Fjala e Zotit e dielës së 3-të të Pashkëve ‘A’
R.SH. - Vatikan
Ja përsëri në takimin tonë javor me Fjalën e Zotit të së dielës, kësaj radhe meditojmë së bashku leximet biblike të liturgjisë së Fjalës Hyjnore të Dielës së 3-të të Kohës së Pashkëve, ciklit të parë, sipas kalendarit liturgjik të Kishës.
Liturgjia e Fjalës së Zotit e dielës së 3-të të Pashkëve ‘A’
Feja pashkore gjen ushqimin dhe zhvillimin e vet në bashkësinë e besimtarëve të mbledhur nga Shpirti Shenjt për kremtimin e Eukaristisë, do të thotë të falenderimit e lavdërimit të Zotit, duke hapur zemrat për dëgjimin e Fjalës së Hyjit dhe për ndarjen, së bashku, të Bukës së jetës.
Leximi Parë nga Veprat e Apostujve na ofron dëshminë e parë të Pjetrit. Pasi ka marr Shpirtin Shenjt, Pjetri, shpjegon para njerëzve të Izraelit domethënien e ngjarjeve pashkore të Krishtit.
Leximi Dytë nga Letra Parë e Pjetrit na ofron dëshminë e dytë të Pjetrit. Mëson ti shohim veprat e mëdha të Zotit të realizuara në Jezu Krishtin e vdekur e ngjallur, e po nga këto të nxjerrim mësim për jetën e krishterë.
Ungjilli nga Luka na tregon ngjarjen e Emausit, duke na mësuar ta njohim Krishtin e Gjallë të pranishëm në mesin e të vetëve, të mbledhur në ditën e parë të javës, që shpjegon shkrimet dhe dëftohet në aktin e ndarjes të bukës.
Në rrugët e botës, Krishti bëhet një shok i përditshëm udhëtimi për çdo njeri, përmes Eukaristisë, ashtu siç qe edhe për dishepujt e Emausit. Protagonistët e këtij episodi të njohur të Ungjillit sipas Lukës janë në qendër të liturgjisë së Meshës të së Dielës sё Tretë tё Pashkёve. Pikërisht historia e dy dishepujve tё Emausit, e shndritur nga takimi i jashtëzakonshëm me Jezusin e Ngjallur, na ngushëllon e përforcon shpresën nё kёtё kohё tё jashtëzakonshme tё Covid-19.
Shtatë milje në këmbë, krejtësisht të dëshpëruar, ngaqë ëndrra për të ardhmen e Izraelit kishte përfunduar me gjak, në një Kryq mbi Golgotë. Këtë mendonin atë të hënë, Kleofa dhe shoku i tij, emrin e të cilit nuk e njohim, ndërsa linin pas pluhurin e rrugës dhe mijëra fjalë, të zhgënjyer nga ç’i kishte ndodhur Jezusit të premten e mëparshme gjatё udhёs sё kalvarit. Shkonin në shtëpitë e tyre, në fshatin Emaus, kur një njeri bashkohet me ta, në dukje, aq “i huaj”, sa të mos e dinte se tri ditë më parë ishte kryqëzuar padrejtësisht një profet i drejtë. Tё reflektojmë mbi “fytyrën e trishtuar” të dishepujve tё Emausit. Në bisedën e dishepujve me udhëtarin e panjohur të bën përshtypje shprehja që Shën Luka Ungjilltar vendos në gojën e njërit prej tyre: “Ne shpresonim…”.
Ajo folje në kohën e kaluar thotë gjithçka: besonim, e ndoqëm, shpresuam…, por tashmë gjithçka mbaroi. Edhe Jezusi i Nazaretit, që ishte treguar si profet i fuqishëm në vepra e fjalë, dështoi, e ne jemi të zhgënjyer. Kjo dramë e dishepujve të Emausit pasqyron gjendjen e shumë të krishterëve në kohën tonë: duket sikur shpresa e fesë ka dështuar. Vetë feja është në krizë, për shkak të përvojave negative, që na bëjnë të ndihemi të braktisur nga Zoti.
