Papa Françesku: Shenjtorët na mësojnë të jetojmë në Krishtin, pa asnjë lëkundje
R. SH. - Vatikan
Shtatë portretet, vendosur në fasadën e Bazilikës së Shën Pjetrit, i flasin botës së sotme për udhën e ndritur të shenjtërisë, të fituar duke i thënë me plot gojën “po” Zotit, me rrezikun e braktisjes së gjithçkaje, për ta ndjekur, me një zemër të lirë, që e do Zotin, me një zemër të gëzuar “për të cilën - shpjegoi Papa Françesku në homelinë e Meshës së shenjtërimit të 7 shenjtorëve të rinj - kemi aq shumë nevojë”.
Shenjtorët e rinj
Kardinali Becciu, prefekt i Kongregatës për Çështjet e Shenjtorëve, kujtoi përpara Papës, etapat kryesore të jetës së 7 Shenjtorëve të rinj, duke nisur nga Pali VI, i lumnuar pikërisht nga Françesku, ashtu si imzot Romero, përherë pranë të varfërve e të shtypurve, gjë që e çoi drejt dënimit nga ana e skuadroneve të vdekjes. Pastaj kardinali kujtoi me radhë edhe figurat e tjera të ndritura. Don Francesco Spinellin, themelues i Institutit të Motrave adhuruese të të Shenjtnueshmit Sakrament. Vincenzo Romano-n, mikun i madh i të varfërve dhe edukator i të rinjve. Katerinën Kasper, themeluese e Shtëpisë së Shërbëtoreve të varfra të Jezu Krishtit”. Nazaria Ignazia-n e Shën Terezës së Jezusit, themeluese e Kongregatës së Motrave misionare dhe Nunzio Sulprizio-n, model për të rinjtë, siç e pati quajtur Papa Leoni XIII, që dekretoi virtytet e tij heroike. Pas shqiptimit të formulës së shenjtërimit nga ana e Françeskut, duartrokitjet e besimtarëve e vulosën shenjtërinë e tyre!
Propozimi për jetë të mprehtë
Homelia e Papës u frymëzua kryesisht nga Letra II drejtuar Hebrenjve. Fjala e gjallë, e frytshme, e mprehtë - kujtoi Papa - u flet zemrave tona e na fton të mos e arsyetojmë jetën e pasosur sipas logjikës së botës - si trashëgimi, që na takon - por si dhuratë të vetvetes, si përkushtim ndaj Zotit, si dëshirë për të qenë me Të, duke iu përgjigjur me gjithë zemër ftesës: “Ndiqmë!”.
Eja! Mos rri ngrirë, sepse nuk mjafton të mos bësh keq, për të qenë i Jezusit.
Ndiqmë! Mos shko pas Jezusit vetëm kur ta kënda. Kërkoje ditë për ditë; mos u kënaq vetëm duke respektuar normat e rregullat, duke dhënë pakëz lëmoshë, duke thënë ndonjë lutje: në Të gjen Zotin, që të do gjithnjë, gjen kuptimin e jetës sate, forcën për t’u dhuruar!
Aty ku në qendër janë paratë, nuk ka vend për Zotin
Jezusi të thotë edhe: “Shit gjithçka ke e jepjua të varfërve”. Zoti nuk bën teori mbi varfërinë e pasurinë, por shkon drejtëpërdrejt në jetë. Të kërkon të lësh gjithçka që të rëndon zemrën, të zbrazesh nga të mirat, për t’i bërë vend Atij, e vetmja e mirë. Nuk mund ta ndjekësh me të vërtetë Jezusin, kur je plot me gjëra të kota, të tepërta. Në zemrën e pushtuar nga pasuria, nuk ka vend për Zotin, që bëhet kështu, një gjë, ndërmjet tjerave. Prej këndej, pasuria është e rrezikshme e - na e kujton Jezusi - ta bën të vështirë edhe rrugën e shëlbimit. Jo pse Zoti është i rreptë, jo! Problemi është yni: dëshira jonë për të pasur shumë, për të dëshiruar shumë e më shumë, ia merr frymën zemrës e na bën të paaftë për të dashur. Prej këndej Shën Pali e quan paranë: “Rrënja e gjithë të këqijave”. Atje ku paratë janë në qendër të vëmendjes, nuk ka vend për Zotin e as për njeriun!
