Papa: Kisha virtuale "nuk është Kishë", kremtimi në distancë deri në dalje nga tuneli

R. SH. - Vatikan

Françesku kryesoi Meshën në Shtëpinë e Shën Martës, në të Premten e Tetëditshit të Pashkëve. E nisi me një mendim kushtuar grave shtatzëna:

“Dëshiroj që sot të lutemi për gratë në pritje të foshnjës, gratë shtatzëna, që do të bëhen nëna e janë të shqeta e të trazuara. Me një pyetje në buzë: ‘Në ç’botë do të jetojë im bir?'. Të lutemi për ta, që Zoti t’u japë guximin t’i rrisin këta fëmijë me besimin se do të vijë një botë tjetër. E ndryshme prej kësaj ku po jetojmë: botë që Zoti do ta dojë shumë!".

Në homeli, Papa komentoi Ungjillin e sotëm (Gjn 21 1.14), në të cilin Krishti i ngjallur u duket dishepujve të kthyer në breg, pas një peshkimi të pafryt në Detin e Tiberiades. Të ftuar nga Zoti për t’i hedhur rishtas rrjetat,  i mbushin përplot me peshq. Eshtë një skenë - kujtoi Françesku - që zhvillohet krejt natyrshëm, sepse dishepujt qenë rritur në familjaritet me Jezusin. Ne të krishterët - shpjegoi Papa - duhet të rritemi me frymën e këtij familjariteti, që është sa personal, aq edhe komunitar. Familjariteti pa bashkësi, pa Kishë, pa Sakramente, është i rrezikshëm, mund të bëhet familjaritet gnostik, i bazuar mbi dijen, por i shkëputur nga  populli i Zotit. Në këtë pandemi - vërejti në vijim Papa gjatë homelisë së Meshës në Shën Martë - komunikon përmes mjeteve, por nuk je bashkë me të tjerët, siç po ndodh edhe në këtë meshë. Është situatë e vështirë, në të cilën besimtarët nuk mund të marrin pjesë në kremtime e mund të kungohen vetëm shpirtërisht. Duhet të dalim nga ky tunel, për të qenë përsëri bashkë, sepse kjo nuk është Kishë e vërtetë, por Kishë që rrezikohet të jetë “e viralizuar”. Zoti - u lut Papa - na mësoftë familjaritetin konkret, këtë intimitet me Të, por në Kishë, jo në ekran, me Sakramentet e me popullin shenjt të Zotit.

Më pas, teksti i plotë, jo zyrtar, i homelisë:

“Dishepujt ishin peshkatarë: Jezusi i kishte thirrur pikërisht në punë: Andreu e Pjetri po punonin me rrjetat. I lanë rrjetat në çast e e ndoqën pas Jezusin. E kështu bënë edhe Gjoni me Jakobin: lanë babain e djemtë, që punonin me ta, e shkuan pas Jezusit, Zotit, që i thirri ashtu si ishin, peshkatarë. E ky fragment i Ungjillit të sotëm, ky peshkim i mrekullueshëm, na bën të mendojmë për një peshkim tjetër edhe më të mrekullueshëm, atë që na e tregon Luka, në kapitullin e pestë: edhe aty ndodhi e njëjta gjë. Zunë një mori peshku, kur mendonin se do t’i nxirrnin rrjetat bosh. Pas predikimit, Jezusi u tha: 'Dilni në det të hapur!'. - ' Por, o Zot, punuam gjithë natën e nuk zumë asnjë peshk për be!'. - 'Shkoni!' - u tha rishtas. 'Me besim në fjalët Tua - ia ktheu Pjetri - po i hedh  rrjetat'. I hodhi e i nxori me një sasi të tillë peshqish, që i la të gjithë me gojë hapur. Sot, në peshkimin tjetër, nuk flitet më për habi. Shihet një farë natyrshmërie, vërehet se është bërë një copë e mirë rruge në njohjen e Zotit. Shihet progresi në intimitetin me Zotin. Kur Gjoni pa rrjetat, i tha Pjetrit: 'Është Zoti!'. Pjetri hoqi petkat e u hodh në ujë për të shkuar tek Zoti. Herën e parë u gjunjëzua para Tij e i tha: 'Larg meje, o Zot, sepse jam mëkatar!'. Ndërsa këtë herë nuk tha asnjë fjalë. Ishte e natyrshme. Askush nuk e pyeste 'Kush je?': e dinin se ishte Zoti! Ishte i natyrshëm takimi me Zotin, familjariteti i apostujve me Zotin ishte rritur.