As tregimi i grave, që thonë se janë dukur disa njerëz, sipas të cilëve Jezusi “është gjallë”, nuk i bind dy udhëtarët e Emausit. Dishepujt që shkuan te Varri i Jezusit nuk e panë, thonë ata, duke mos i dhënë rëndësi lajmit të jashtëzakonshëm të Ringjalljes, para realitetit të thatë të varrit të zbrazur. Pas kësaj, në rrugën e Emausit, nis pjesa e dytë e këtij filmi ideal: Krishti u zbulohet dalëngadalë të dyve, së pari, duke folur për veten përmes teksteve të shenjta e pastaj, duke ndarë bukën për dhe me ta. Ky tekst i mrekullueshëm ungjillor përmban strukturën e Meshës Shenjte: në pjesën e parë, dëgjimi i Fjalës përmes Shkrimit të Shenjtë; në të dytën, liturgjia eukaristike dhe bashkimi me Krishtin e pranishëm në Sakramentin e Korpit e të Gjakut të vet.
Pastaj Krishti zhduket nga pamja e dy dishepujve të Emausit. Por në Elterin, në të cilin u shndërrua tryeza e tyre e varfër, mbetet shenja e bukës së ndarë e të ofruar, siç ndodh që prej mёse dymijë vjetësh në Kishat e gjithë botës. E kështu, takimi me Krishtin e Gjallë, që është i mundur edhe sot, na dhuron një fe më të thellë e më të vërtetë, të farkëtuar, si të thuash, në flakën e ngjarjeve të Pashkëve; një fe e fortë, sepse ushqehet jo me ide njerëzore, por me Fjalën e Zotit e me praninë e Tij reale në Eukaristi.
Dishepujve tё Emausit u hapen sytë, besojnë e harrojnë dëshpërimin, trishtimi largohet. Tani, të dy ndjejnë brenda një gëzim, që, siç i thonë njëri-tjetrit, ua kishte pushtuar zemrën që në fjalët e para të të panjohurit. Tani është ora e entuziazmit të vetëdijshëm, të lajmit, që duhet çuar në Jeruzalem, pa humbur kohë. Shtatë miljet e rrugës nuk qenë asgjë në kthim, pavarësisht se “u bë natë e dita po mbaron”. Tani pluhuri i sandaleve dhe largësia bëjnë të zhduken pak nga pak shtëpitë e një fshati, që mbetet në historinë e krishterë jo si pikë gjeografike, por si vend shpirtëror.
Lokaliteti i Emausit nuk është gjetur me saktësi. Ka hipoteza të ndryshme e kjo na shtyn të mendojmë se në të vërtetë, Emausi përfaqëson realitetin e çdo vendi: rruga që na çon në të është rruga e çdo të krishteri, madje, e çdo njeriu. Në rrugët tona, Jezusi i Ringjallur bëhet shok udhëtimi, për të rindezur në zemra flakën e fesë e të shpresës dhe për të ndarë bukën e jetës së amshuar.
Të rizbulojmë në Jezusin, shokun e udhës për gjithë jetën tonë, të vetmin që di të ndezë ndër zemra ngrohtësinë e fesë e të shpresës, e cila nganjëherë shuhet nga fryma e keqe, që nuk mungon të fryjë mbi jetën njerëzore. Ky është mësimi qё marrim nga Ungjilli i dishepujve të Emausit, që shpallet në liturgjinë e së Dielës së tretë të Pashkëve.
