Të meditojmë me Ungjillin e së dielës XVIII të vitit liturgjik

R.SH. - Vatikan

“¹³ Kur dëgjoi Jezusi, shkoi prej andej me barkë dhe u shmang në një vend të pabanuar - në vetmi. Por, kur e hetoi populli, u nis pas tij këmbë prej qyteteve. ¹⁴ Kur doli Jezusi prej barke, pa një turmë të madhe njerëzish, pati dhembshuri për ta dhe i shëroi të sëmurit e tyre. ¹⁵ Në mbrëmje iu afruan nxënësit e thanë: ‘Vendi është i shkretë dhe u bë vonë; lëshoj njerëzit të shkojnë në fshatra e të blejnë ushqim’. ¹⁶ Jezusi u përgjigj: ‘Nuk është nevoja të shkojnë: jepuni ju të hanë!’ ¹⁷ Ata iu përgjigjën: ‘S’kemi këtu pos pesë bukë e dy peshq’. ¹⁸ Jezusi vijoi: ‘M’i bini këtu!’ ¹⁹ Pastaj i dha urdhër popullit të ulet në bar. I mori pesë bukët e dy peshqit, i çoi sytë kah qielli, i bekoi, i ndau dhe ua dha nxënësve, kurse nxënësit turmës. ²⁰ Të gjithë hëngrën e u nginë. I mblodhën tepricat: dymbëdhjetë shporta plot me copa. ²¹ E ata që hëngrën, pa i numëruar gratë e fëmijët, ishin rreth pesë mijë meshkuj”.

Të lutemi së bashku:

Ti, o Krisht, di t’i kuptosh

nevojat e vërteta, ç’presin prej Teje

njerëzit që të kërkojnë,

Ti sheh kaq vuajtje e dhimbje

e dëshiron t’u çosh të gjithëve dashurinë Tënde.

Ja pse nuk i lë pa plotësuar kërkesat e turmës:

dëshiron t’i japësh përgjigje etjes së saj për lumturi,

urisë së saj për Zotin

e ta lirosh nga të gjitha të këqijat

që i peshojnë mbi supe

dhe ia mohojnë mundësinë për të shpresuar.

Ti, o Krisht, nuk e injoron lodhjen,

rraskapitjen e trupit e, ndërsa ngop shpirtrat,

i jep përgjigje edhe urisë fizike,

asaj, që e ngre kryet,

duke e kapur ngërç stomakun.

Kështu, u thua të gjithëve

një fjalë, që shndrit e ngushëllon,

por u jep edhe ushqimin për të vijuar udhën,

për të ecur përpara.

Kështu, dëshmon se i merr seriozisht

të gjitha pyetjet tona, të gjitha plagët e shpirtit,

por edhe kërkesat e korpit,

problemet konkrete të jetës së përditshme.

Jo për të na përjashtuar nga përgjegjësitë tona,

për të na zbuluar atë dashuri,

që do të na shoqërojë çdo çast.