Kuriozitete, për shtegtarin e Santiagos
R. SH. - Vatikan
Shumë histori e gojëdhëna tregohen për shtegtimin drejt Santiagos: “qindra e qindra kilometra përshkuar në këmbë a me mjete të rastit, netë kaluar në bujtina fshatarake a nën dritën e yjeve, e, më në fund, pamja ngushëlluese e Shenjtërores, zakonisht në perëndimet mahnitëse të diellit mbi këto troje, ku shkelën miliona shtegtarë në shekuj. E pikërisht shtegtarët i përshkruan, në ditaret e tyre të udhëtimit! E jo vetëm mbresat, që u la takimi me Krishtin në atë shenjtërore mrekullish, por edhe kuriozitetet, që i morën me vete, në kthim...
Kurioziteti i kemores
Një prej tyre, është kemorja kryesore, e varur në kupolën e Shenjtërores. Që në shekullin XIV. Gojëdhëna tregon se zinxhiri, që e mban, u këput më se katër herë e kemorja ra me potere në mes të ndërtesës, por pa shkaktuar asnjë dëm. E u var rishtas. Sepse nuk është vënë vetëm për bukuri aty. Luan disa role. Njëri prej tyre është për të mbuluar duhmën e fortë të djersës, që përhapet nga trupat e shtegtarëve, të cilët arrijnë në Kishë pas ditëve e netëve të panumërta, kaluar përudhë. Por edhe për vetitë terapeutike të kemit, që i lehtëson shumë njerëzit me probleme frymëmarrjeje.
Kënaqësia e soditjes së panoramës
Pranë Santiagos së Kompostelës shtegtarët kanë rastin të shijojnë një nga pamjet më mahnitëse e më të paharrueshme: t’i admirojnë Kullat e Katedrales prej majes Monxoy (Mongjoj) të Malit Gozo. Emri rrjedh pikërisht nga shprehja, që përdornin disa shtegtarë francezë kur, duke arritur në maje, e shprehnin gëzimin dhe kënaqësinë, duke brohoritur ‘mon joie’ (Ç’lumturi!). Mos harroni, prandaj, ta shijoni këtë pamje, kur të shkoni për t’u takuar me Shën Jakun, në Kompostelë. E të brohorisni shqip: “Gëzimi im!”.
Burime të fshehura
Të gjithë shtegtarët, drejt Santiagos, marrin me vete një guaskë deti, që lidhet pikërisht me ujin. Sipas gojëdhënave, një shtegtar i shkrumbuar nga etja, që ndodhej në Naltësinë e Faljes, pak kilometra larg Pamplonës, u tundua nga djalli. Shejtani i premtoi se, po ta mohonte Zotin e Zojen ose Santiagon, do ta çonte tek një burim, ku gurronte uji më i freskët në botë. Po shtegtari nuk u përkul para tundimit e në atë çast iu duk Shën Jaku Apostull, i veshur si shtegtar. E mori për dore dhe e shoqëroi te Burimi Reniega, ku i dha të pijë ujë me guaskën e vet, që e mbante të varur në brez. Që asokohe edhe shtegtarët e mbajnë guaskën e detit, të varur në çantën e tyre, për ta përdorur kur “i tundon etja”.
Mos harroni të vizitoni 12 vise, që meritojnë
Natyrisht, vizita juaj e parë do të jetë në katedralen që, sipas traditës, naltohet pikërisht aty ku pushon në paqe Shën Jaku Apostull, ungjillëzuesi i parë i këtyre trojeve. Prej këndej nderohet si vendi më shenjt i kultit katolik në tokën iberike. Fasada madhështore baroke, me shtatoren e Shën Jakut, duket sikur u projektua pikërisht për ta lënë pa frymë shtegtarin, para se të kapërcejë “Portikun e Lavdisë”, kryevepër e vërtetë artit romanik, vepër e Mjeshtrit Mateo, stolisur me 200 skulptura shenjtorësh e figurash të Besëlidhjes së Vjetër.
Sapo hyn brenda, shtegtari pushtohet nga atmosfera e fuqishme e misticizmit, nësa vihet në radhë për të përqafuar shtatoren e Shën Jakut, vendosur pas altarit të madh e për t’i puthur mantelin e argjendtë. Pikërisht pas “Caela Major” – “Altarit të madh” ndodhet kripta, ku ruhet trupi i Apostullit Shenjt.
Po mrekullitë nuk përfundojnë këtu: mund të vijosh shtegtimin duke vizituar Muzeun e Katedrales, ku njihesh me fazat kryesore historike të kësaj ndërtese qindravjeçare e të soditësh një thesar të vërtetë me vepra të pashoqe arti.
Janë për t’u parë, pastaj, çatitë e Katedrales, sheshi Obradoiro, Sheshi i Kintanës, Muzeu i shtegtimeve, Qendra historike, Tregu i Abasos, Parku Alameda…. e tjerë e tjerë. Po ç’të zgjatemi! Shtegtoni, e do t’i shikoni!