Të meditojmë me Ungjillin: Jezusi ushqen 5 mijë vetë
R.SH. - Vatikan
1 Në atë kohë, Jezusi kaloi në anën tjetër të detit të Galilesë, që quhet edhe i Tiberiadit. 2 E ndiqte një shumicë e madhe, sepse shihnin mrekullitë që bënte në të sëmurë. 3 Jezusi u ngjit në një kodër, ku u ul të rrijë bashkë me nxënësit e vet. 4 Ishin afër Pashkët, e kremtja e judenjve. 5 Jezusi çoi sytë dhe pa një shumicë të madhe njerëzish që po vinte tek ai e i tha Filipit: “Ku do të blejmë bukë që të hanë këta njerëz?” 6 Foli kështu për ta sprovuar, sepse ai vetë e dinte se çka kishte në mend të bënte. 7 “As dyqind denarë bukë - iu përgjigj Filipi - nuk do të dilnin mjaft për t’i dhënë secilit nga një grimë”. 8 I tha njëri nga nxënësit, Andreu, i vëllai i Simon Pjetrit: 9 “Këtu është një djalosh, që ka pesë bukë elbi dhe dy peshq të vegjël. Por, çka janë këto për kaq njerëz?” 10 Jezusi u tha: “Thuajini njerëzve të ulen”. Në atë vend kishte shumë bar.
U ulën, pra, rreth pesë mijë burra. 11 Jezusi mori bukët, u falënderua dhe ua dha atyre që ishin ulur. Po ashtu edhe prej peshqve - aq sa deshën. 12 E kur u nginë, u tha nxënësve të vet: “Mblidhni tepricat që të mos tresë asgjë”. 13 I mblodhën, pra, dhe mbushën dymbëdhjetë shporta me copa që u tepruan atyre që hëngrën prej pesë bukëve elbi. 14 Njerëzit, kur panë mrekullinë që bëri Jezusi, thanë: “Ky është përnjëmend Profeti që duhet të vijë në botë”. 15 Kur Jezusi hetoi se duan të vijnë e ta kapin për ta bërë mbret, u tërhoq përsëri në mal, krejtësisht vetëm.
Të lutemi së bashku:
Gjesti i asaj dite, o Jezus,
nuk është një ndër të shumtët,
por është shenjë vendimtare,
sepse na lejon të të kuptojmë
Ty e misionin tënd,
ç’ndien në zemër,
ç’na ofron e ç’i kërkon secilit prej nesh.
Ti e njeh urinë e njerëzve, çdo lloj urie:
urinë e të varfërve, që s’kanë të hanë,
urinë e të sëmurëve, krejtësisht të braktisur,
por edhe atë të shumë njerëzve,
që kanë nevojë të patregueshme
për dhembshuri e dashuri,
për miqësi e shoqëri,
për ndihmë e solidaritet,
për falje e mirësi,
për një dorë e një fytyrë vëllazërore.
Ti dëshiron ta zhdukësh këtë uri
që zgjon dhembshuri
dhe e di mirë se nuk është paraja
përgjigjja më e mirë.
E kështu, pranon një ofertë
krejt të pamjaftueshme,
siç janë ato pesë bukë e dy peshq.
Ia beson Atit Qiellor e fillon t’i shpërndash,
deri sa ngopet një turmë e tërë.
Në këtë mënyrë, na mëson
se kur jemi gati ta ndajmë
atë pak, që kemi, me të tjerët
arrijmë vërtet të bëjmë mrekulli.