Të meditojmë me Ungjillin e së Dielës XV të vitit liturgjik
R.SH. - Vatikan
1 Atë ditë Jezusi doli prej shtëpisë dhe u ul të rrijë buzë detit. 2 Një turmë e madhe populli ngarendi tek ai kështu që hypi në barkë e u ul ndenjur, kurse mbarë populli zuri vend në breg. 3 U foli për shumë gjëra në shëmbëlltyra. Kështu u tha: 4 “Doli mbjellësi për të mbjellë. Ndërsa po mbillte, disa kokrra ranë pranë udhës, erdhën shpendët dhe i hëngrën. 5 Disa ranë në zallinë, ku kishte pak dhe. Mbinë shpejt, sepse nuk e kishin tokën e thellë. 6 Porse, kur doli dielli, u vyshkën prej vapës dhe u thanë, pse nuk kishin rrënjë. 7 Disa tjera ranë në ferra. Ferrat u rritën e ua zunë frymën. 8 Kurse disa tjera ranë në tokë të mirë e ato dhanë fryt: njëra njëqindfish, tjetra gjashtëdhjetëfish e tjetra tridhjetëfish. 9 Kush ka veshë, le të dëgjojë!”
Të lutemi së bashku:
Ti vijon të mbjellësh, o Jezus,
fjalën tënde të shëlbimit
në të gjitha terrenet e botës,
në të gjitha zemrat e tokës.
Mos e kurse farën,
por hidhe me shumicë
ndër plisat e jetës sonë.
E njeh entuziazmin tonë të çastit
alergjinë tonë ndaj sakrificave,
dobësinë tonë në sprovë.
E di mirë se, nganjëherë, mjafton pak,
gati asgjë, për ta mbuluar zërin tënd,
për ta bërë të kotë flijimin tënd,
për ta penguar Ungjillin
të zërë e të rritet në jetën tonë.
E, megjithatë, Ti vazhdon të mbjellësh
Pse? Sepse e di mirë
Se farat e tua janë të mira
E mund të prodhojnë të korra të pashpresuara.
E di se kur gjejnë terren pjellor
frytet kalojnë çdo lloj parashikimi
Prandaj, o Jezus, të lutem
mos lejo të kalojë më kot
hiri, që arrin deri tek unë,
mos më lër ta tundoj durimin tënd prej mbjellësi:
vetëm kështu mund të provoj
pasurinë e fryteve, që shkon përtej çdo parashikimi