Zemra është magnet
“Jezusi është radikal - vërejti Papa. - Ai jep gjithçka - e kërkon gjithçka: jep dashuri të plotë, e kërkon zemër të plotë. Nuk mund të japësh, si shkëmbim, thërrime, ose një përqindje dashurie. O gjithçka, o asgjë!
Zemra jonë është si magnet: thithet nga dashuria, por mund të ngjitet vetëm nga njëra anë: e duhet të zgjedhë: o do të dojë Zotin, o pasurinë e botës; o do të jetojë për të dashur, o për vete. Ta pyesim veten me kë jemi. Jezusi e pyet secilin prej nesh e të gjithë ne, si Kishë për udhë: jemi Kishë, që di vetëm të predikojë normat e mira, apo Kishë-nuse, që e do Zotin e vet me gjithë vetveten?
T’i lësh të gjitha, për Zotin
Papa i nxiti, më pas, besimtarët, të kërkojnë hirin që “t’i lënë pasuritë, dëshirat për përgjegjësi e pushtet, strukturat, që nuk i përshtaten kohës për kumtimin e Ungjillit, pengesat që frenojnë misionin, leqet, që ngatërrohen nëpër këmbët e botës”. Pa një hop përpara në dashuri, jeta jonë e Kisha jonë sëmuren nga “vetëpëlqimi egocentrik”. Kërkohet gëzimi në ndonjë kënaqësi kalimtare, në thashetheme të kota, në përpjekjen për të fshehur, me narcizizëm, trishtimin, që të kujton se mbete i parealizuar në jetë.
Pali VI, dëshmitar i dialogut
Më pas Françesku kujtoi Palin VI, si dëshmitar i bukurisë dhe i gëzimit, që buron nga ndjekja e Krishtit, edhe pse ndërmjet lodhjes e moskuptimeve, në gjurmët e Apostullit, emrin e të cilit kishte zgjedhur. Si Shën Pali, shkriu jetën për Ungjillin e Krishtit, duke kapërcyer kufij të rinj e duke u bërë dëshmitar në kumtim e në dialog, profet i një Kishe që shikon të largëtit e kujdeset për të varfërit. Sot na nxit akoma, njëherësh me Koncilin, timonier i të cilit ishte, ta jetojmë thirrjen tonë të përbashkët, thirrjen universale për shenjtëri.
Imzot Romero, një jetë për Ungjillin
Papa, më pas, nënvizoi shenjtërinë e të gjithë dëshmitarëve të fesë, të aftë për ta jetuar Fjalën e Zotit pa ngurrim, pa llogari, të gatshëm për të rrezikuar e për të lënë gjithçka, si imzot Romero, që dhuroi edhe jetën për Ungjillin.
Përshëndetjet drejtuar autoriteteve të pranishme
Përfundoi me një përshëndetje të përzemërt drejtuar gjithë të pranishëmve, lutja e Engjëllit të Tënzot e Françeskut, pas kremtimit të Meshës për Shenjtërimin e Palit VI, Oscar Romeros dhe pesë të lumturve të tjerë. Posaçërisht Papa përshëndeti delegacionet zyrtare të shumë vendeve, ardhur për të nderuar shenjtorët e rinj, që dhanë ndihmesë të shquar në progresin shpirtëror dhe shoqëror të Kombeve të tyre. Përshëndetje të posaçme i drejtoi Mbretëreshës Sofia, Presidentit të Republikës Italiane, Presidentit të Kilit, të El Salvador e të Panamasë. E posaçme edhe përshëndetja Hirësisë së Tij Rowan Williams dhe delegacionit të Kryeipeshkvit të Canterbury. Papa shprehu mirënjohjen e thellë për këtë prani.
Më pas, Ati i Shenjtë iu drejtua shtegtarëve e edhe të gjithë atyre, që e ndoqën kremtimin përmes radios e televizionit.
Në përfundim të Engjëllit të Tënzot, Papa u kërkoi të gjithëve t’i drejtonin së bashku me të, një lutje Virgjërës Mari, dishepulle e parë, e përkryer e Zotit, që - theksoi - të na ndihmojë për të ndjekur shembullin e Shenjtorëve të rinj.