Shën Lorenci, diakon e martir

R.SH. - Vatikan

Duken legjendare vuajtjet e shën Lorencit, diakon e martir, i cili u dogj në skarë nga persekutuesit e vet, por vendi dhe data e mundimeve të tij dëshmohen nga një traditë tejet e lashtë. Sipas “Depositio martyrum” të kalendarit jeronimian, pësoi martirizimin në Romë, në rrugën Tiburtina, gjatë persekutimit të perandorit Valerian, më 10 gusht 258, katër ditë më pas, në krahasim me anëtarët e tjerë të kolegjit të diakonëve romakë, që u vranë së bashku me Papën Siksti II.

          Lorenci mbarështonte paratë e Kishës, prandaj, fillimisht nuk u prek, me shpresën se do të jepte informacione të vyera për pasuritë e bashkësisë së krishterë. Por ai, pasi ua shpërndau të varfërve ato pak gjëra, që akoma ishin në zotërim të Kishës, u paraqit para autoriteteve romake me një turmë të stërmadhe të varfërish, të gjymtuarish e të verbërish, duke thënë: “Këto janë thesaret e Kishës”.

          Nisej kështu, për rrugën e martirizimit, që i vuri vulën jetës së tij në shërbim të varfanjakëve, me besnikëri absolute ndaj Ungjillit të Krishtit. Mbi varrin e tij, perandori Kostandin, i kthyer në krishterim, ndërtoi një bazilikë, e para ndër 34 kishat, që Roma ia kushtoi këtij martiri të saj të dashur, pajtori i tretë i qytetit, pas shën Pjetrit e shën Palit.