Të meditojmë me Ungjillin e së dielës XXVIII të vitit kishtar
R.SH. - Vatikan
“11 Duke udhëtuar për Jerusalem, kaloi nëpër Samari e Galile. 12 Kur hyri në një fshat [i] dolën para dhjetë të gërbulur. Ata zunë vend larg 13 e filluan të bërtasin: ‘Jezus, Mësues, ki dhimbë për ne!’
14 Kur i pa u tha:
‘Shkoni e paraqituni priftërinjve!’
E ndodhi që, ndërsa po shkonin, u pastruan.
15 Njëri prej tyre, si pa se u shërua, u kthye duke e lëvduar Hyjin me zë të madh. 16 Ra përmbys para këmbëve të Jezusit dhe iu falënderua. E ky ishte samaritanas. 17 Jezusi mori fjalën e tha:
‘Po a nuk u pastruan të dhjetët? Ku janë nëntë tjerët? 18 A nuk u gjet asnjë që të kthehet e t’i japë lavdi Hyjit, përveç këtij të huaji? 19 Çohu e shko - i tha - feja jote të shpëtoi!’”
Të lutemi së bashku:
Kur e lexoj këtë tregim, o Jezus,
qëndrimi i atyre të nëntëve
më duket krejt i pakuptueshëm:
u shëruan,
u liruan nga sëmundja
që u kishte përçudnuar trupin
dhe i kishte mbajtur larg
nga familja e nga fshati,
nga të dashurit e nga puna.
Si ia bëjnë tani, që u pranuan sërish
në bashkësinë e njerëzve
të harrojnë kaq shpejt
se Ti bëre për ta
një gjest të jashtëzakonshëm?
Si ia bëjnë të kthehen në shtëpi
pa kaluar më parë te Ti
për të shprehur mirënjohje
pa të shfaqur gëzimin e tyre?
Kur lexoj këtë tregim, o Jezus,
më vjen menjëherë dëshira për të gjykuar,
por pastaj, kthehem mbrapsht
e filloj të numëroj gjithë dhuratat
me të cilat e mbush vazhdimisht
këtë jetën time:
mëshira Jote, falja,
Fjala jote, Buka jote,
mijëra takimet që e mbushin me hir
qiellin e ditëve të mia…
E pyes: a s’bëj edhe unë
pikërisht si ata të nëntë?
A s’eci edhe unë pa e kthyer kokën?
A nuk mendoj se më takojnë, posi,
dhuratat e tua të çmuara?