Liturgjia e Fjalës së Zotit
Leximi i parë (Vap 2, 14.22-23)
Lexim prej Veprave të Apostujve
Ditën e Rrëshajëve Pjetri bashkë me të njëmbëdhjetët u çua në këmbë, e ngriti zërin dhe tha: “Burra judeas dhe ju të gjithë që banoni në Jerusalem, mirë ta dini këtë gjë e me kujdes dëgjoni fjalët e mia! Burra të Izraelit, dëgjoni këto fjalë: Jezusin Nazarenas njeri që Hyji e përforcoi para jush me vepra të madhërueshme, me mrekulli dhe me shenja, që siç e dini, me anë të tij i bëri ndër ju këtë, të tradhtuar sipas vullnetit të caktuar dhe parapamjes së Hyjit, ju e kryqëzuat dhe e vratë me duar të të pafeve. Por Hyji e ngjalli duke e shpëtuar nga tmerri i vdekjes, sepse s’ishte e mundur që vdekja ta mbante nën sundimin e vet. E njëmend, për të Davidi thotë: ‘Zotërinë e kam gjithmonë para sysh, sepse Ai më rri në anë të djathtë që të mos rrëzohem. Prandaj galdon zemra ime dhe brohorit gjuha ime, po dhe trupi im do të pushojë me shpresë, sepse Ti nuk do ta lësh shpirtin tim në nëntokë as s’do të lejosh që Shenjti yt të kalbet. Ti ma tregove udhën që shpie në jetë: në praninë tënde do të më mbushësh me gëzime.’
Vëllezër, më lejoni t’jua them haptas: Davidi patriark vdiq, u varros dhe varri i tij është edhe sot e kësaj dite ndër ne. Por ai, mbasi ishte profet dhe mbasi e dinte se Hyji iu përbetua me betimin se një nga pasardhësit e tij do të hypte në fronin e tij, qysh më parë e parapau dhe paralajmëroi ngjalljen e Krishtit, kur tha: ‘Nuk qe lënë në nëntokë as trupi i tij nuk e provoi kalbësimin.’
Po këtë Jezus Hyji e ngjalli! Të gjithë ne e dëshmojmë këtë gjë! E djathta e Hyjit, pra, e lartësoi, prej Atit e mori premtimin, Shpirtin Shenjt, dhe e ndikoi ashtu siç po shihni e po dëgjoni edhe ju vetë. Fjala e Zotit!
Psalmi 16 (15)
Ref: Na e trego, o Zot, udhën e jetës.
______________
Më ruaj, o Hyj, sepse të kam rënë ndore!
I thashë Zotit: “Ti je Zoti im,
tjetër të mirë nuk kam veç teje”!
Zoti është pjesa e trashëgimit tim dhe gota,
në dorën tënde është fati im!
______________
E bekoj Zotin që më dha kuptim,
edhe natën veshkat e mia më mësojnë.
Zotin e kam gjithmonë para sysh,
më rri në të djathtë, nuk kam sesi të rrëzohem!
Prandaj galdon zemra ime, gëzon shpirti im,
mbarë trupi im pushon në qetësi.
______________
Mbarë trupi im pushon në qetësi,
sepse s’do të ma lësh shpirtin në Nëntokë,
as s’do të lejosh që Shenjti yt të kalbet në dhe.
______________
Ti do të ma tregosh udhën e jetës,
gëzimin e plotë para fytyrës sate,
kënaqjen e amshueshme në të djathtën tënde.
______________
Leximi i dytë (1 Pjt 17-21)
Lexim prej Letrës së parë të shën Pjetrit apostull
Fort të dashur, në qoftë se ju e quani atë Atë që pa krahambajtje gjykon gjithkënd sipas veprave të tija, kaloni kohën e shtegtimit mbi tokë me frikën e Zotit!
Dinie mirë: nuk keni qenë shpërblyer nga mënyra e zbrazët e jetës suaj të trashëguar nga etërit me ndonjë send të shkatërrueshëm, argjend apo ar, por me gjak të paçmueshëm të Krishtit, Qengjit të patëmetë e të panjollë.
Ai njëmend ishte i caktuar që para krijimit të rruzullit, por u dëftua në këto kohët e fundit për arsye tuaj. Në saje të tij ju besoni në Hyjin që e ngjalli nga të vdekurit dhe i dha lavdi, kështu që feja juaj dhe shpresa të jenë në Hyjin. Fjala e Zotit!
ALELUJA, Aleluja.
