Çelësi i fjalëve të Kishës. Letra II e Shën Palit për Selanikasit, vetëdija për fundin

R.SH. - Vatikan

Në Letrën e dytë të Shën Palit apostull drejtuar Selanikasve shohim pikërisht këtë: vetë Pali dhe bashkësitë, që formoi, përfshihen krejtësisht nga kjo përvojë e tashmë, e masin kohën e botës dhe të jetës së tyre mbi bazën e sigurisë së kthimit të afërt të Krishtit. Por mendimi apokaliptik mbart gjithnjë probleme gati të pakapërcyeshme, që shën Pali mundohet t’i zgjidhë me këtë Letër, e cila, siç duket, pason të parën me një diferencë prej pak muajsh:

“Në lidhje me Ardhjen e Zotit tonë Jezu Krishtit dhe me bashkimin tonë rreth tij, ju bëjmë lutje, vëllezër, mos lejoni të merreni mendsh dhe as mos u trazoni për shkak të ndonjë vegimi kinse profetik, ose të ndonjë fjale, ose të ndonjë letre kinse të shkruar prej nesh, thua se ja, arriti Dita e Zotit! Mos lejoni t’ju gënjejë kush në asnjë mënyrë!... Tani po dëgjojmë se disa ndër ju jetojnë në papunësi: nuk punojnë asgjë dhe e humbin kot kohën” (2 Sel 2,1-3: 3,11).

Sapo fillohet të flitet për fundin e botës, nuk mund të mos hyhet në vorbullën e pritjes, të frikës, të parashikimeve e të personazheve jo dhe aq të besueshëm. Shën Pali e di mirë këtë dhe e dimë mirë edhe ne sot, që në më se 2000 vite krishterim, e kemi parë se ai, që lajmëron fundin e kohrave, përgënjeshtrohet vazhdimisht.

Problemi i apokaliptikës është gjithnjë ky: si të shmanget ankthi, sapo ndokush beson se gjithçkaje po i vjen fundi? E pastaj, si ta presim atë, që nuk vjen kurrë?

  Shën Palit i takon t’i japë kuptim zbulesës së krishterë. Faktikisht, pas tij, argumenti nuk përmendet më, si në Letrat e apostullit, ashtu edhe në pjesën tjetër të Besëlidhjes së Re, për t’u dukur sërish i furishëm e madhështor në kapitullin e fundit të saj: Zbulesa!

Është e vërtetë se aftësia jonë për të kuptuar ndërlikohet pak nga rendi i Letrave të Shën Palit në Besëlidhjen e Re, që nuk respekton rendin kronologjik të shkrimit të tyre. Do të ishte e dobishme të niseshim pikërisht nga Selaniku, pra, nga shën Pali i udhëtimit të dytë të madh misionar (50-52) e, pastaj, të kalojmë në katër Letrat e rëndësishme të maturisë së tij (Korintasve, Galatasve dhe Romakëve), shkruar gjatë udhëtimit të tretë (56-58) e, me radhë, në të tjerat.

 Por, le ta shohim këtë shën Pal, që merret me problemet e tij të para misionare, në Letrën e dytë për të krishterët e Selanikut. Mjeshtri i dashurisë dhe i bamirësisë akoma nuk është pjekur brenda tij, sepse apokaliptika mbart në vetvete një ndarje të qartë ndërmjet të mirëve e të këqinjve, ndërmjet besimtarëve e jo besimtarëve, për të cilët zbatohet e ashtuquajtura “drejtësi shpërblyese”, pra, secilit sipas meritave, pa treguar mëshirë:

“E njëmend është e drejtë që Hyji t’u japë mundim atyre që ju salvojnë, kurse juve, të salvuarve, t’ju dhurojë bashkë me ne pushimin në Ditën e Zbulesës së Zotit Jezus, kur të vijë prej qiellit bashkë me engjëjt e pushtetit të vet, me zjarr të ndezur flakë dhe t’u hakmerret atyre, që nuk duan ta njohin Hyjin dhe atyre, që nuk duan ta dëgjojnë Ungjillin e Jezusit Zotit tonë” (2 Sel 1,6-8).

  Drejtësia në apokaliptikë shfaqet si hakmarrje hyjnore kundër atyre, që nuk e pranojnë Ungjillin dhe i persekutojnë besimtarët. Kjo gjë është e qartë, e sigurtë dhe do të zbulohet së shpejti: për këtë, shën Pali është dëshmitar po aq i sigurt.

“Të tillët do të ndëshkohen me dënimin e pasosur larg nga fytyra e Zotit dhe nga lavdia e madhërisë së tij, atëherë, kur të vijë - atë Ditë - për të qenë lavdëruar në shenjtërit e vet dhe për t’u dëftuar i mrekullueshëm në të gjithë ata që të kenë besuar: tashti ju i besuat dëshmisë sonë” (2 Sel 1,9-10).

Pra AJO ditë është argumenti i Letrës e mund ta imagjinojmë si frymëzohet predikimi i shën Palit nga ringjallja e Krishtit, për të kaluar më pas në kumtin e kthimit të Tij të afërt e në Gjykimin e Mbramë. Duhet të ketë qenë një predikim këmbëngulës mbi këto dy pika, në të cilat gjithçka kthehej në profeci e pasojë e këtyre të vërtetave.