Papa: kujdes nga “djajtë e edukuar”, të çojnë drejt shpirtit të botës
R. SH. - Vatikan
Thelbi i djallit është të shkatërrojë drejtpërdrejt, ose me vese e luftëra. E këtë përpiqet ta bëjë “me edukatë”, duke të shtyrë, kështu, të jetosh me “shpirtin e botës”. Ky, thelbi i homelisë së Papës, mbajtur sot paradite në Meshën, kremtuar në Shën Martë. Ishte një reflektim mbi Ungjillin e sotëm, shkëputur nga Luka (Lk. 11,15-26).
Jemi në luftë: në shpirtin e secilit prej nesh ndeshen Jezusi me djallin
“Djalli, kur e pushton zemrën e ndonjë njeriu, shtrohet aty, si të ishte në shtëpi të vet e nuk pranon të dalë më” - kujtoi Papa - duke theksuar, ndërmjet tjerash, se kur Jezusi i dëbon demonët, ata bëjnë çmos ta rrënojnë njeriun e pushtuar, t’i bëjnë keq edhe fizikisht. Shumë herë i dëboi Jezusi djajtë, armiqtë e betuar të Tij e tonë. Një betejë e vazhdueshme. Beteja e së mirës me të keqen”, që shpesh duket krejt abstrakte. Papa deshi të shpjegojë se lufta e vërtetë, është lufta e parë, ajo ndërmjet Zotit e gjarpërit të lashtë, ndërmjet Jezusit e djallit. E kjo luftë - vërejti - bëhet në shpirtin tonë. Secili nesh është në luftë, ndoshta pa e ditur, por jemi në luftë. Ungjilli i sotëm nis me disa njerëz, që e akuzojnë Jezusin se e dëboi një djall me ndihmën e vetë kreut të djajve, Belzebù. Gjuhë gjarpëri ka gjithnjë e kudo. Nis, prandaj, diskutimi i ndezur ndërmjet Jezusit e këtyre gjuhëve.
Djalli punon gjithnjë për të shkatërruar veprën e Zotit
“Thelbi i djallit është të shkatërrojë - vijoi Papa - duke shpjeguar se djalli është i thirrur të shkatërrojë veprën e Zotit. Rreziku është të jesh si fëmijët, që thithin gishtin, duke besuar se nuk është kështu, se djalli është shpikje e priftërinjve. Ndërkaq djalli vijon të rrënojë, e kur nuk mund të rrënojë sy për sy, sepse ndjen përballë forcën e Zotit, që e mbron njeriun, atëhere, dinak, si dhelpër e vjetër, kërkon mënyra të tjera për ta pushtuar njeriun.
Demoni shkatërron me vese e luftëra, ose duke të marrë për dore në rrugë të mediokritetit
Më pas Papa e konkretizoi mendimin e tij, duke u mbështetur mbi pjesën e fundit të fragmentit ungjillor e duke nënvizuar se kur shpirti i keq del nga njeriu, sillet e përsillet nëpër skuta të shkreta, pa gjetur pushim e, me që nuk e gjen, thotë: “Do të kthehem në shtëpinë time - prej nga dola”. Nuk thotë “prej kah u dëbova”. Edhe në të folur paraqitet gjithë edukatë. Thotë “prej nga dola” - ndërsa nuk ka dalë, por është dëbuar. Kthehet, pra, në shtëpinë e vjetër e e gjen të larë e të shpërlarë e fton edhe nja shtatë shpirtra të rinj, më të zinj se ai vetë… e hyjnë e zënë vend e shpirti i njeriut ndjehet më keq se ishte. Kjo, për Françeskun, do të thotë se kur djalli nuk mund ta shkatërrojë një njeri me vese, ose një popull me luftëra e me persekutime, nis e mendon ndonjë strategji tjetër, strategjinë, që përdor me ne të gjithë.
Ne jemi të krishterë, katolikë, shkojmë në Meshë, lutemi… Gjithçka duket në rregull. E ai shtihet si i edukuar: shkon, shikon, troket ëmbël e butë në portë - “Ju lutem, a ka mundësi? Mund të hyj? - e i bie lehtë-lehtë ziles. E këta djaj të edukuar janë më të këqij se të parët, sepse nuk kujtohesh fare se po të sillen nëpër këmbë. E ky është shpirti i botës. Djalli të shkatërron drejtpërdrejt, me vese, ose me luftëra, me padrejtësi, me edukatë, diplomatikisht, ashtu si na thotë Jezusi. Nuk bën zhurmë, të duket si mik, të ledhaton: “Jo, kjo nuk shkon! Jo, por… deri këtu shkon fare mirë” - e të çon në udhën e mediokritetit, të bën të vakët, në udhën e mediokritetit.
Djalli i edukuar të bind se nuk është edhe aq i zi
Françesku na tërheq vëmendjen të ruhemi nga rënia në këtë mediokritet shpirtëror, në këtë shpirt bote”, që të kalb nga brenda. Unë kam frikë më shumë nga këta djaj - pohon Françesku - sesa nga ata të parët. Kur më thonë: “Kemi nevojë për një ekzorçist, sepse një njeri është pushtuar nga djalli”, nuk shqetësohem aq, sa kur shikoj njerëz, që ia hapin vetë portën djajve të edukuar, atyre - theksoi Papa - që ta mbushin mendjen se nuk janë edhe aq të zinj”.
E pyes shpesh veten: Çka është gjëja më e keqe në jetën e njeriut? Një mëkat që duket sheshit, apo të jetuarit me shpirtin e botës, me mendësinë e botës? A është më mirë që djalli të të flakë në shpirt një mëkat - madje jo një, por njëzet, tridhjetë mëkate, por që e di se janë mëkate, në mënyrë që të turpërohesh – apo të ulet këmbëkryq në sofër me ty e të jetojë, të vishet e të mbathet pranë teje e kjo të të duket krejt normale, ndërsa ai të pushton me shpirtin e botës?
Vigjilencë e gjakftohtësi
Shpirti i botës është ky: “ata, që banohen nga djaj të edukuar – vijoi Papa. - E kujtoi lutjen e Jezusit në Darkën e Mbrame: “Mbroji, o Atë, nga shpirti i botës” – duke i nxitur të jenë gjithnjë vigjilentë e gjakftohtë.
Përballë këtyre djajve të edukuar, që duan të hyjnë në shpirt nga porta, jo nga arkapia, si të ftuar në dasëm, të themi: “Vigjilencë e gjakftohtësi”. Ky është mesazhi i Jezusit, vigjilenca e krishterë. Ç’po ndodh në zemrën time? Pse jam kaq mediokër? Pse kaq i vakët? Sa “të edukuar”, banojnë nën strehën time, pa ma paguar kurrë qeranë?