O Zot Jezus, na e shtjello Shkrimin shenjt,
dhe ndeze zemrën tonë derisa e dëgjojmë fjalën tënde.
Aleluja.
Ungjilli (Lk 24, 13-35)
Leximi i Ungjillit shenjt sipas Lukës
Ditën e Pashkëve dy prej nxënësve të Krishtit po shkonin në një fshat që quhet Emaus, që është larg Jerusalemit gjashtëdhjetë stadje. Ata bisedonin njëri me tjetrin për të gjitha këto ngjarje. Dhe ndodhi që, ndërsa ata po flisnin e po bisedonin kështu, vetë Jezusi u afrua dhe po ecte me ta. Por sytë e tyre ishin të penguar ta njihnin.
Ai i pyeti: “Ç’janë këto fjalë që ju po i flisni ndër vete udhës?”
Ata u ndalën të trishtuar e njëri prej tyre, ai që quhet Kleofë, i përgjigji: “A thua je ti i vetmi nga të huajt në Jerusalem që nuk di çka ndodhi në të po në këto ditë?” Ai i pyeti: “Po çka?”
Ata i përgjigjën: “Çka i ndodhi Jezusit prej Nazaretit, që ishte profet i madh me vepra e me fjalë në sy të Hyjit e të mbarë popullit; si krerët e priftërinjve dhe këshilltarët tanë e dorëzuan të dënohet me vdekje dhe e kryqëzuan. Ne shpresonim se ai do ta çlironte Izraelin. E, përmbi të gjitha këto, sot është e treta ditë me që ndodhën këto ngjarje. Madje edhe disa gra prej tanëve na habitën: ato qenë në agim te varri e, pasi nuk e gjetën trupin e tij, erdhën e na thanë se iu dukën engjëjt e u thanë se ai është gjallë. Po edhe disa prej tanëve shkuan te varri dhe gjetën shi ashtu si thanë gratë, por atë nuk e panë.”
Ai u tha: “O të pamendë e të ngadalshëm që të besoni gjithçka paralajmëruan profetët! Po a nuk u desh që Mesia t’i pësojë të gjitha e kështu të hyjë në lavdinë e vet?”
E, që nga Moisiu e të gjithë profetët, u shtjelloi krejt çka flitet në Shkrimin shenjt për të. Kur iu afruan fshatit, ku ishin nisur, ai bëri kinse po vazhdonte udhën.
Por ata iu vunë: “Rri me ne se u bë natë e dita po shkon në të sosur!” Dhe hyri që të rrijë me ta.
Kur u ul me ta në tryezë, mori bukën, u falenderua, e theu dhe ua dha. Atyre u hapën sytë dhe e njohën. Por ai u zhduk para syve të tyre. Atëherë i thanë njëritjetrit: “Po a nuk na ndizej zemra neve ndërsa po bisedonte udhës me ne dhe na shtjellonte Shkrimin shenjt?” U çuan menjëherë, u kthyen në Jerusalem, i gjetën të mbledhur të njëmbëdhjetët dhe ata që ishin me ta. Të njëmbëdhjetët u thanë: “Me të vërtetë u ngjall Zotëria dhe iu dëftua Simonit!”
Atëherë edhe këta u treguan çka u ngjau udhës dhe si e njohën kur e ndau bukën. Fjala e Zotit!
Homelia nga dom Dritan Ndoci:
E DIELA III E PASHKËS: SYTË E TYRE ISHIN TË PENGUAR TA NJIHNIN.
(Vap 2, 14.22-33; Ps 16 (15); 1 Pt 1, 17-21; Lk 24, 13-35)
«Feja juaj dhe shpresa të jenë në Hyjin!» thotë Shën Pjetri në leximin e dytë, por sa shumë punë na duhet të bëjmë me zemrën tonë për ta përvetësuar këtë porosi të tijën. E kjo sidomos kur na duhet të bindemi se fjala i Gjithëpushtetshëm i përket vetëm Hyjit e jo vdekjes. Duket sikur sytë e zemrës sonë janë të penguar ta shohin këtë të vërtetë, ashtu siç qenë të penguar atë ditë të bekuar të Pashkës sytë e dy prej nxënësve të Krishtit. «Sytë e tyre ishin të penguar ta njihnin.» thotë Ungjilli, duke na bërë të kuptojmë shumë lehtë se ata tani nuk kishte gjë që i tundte nga bindja se vdekja e Jezusit i kishte vënë kapakun gjithçkaje që shpresonin nga Ai.
