungjillor i të Ngjiturit të Krishtit në qiell. Nga thellësitë e dheut piktura e lashtë nis e na flet, duke na kujtuar Ungjillin e Shën Lukës (24,50-53), Veprat e Apostujve (1,6-11) dhe ngjarjen që ndodhi mbi Malin e Ullinjve, atje ku ende sot ruhet kujtimi monumental.
Është realizimi më i lashtë ikonografik i Krishtit, që ngjitet në qiell e që i shtohet një sërë gjetjesh të tjera, ndërmjet të cilave, një relikuar druri, që një herë e një kohë ruhej në Kapelën e Sancta Sanctorum të Lateranit.
Me interes, të kujtojmë se skema e Ngjitjes së Krishtit në qiell, që e shikojmë në katakombet e Shën Sebastianit, vërehet edhe në Kapelën padovane të Scrovegni-t (1303 1305), atje ku Giotto dhe shkolla e tij frymëzohen nga struktura ikonografike romake e epokës teodosiane, e cila vijon ta paraqesë Krishtin në profil, duke u ngjitur në qiell, si i rrëmbyer nga një forcë e pushtetshme, e pakundërshtueshme, që e tërheq drejt lartësive pa fund!
Kjo, gjetja arkelogjike, në një kohë kur flitet edhe tepër për varre, për të na kujtuar “Të ngjiturin në qiell”, pas vdekjes mbi kryq!