Ai 13 maj…
R. SH. - Vatikan
Ka data që, për shkak të ngjarjes me të cilën lidhen, nuk i përkasin vetëm librave të historisë së madhe botërore, por shkruhen në mënyrë të pashlyeshme edhe në faqet e historisë së vogël të jetëve tona! Aq e pashlyeshme është gjurma që lënë, sa edhe kur kalojnë shumë e shumë vite, vijojmë ta kujtojmë fill e për pe ku ishim atë çast e çka po bënim, kur e morëm vesh lajmin… E 13 maji i vitit 1981 është sigurisht njëra nga këto data. Atë ditë një ngjarje, që do të dukej e pamundur, e papërfytyrueshme, grisi orët e hyri në realitet: atentat kundër Papës në Sheshin e Shën Pjetrit! Kishte ngjarë e pangjara! Dyzet vjet pas saj, të rrënqethet akoma trupi kur i shikon ato pamje dramatike, kur dëgjon tingujt e zhurmat e asaj pasditeje pranverore, që pritej të ishte plot dritë e hir. E la gjurmë gjaku!
Është ora 17.19 kur Gjon Pali II, gjatë takimit të zakonshëm me besimtarët e mbledhur në Shesh për audiencën e përgjithshme të së mërkurës, merr në krahë një vogëloshe e, më pas, e lëshon përsëri në krahët e prindërve të saj. Pak sekonda më vonë ndjehet zhurma e shurdhër e një shtëne e, më pas, edhe një tjetre. Papa, i goditur në bark, lëkundet në auton e zbuluar mbi të cilën përshkon Sheshin. Çaste tronditëse. Njerëzit hutohen. Në fillim nuk kuptojnë ç’po ndodh, nuk mund të besojnë se ndodhi me të vërtetë e pabesueshmja…
Shumë nga shtegtarët shpërthejnë në vaj. Të tjerë gjunjëzohen, luten me rruzaret që i kishin sjellë me vete, për t’ua bekuar Papa. Disa kujtojnë se në këtë ditë, më 13 majin e 64 vjetëve më parë, kur Zoja u qe dukur barinjve të vegjël të Fatimës, Papa kish shqiptuar atë “I tëri yti, Mari!”. Atëhere populli i Zotit ia beson Virgjërës Nënë. E pikërisht “ndërmjetësimi i kësaj Nëne, ma shpëtoi jetën” - do të tregonte më pas Wojtyla. Nëse një dorë deshi ta vrasë, një tjetër, shumë më e fuqishme, e bëri plumbin të dredhojë rrugë - duke ia shpëtuar jetën Papës. E, menjëherë pas kësaj ngjarjeje të 13 prillit, lutja e nisur nga Sheshi i Shën Pjetrit u përhap në mbarë botën. Ishte lutje e vetvetishme e miliona njerëzve, që u gjunjëzuan sapo e morën vesh se Papa ishte ndërmjet jetës e vdekjes. Në ato orë lutej edhe Atë Bergoglio, asokohe rektor i Kolegjit të Madh të San Josè, në San Miguel, provinca e Buenos Ajres, edhe ai i tronditur në kulm nga ngjarja e pabesueshme.
E Papa Françesku, në këtë 13 maj, kujton: ndodhesha në Nunciaturën Apostolike të Argjentinës, para drekës, me nuncin Apostolik të Argjentinës, Ubaldo Calabresi dhe me atin venezuelan Ugalde. Pikërisht atëherë sekretari i nunciaturës, imzot Claudio Maria Celli, dha lajmin e tmerrshëm…
Që nga ai çast, lutja e besimtarëve vijoi paprerë e nuk pushoi, derisa u mor vesh se Gjon Pali II ishte jashtë rreziku. Madje mund të themi se kjo lutje do ta shoqëronte Papën Wojtyla deri në fund të fundit të jetës, deri në ato çaste, që i jetoi në fund të pranverës së vitit 2005.
Domethënëse, çka tha, i ngarkuar me një emocion të thellë, të papërsëritshëm, kronisti i Radio Vatikanit, Benedetto Nardacci, i thirrur për të komentuar takimin tradicional të së mërkurës, e tani i detyruar të rrëfente të parrëfyeshmen: “Për herë të parë - pohoi Nardacci gjatë transmetimit të drejtpërdrejt - po flitet për terrorizëm edhe në Vatikan. Po flitet për terrorizëm në një qytet, nga i cili janë nisur gjithnjë mesazhe dashurie, mesazhe harmonie, mesazhe pajtimi”.
E mesazhe të tilla vijojnë të nisen edhe sot e kësaj dite, kur bota ka aq shumë nevojë e nga viset ku lindi e u flijua Zoti, dëgjohet vringëllima e armëve. Na kujtojnë çastin kur, nga dhoma e Poliklinikës “Gemelli” ku ishte i shtruar, Karol Wojtyla e falte atentatorin, “vëllain, që e kishte qëlluar”.