Pjesa e sotme ungjillore fillon me fjalët: «Ditën e Pashkës, dy prej nxënësve të Krishtit po shkonin në një fshat që quhet Emaus e është larg Jerusalemit gjashtëdhjetë stadje.» Po iknin nga Jerusalemi e po ktheheshin në Emaus. Në Jerusalem kishin shkuar pas Jezusit, por tani që Ai vdiq në kryq, po ktheheshin në shtëpitë e tyre, në jetën e tyre të mëparshme. Jezusi u kishte ngjallur shpresën se ndoshta Ai «do ta lironte Izraelin», por, e kotë: Ai vdiq. E pra Mësuesi i tyre ua kishte paralajmëruar Ngjalljen e Tij, por ata nuk e kuptonin. Mbase mendonin se po fliste në mënyrë simbolike, gjë të cilën Jezusi e bënte shpesh herë. Por tani që kishte vdekur, gjithçka kishte marrë fund. Guri i varrit i kishte vënë kapakun gjithçkaje. Megjithatë, kishin harruar se i Gjithëpushtetshëm është vetëm Hyji e jo varri.
Ndërkohë që këta po ktheheshin në shtëpitë e veta të zhgënjyer nga Jezusi (edhe Jezusi i zhgënjeka disa njerëz!) ndodhi ajo që nuk ua merrte mendja. Vetë Jezusi i Ngjallur afrohet e hyn në bisedë me ta: «Ata po bisedonin njëri me tjetrin për të gjitha këto ngjarje. Dhe ndodhi që, ndërsa ata po flisnin e po bisedonin kështu, vetë Jezusi u afrua dhe po ecte me ta. Por sytë e tyre ishin të penguar ta njihnin.» Nuk duhet të mendojmë këtu se sytë e tyre ua kishte penguar ndonjë ndërhyrje e Hyjit, me qëllim që pastaj t’ua hiqte këtë pengesë kur «të ndanin bukën», me qëllimin që të shfaqte kështu me bindshëm pushtetin e vet. Kjo do të ishte tallje e Hyji nuk tallet me askënd. As mos të mendojmë se Jezusi mund të ketë pasur mbi kokë ndonjë gjë që nuk i linte ta shihnin mirë. Kur Jezusi i pyet se çfarë po bisedonin, Ungjilli thotë se «ata u ndalën» për ta parë se kush qenka ky që nuk e paska marrë vesh se çfarë kishte ndodhur në Jerusalem në ato ditë. Pra «u ndalën», e fiksuan në sy, siç na ka ndodhur të bëjmë të gjithëve me dikë kur jemi në bisedë e sipër gjatë udhës. E prapëseprapë nuk e njohën. Shtoji gjithë kësaj edhe tri dëshmi të tjera. Disa gra u kishin thënë se varrin e kishin gjetur bosh. Aty pastaj u ishin shfaqur disa engjëj dhe u kishin thënë se Ai është gjallë. Dhe, e treta, edhe disa nga apostujt kishin shkuar tek varri dhe kishin gjetur «shì ashtu si u thanë gratë».
Pra e shohin, e dëgjojnë, bisedojnë më Të, i kishin paraprirë edhe tri dëshmi plot autoritet këtij takimi dhe, prapëseprapë «sytë e tyre ishin të penguar ta njihnin». I pengonte ideja se varri është i gjithëpushtetshëm. Përderisa kishte vdekur një herë, as që u vetëtonte në mendje ideja se ky bashkëbisedues i çuditshëm mund të ishte po Ai Jezus që e kishin parë të vdekur në kryq vetëm tri ditë më parë. Edhe sot, gjithëpushtetësia e rreme e vdekjes verbon dhe pengon shumëkënd për të takuar Zotin e gjallë që u ecën fare pranë në jetë.
