Krishtlindje: gërshetim shikimesh, joshur nga Shëlbuesi
R. SH. - Vatikan
“Falë dashurisë dhe mëshirës së Zotit tonë, erdhi të na vizitojë një diell, i cili lind nga lart, për të ndriçuar ata, që jetojnë në errësirë”. Nësa jemi në pritje për Lindjen e Krishtit Fëmijë, në zemrën e çdo njeriu, nga faqet e Ungjillit të Shën Lukës, jehon përsëri Kënga e Zakarisë. Dielli, që do të na vizitojë akoma sot, na shikon me dashuri, na i ngul sytë e na thotë se lindi pikërisht për ne!
Ta kundrojmë, për të rijetuar mahnitjen para Jezusit
“Të ndalemi një ças për ta kundruar Shpellën e Betlehemit: hyjmë, kështu, në Krishtlindjen e vërtetë, me barinjtë, duke i dhuruar Krishtit fëmijë vetveten, si jemi”. Kështu Papa Françesku, në tweet-in e 25 dhjetorit 2017, i nxiste të gjithë të befasohen e ta rijetojnë mahnitjen e Marisë, të Jozefit, të gjithë atyre, që e kundrojnë grazhdin, duke u prekur thellë në shpirt nga dhurata e Foshnjës së Betlehemit. “Jezusi - pati nënvizuar Papa Françesku në audiencën e përgjithshme të 27 dhjetorit 2017 - lind përsëri në jetën e secilit prej nesh e, përmes nesh, vijon të jetë dhuratë e shëlbimit për të vegjlit e të përjashtuarit”.
T’i çojmë para Jezusit plagët tona
Në Shpellën e Betlehemit, Jezusi, duke na shikuar në dritë të syrit, shqyrton zemrat tona, merr mbi vete shqetësimet tona e na bën ta ndjejmë veten bij të Tij - pohoi Papa në homelinë e Meshës së Krishtlindjes 2017:
“Ferishtja e njomë e Betlehemit na zgjoftë nga gjumi e na bëftë të ndjehemi të ftuar për t’i pranuar të gjithë ata, që vijnë në qytetet tona, në historitë tona, në jetët tona. Dashuria e tij revolucionare na bindtë të ndjehemi të ftuar për të marrë mbi vete shpresat e dhembshurinë e njerëzve tanë”.
Të çojmë para Jezusit këtë që jemi, vuajtjet tona, plagët e mëkatet tona. Kështu në Jezusin, do të mund ta shijojmë njëmend shpirtin e vërtetë të Krishtlindjes: bukurinë, që buron nga vetëdija se Zoti na do. E të themi:
“Me Marinë e Jozefin të rrimë në Shpellë, pranë Jezusit, që lind si bukë për jetën time. Duke kundruar dashurinë e Tij të përvujtë e të pakufishme, t’i themi vetëm një fjalë, të thjeshtë, si Ai vetë: “Faleminderit, sepse zbrite për mua nga qielli, për të më lartuar një ditë në qiell!”.