Edhe ne, të krishterët, jemi për udhë. Përparojmë në familjaritet me Zotin. Ai ecën me ne! E dimë se është Ai. Askush nuk ka nevojë ta pyesë: 'Kush je?'. E dinë se është Zoti. Të krishterët kanë familjaritet me Zotin.  E ky familjaritet i të krishterëve me Zotin është gjithnjë komunitar. Është intim, është personal, por në bashkësi. Familjariteti pa bashkësi, familjariteti pa bukë, pa Kishë, pa popull, është i rrezikshëm. Mund të bëhet familjaritet - të themi - gnostik, vetëm për vete, i shkëputur nga populli i Zotit. Familjariteti i Zotit me apostujt ishte gjithnjë komunitar, gjithnjë rreth tryezës, simbol i bashkësisë. Ishte gjithnjë me sakramentin, me bukën!

Po e them këtë, sepse dikush më bëri të reflektoj për rrezikun e këtij çasti të cilin po e jetojmë, e kësaj pandemie, që na bëri të gjithëve të kungohemi edhe fetarisht përmes mediave, përmes mjeteve të komunikimit, edhe në këtë Meshë, e cila na krijon mundësinë të kungohemi, por jo bashkë! Vetëm shpirtërisht bashkë! Populli është i vogël. Po është një popull tjetër i madh: jemi bashkë, e jo bashkë. Edhe sakramenti: sot e keni Eukaristinë,  po është vetëm kungim shpirtëror. E kjo nuk është Kishë: kjo është Kishë e një situate të vështirë, që Zoti e lejon, por ideali i Kishës është gjithnjë me popullin, me Sakramentin. Gjithnjë!

Para Pashkëve, kur mori dhenë lajmi se unë do ta kremtoja Solemnitetin në Bazilikën e Shën Pjetrit bosh, një ipeshkëv - ipeshkëv i mirë - më shkroi,  e më qortoi: 'Po si kështu? A nuk është Shën Pjetri aq i madh, sa të zërë së paku 30 vetë, që të shihet se dikush po e ndjek kremtimin? Nuk më duket se është gjë e rrezikshme…' Atë çast mendova 'Po ky, ku e ka hallin, që më thotë kështu?'. Nuk e kuptova menjëherë. Por meqë është ipeshkëv shumë i mirë e shumë pranë popullit, e mora me mend se diçka donte të më thoshte. Do ta pyes kur ta takoj - mendova. Pastaj e mora vesh. Ai po më thoshte: 'Ki mendjen e mos e viralizo Kishën, mos i viralizo Sakramentet, mos e viralizo Popullin e Zotit! Kisha, Sakramentet, Populli i Zotit janë konkrete. Është e vërtetë se në këtë çast  duhet ta shprehim kështu familjaritetin me Zotin, por për të dalë nga tuneli, jo për të mbetur aty!'. E ky është familjariteti i Apostujve; jo gnostik, jo i viralizuar, jo egoist, vetëm për secilin prej tyre, por familjaritet konkret, në gjirin e popullit. Familjaritet me Zotin në jetën e përditshme, familjaritet me Zotin  në sakramente, në mes të Popullit të Zotit. Ata e bënë udhën në familjaritet me Zotin; të mësohemi për ta bërë edhe ne kështu. Ata e kuptuan që në çastin e parë. E morën vesh se ky familjaritet ishte ndryshe, nga ai që përfytyronin dhe arritën në këtë përfundim. E dinin se ishte Zoti,  e ndanin bashkë gjithçka: Sakramentet, Zotin, paqen, festën!

Zoti na e mësoftë këtë intimitet me Të, këtë familjaritet me Të, por në Kishë, me Sakramente, me popullin shenjt besnik të Zotit”.

Françesku e kreu kremtimin me adhurimin dhe bekimin eukaristik, duke i ftuar të gjithë për të marrë kungimin shpirtëror.

Lutja e Papës

“Tek këmbët tua, o Krishti im, përkulem e të ofroj zemrën e thyer, thellësisht të penduar para pranisë Sate Shenjte. Të adhuroj në Eukaristi, në Sakramentin e dashurisë sate! Dëshiroj të të marr nën strehën e varfër, që ta ofron zemra ime: në pritje të lumturisë së kungimit sakramentor, dua të të kem në shpirt. Eja tek unë, Jezus, që të mund të vi tek Ti. Dashuria jote e përflaktë gjithë qenien time, për jetë e vdekje. Besoj në Ty! Shpresoj në Ty! Të dua, Zoti im!”.

Para se Françesku të largohej nga kapela, që i kushtohet Shpirtit Shenjt, u këndua antifona mariane “Regina caeli”, tipike për kohën e Pashkëve:

“Regína caeli laetáre, allelúia.
Quia quem merúisti portáre, allelúia.
Resurréxit, sicut dixit, allelúia.
Ora pro nobis Deum, allelúia”.

(Mbretëreshë e qiellit, gëzohu, Aleluja!
– Se ai që e mbarte në kraharor, Aleluja! 

U ngjall si pati premtuar, Aleluja!
– Lute për ne Hyjin, Aleluja!)