Por i Gjithëpushtetshëm është Hyji e jo vdekja. Shën Pjetri e pohon këtë me shumë forcë ditën e Rrëshajës, siç thuhet në leximin e parë: «[Jezusin] nuk ishte e mundur që vdekja ta mbante nën sundimin e vet.» Pushtetit të vdekjes i kundërvihet pa asnjë diskutim pushteti i Birit të Hyjit. Trupin e të vdekurve të tjerë vdekja kishte pushtet ta mbante nën sundimin e saj deri në fundin e kohës, por jo këtë Trup. Ai ishte Trupi i një Personi Hyjnor e prandaj nuk mund ta zotëronte Atë. Stomaku i pamëshirshëm i vdekjes nuk mund ta mbante brenda vetes Trupin e Birit të Hyjit të bërë Njeri, prandaj u desh që ta “nxirrte jashtë” Atë menjëherë. Siç lëshojmë menjëherë nga dora një gjë të nxehtë që na përvëlon, ashtu edhe vdekjes iu desh ta lëshonte menjëherë nga “duart” e saj Trupin e Jezusit. Vdekja nuk ka pushtet mbi Hyjin. Fjalën e fundit e ka Jeta e Jeta është Biri i Hyjit i bërë Njeri që na ka thënë dhe na e ka vërtetuar, është: «Udha, e Vërteta dhe Jeta.»
Por nxënësve të Emausit iu desh të bënin një ecje të përnjëmendtë feje për ta fituar dritën e fesë dhe për ta vënë re të Ngjallurin që po ecte përkrah tyre.
E ecja e tyre filloi me qortimin e ëmbël të Jezusit: «O të pamendë e të ngadalshëm që të besoni gjithçka paralajmëruan profetët! Po a nuk u desh që Mesia t’i pësojë të gjitha e kështu të hyjë në lavdinë e vet?» Të mos besosh në ngjalljen e Jezusit, në faktin se i Gjithëpushtetshëm është vetëm Hyji, është marrëzi. «Tha i marri në zemrën e vet: “S’ka Hyj!”» thotë Psalmi 53, 1, duke na bërë të kuptojmë se, për Biblën, të mos besosh në ekzistencën e Hyjit dhe në pushtetin e Tij, është marrëzi. Prandaj Jezusi i quan këta dy nxënës «të pamend».
Por mosbesimi i tyre është edhe çështje zemërngurtësie, mbyllje ndaj Fjalës së Jezusit që u kishte thënë se do të ngjallej. Nxënësit nuk i dhanë peshën e duhur Fjalës së Hyjit, pikërisht ashtu siç kishin bërë prindërit tanë të parë në fillimet e njerëzimit, kur nuk i dhanë peshën e duhur Fjalës që Krijuesi i tyre u kishte thënë. E prandaj i quan edhe të ngadalshëm në besim.
«O të pamendë e të ngadalshëm që të besoni»: qortim i dyfishtë, gjithmonë i vlefshëm për të na e larguar edhe neve atë që na i pengon sytë tanë për ta parë Zotin e gjallë në jetën tonë.
Por, pas këtij qortimi të fortë e dashamir, nxënësve do t’u ndodhte edhe një përvojë po aq e fortë e mbresëlënëse: «Që nga Moisiu e të gjithë profetët, u shtjelloi krejt çka flitet në Shkrimin Shenjt për të.» Sa bukur: të kesh mundësitë ta dëgjosh nga vetë goja e Jezusit shpjegimin e Shkrimeve të Shenjta! Kjo është një përvojë unike. Por, përtej “lakmisë” së shenjtë që mund të kemi për këta dy nxënës, të gjithë mund të kuptojmë nga ky detaj ungjillor se është vetëm Jezusi Ai që u jep kuptimin e duhur teksteve të shenjta që ishin shkruar në Izrael para ardhjes së Tij. Jezusi është qendra e tyre. Prandaj, përshembull, kur në Meshë lexohet Ungjilli, ne ngrihemi në këmbë, ashtu siç ngrihen në këmbë të pranishmit kur në sallë hyn mbreti. Kjo sepse Jezusi është Mbreti i vërtetë, qëndra dhe kuptimi i krejt Shkrimit Shenjt. Kështu, dy dishepujt, kanë mundësinë ta provojnë se sa e vërtetë është kjo.
