Papa nxënësve: kur nuk ka liri, nuk ka të ardhme! Celulari nuk duhet të jetë drogë!
R. SH. - Vatikan
Nxënësve të liceut romak “Visconti”, në bankat e të cilit është ulur edhe Eugenio Pacelli, Papa i ardhshëm Piu XII si dhe Franco Modigliani, Nobel i ardhshëm për ekonominë, Françesku u ngarkoi detyrën që ta çojnë përpara, “në kushtet e reja historike e shoqërore”, pasionin për dije e për kulturë. Shkolla - nënvizoi Papa në fjalimin, mbajtur në Sallën Pali VI - duhet të mbetet farkë për promovimin e “përfshirjes, respektimin e larmive dhe dialogun ndërmjet kulturave”.
Liria dhe ardhmëria
Vlera e vëllazërimit - shtoi Papa - bazohet mbi lirinë, mbi kërkimin e ndershëm të së vërtetës, mbi mbrojtjen e drejtësisë e të solidaritetit, posaçërisht ndaj njerëzve më të ligshtë. Ndërsa atje, ku sundon padrejtësia, mungon ballafaqimi dhe lind e rritet veç urrejtja:
“Kur nuk ka liri, nuk ka edukim, nuk ka ardhmëri. Kur mungon kërkimi i ndershëm i së vërtetës e mbretëron një pseudo e vërtetë e imponuar, që ta zhduk aftësinë për ta kërkuar të vërtetën, nuk ka ardhmëri: merr fund si njeri! E kur nuk ka drejtësi, përfundojmë, pa asnjë dyshim, në një vend ku mbretëron frika dhe egoizmi e ku punohet vetëm pak njerëz”.
Ndërmjet heshtjes dhe komunikimit
Papa i nxiti liceistët ta dëgjojnë zërin e ndërgjegjes së tyre, “për të mos u bërë një copë karte, që luhatet nga fryn era”. E sidomos, të mos kenë frikë nga heshtja: “vetëm në heshtje shpirtërore mund ta dëgjosh zërin e ndërgjegjes e ta dallosh nga zërat e egoizmit e të hedonizmit”. Françesku, më pas, i ftoi të rinjtë të çlirohen nga vartësia e celularit e edhe nga shumë vartësi të tjera. Celulari - shpjegoi Papa - u bë për të komunikuar. Prandaj nuk duhet të shndërrohet në drogë, përndryshe e katandis komunikimin në kontakte të thjeshta. Jeta - shtoi Papa - nuk është bërë për kontakte të thjeshta, nuk është për t’u kontaktuar, por për të komunikuar:
“Celulari është ndihmë e madhe, progres i madh; duhet përdorur, është gjë e bukur të dimë ta përdorim. Por kur ti bëhesh skllav i celularit, e humb fare lirinë. Celulari është për të komunikuar; e është gjë e bukur të komunikojmë. Por, kini mendjen, ruhuni nga rreziku i shndërrimit të celularit në drogë e i komunikimit në kontakte të thjeshta. Sepse jeta është bërë për të komunikuar!”.
Të jesh i aftë për të dashur
Françesku u foli nxënësve për dy përmasa themelore në jetën afektive: cipë e besnikëri. Kur dashuron, duhet të duash me gjithë zemër, çdo ditë, jo në mënyrë të pacipë, e duhet të mbetesh gjithnjë besnik, sepse dashuria nuk është lojë. Dashuria - vijoi Françesku – “është gjëja më e bukur, që na ka dhënë Zoti”. Të duash - pohoi - do thotë të kesh një zemër aq të madhe, sa të zërë gjithë botën. Të duash nuk është vetëm shprehje, që nënkupton lidhjen e dashurisë së çiftit ose miqësinë e fortë:
“Një formë konkrete e dashurisë është edhe ajo e angazhimit solidar ndaj të afërmit, posaçërisht më të varfërve. Dashuria ndaj të afërmit ushqehet nga fantazia e shkon gjithnjë më përtej: shpiken gjëra për të ndihmuar, për të shkuar përpara… fantazia e dashurisë. Mos kini frikë prej saj!”.
Të fitosh në bujari
Françesku e dënoi ashpër plagën e bullizmit dhe kujtoi se vullnetariati është një nga gjërat më të bukura e më të fuqishme, që ka Italia. I ftoi, në përfundim, liceistët e “Viscontit”, të rriten në vullnetariat, të fitojnë gjithnjë vendin e parë në bujari. Edhe një nxitje tjetër e Papës, në përfundim:
“Të dashur studentë të rinj, mos pushoni së ëndërruari punë të mëdha. Kjo është gjë e bukur për të rinjtë: të shikojnë ëndrra madhështore e të dëshirojnë një botë më të mirë e më të bukur, për të gjithë”.