E ndërkohë zemra e tyre ua vërtetonte. Më vonë ata vetë do të pohonin: «Po a nuk na ndizej zemra neve ndërsa po bisedonte udhës me ne dhe na shtjellonte Shkrimin Shenjt?». «Na ke bërë për vete, o Zot, dhe zemra jonë nuk gjen paqe derisa nuk pushon në Ty.» thoshte Shën Augustini. Tani zemrat e këtyre dy dishepuj po gjenin paqen e tyre në Jezusin e Ngjallur. Kështu gjen paqe edhe zemra jonë kur dëgjojmë plot fe Ungjillin, në të cilin Jezusi vazhdon të na shëndrisë e ngushëllojë.
Kur erdhi çasti i ndarjes, dishepujt ngulën këmbë që Jezusi të hynte e të rrinte me ta, meqë nata po afrohej. (Interesante kjo puna e mikpritjes! Nëpërmjet saj mund të bëhet i pranishëm vetë Hyji në shtëpinë tonë.) Në tryezë, Jezusi do të përsëriste po ato gjeste që kishte bërë në darkën e fundit, kur kishte themeluar Eukaristinë: «Mori bukën, u falënderua, e theu dhe ua dha». Ajo bukë e thjeshtë do të shndërrohej në Bukën e Gjallë që zbret nga qielli, në Trupin e Krishtit. Vetëm kur e hëngrën atë Bukë «atyre iu hapën sytë dhe e njohën». Kemi nevojë të ushqehemi me Trupin dhe Gjakun e Krishtit, për ta mposhtur brishtësinë tonë, brishtësi e cila na bën të besojmë më fort në gjithëpushtetësinë e rreme të “vdekjeve” të ndryshme që na frikësojnë, sesa në Gjithëpushtetësinë reale të Hyjit. Atëherë Jezusi «u zhduk para syve të tyre»: sytë e zemrës së tyre ishin shëruar, prandaj nuk ishte më e nevojshme që ta shihnin me sytë e trupit. Tani e tutje do ta shihnin dhe do ta takonin Jezusin në atë ushqim të vërtetë e pije e vërtetë (Gjn 6, 55) që është Eukaristia.
«U çuan menjëherë, u khyen në Jerusalem, i gjetën të mbledhur të njëmbëdhjetët dhe ata që ishin me ta» dhe u treguan se si e njohën Jezusin e gjallë «kur e ndau bukën». Nëse kishin ndonjë gjë për të bërë në Emaus, përse u kthyen në Jerusalem? Por, siç e thamë, nga Jerusalemi po iknin për shkak të zhgënjimit. Tani që zhgënjimi u mposht, kanë arsye të kthehen atje. Jezusi i Ngjallur ishte bërë arsyeja e gëzimit të tyre dhe nuk mund të mos ua shpallin të tjerëve.
«Feja juaj dhe shpresa të jenë në Hyjin!» thotë Shën Pjetri në leximin e dytë. Këta dishepuj tani kështu po bënin, duke e braktisur idenë e gjithëpushtetësisë së rreme të vdekjes, ide e cila i pengonte sytë e tyre ta shihnin Krishtin e Ngjallur që po udhëtonte bashkë me ta. E plotësuan, kështu, ecjen e tyre në fe. Jezusi na i haptë edhe neve sytë e mendjes dhe na e ngrohtë zemrën, që të mund ta vërejmë se Ai është i gjallë pranë nesh, bashkëudhëtar në rrugëtimin e jetës sonë!
Dom Dritan Ndoci
