Nata e festës së Zojës së Shkodrës, Pajtore qiellore e qytetit
R. SH. - Vatikan
Bashkësia katolike e Qytetit të Veriut sonte kremton natën e festës së Pajtores së vet qiellore, Zojës së Shkodrës, siç e quajnë besimtarët e këtij qyteti Zojën e Këshillit të Mirë.
Festa tradicionale e Zojës së Shkodrës, që bie të hënën e parë pas së dielës së tretë të tetorit, kremtohet me Meshë të Shenjta, me lutje të ndryshme të përshpirtshme, procesione e nisma të tjera fetare e kulturore.
Zgjodhëm për këtë natë të lume, poezinë kushtuar Zojës së Shkodrës, përgjigje që i jep Luigj Gurakuqi poezisë së mirënjohur të Filip Shirokës “Shko dallëndyshë”. Me titullin “Gég Postrippes - Nji mik nga Shkodra”, u shkrua më 7 korrik 1898.
Kaloi, gojë më gojë, duke i ruajtur edhe strofat e fundit që, gjatë diktaturës, u shlyen nga të gjitha tekstet. Po populli nuk i harroi dhe vijoi t’ua transmetonte breznive të reja, me nota folklorike. Po e kujtojmë sot, duke ia kthyer Marisë vargjet që deshën t’i mbulonin me harresë!
Dallëndyshja u kthye
Ti dallndyshën porosite,
Vendin tand me shkue me e pá,
Nepër Shkodër me shetitun,
Mbi vorr t'bab’s e t'nans me kjá,
N' shkoll, n' shpi tande ‘i herë m'u ndalë,
Me miq t' motshëm m'u përfalë.
Erdh njimend, e nepër Shkodër
Shum kërkoi tuj fluturue,
Rrugs, n' livadhe, n' mal e n' kodër,
Me kang t'vet na ka gazmue,
N' fush t' Rrmajit asht ndalue,
E mbi vorre ka vajtue.
Në prendverë ktej porsa mbrrini
Miqve tu i u fal me shndet,
Nepër shkollë, n’për kisha hini,
Me t'a hiek at kasavet,
E n' shpi t' vjetër ku ke le
Ka godit' çerdhen e re.
Por kur kthej, me t'than a diti
Miqt, qytetin, punt si i la?
Para sysh Shqypnin a t' qiti?
A e harroi ndoj send beldà?
A t' kallxoi gjithshka kish pamun?
Si mbi vorre kishte kjamun?
Po prej prindsh ndoj shndet, ndoj fjalë,
Ndoj bekim a t'a ka pru?
Mbi rras' t' tyne kur u ndal,
Ndoj tub' lule a e kish vu?
T' zezat t'ona a t'i kallxoi?
Me kang' t' vet a t'i diftoi?
Shkodrën brengat e kan marrë,
Tjetër s'ndin veç gjamë e ankime,
Ma shpesh shifen se nej par
Gjaksi t' mrapshta e turbullime.
S' ka mbet' gja pa u çoroditë,
Ma fort prangat na jan rritë!
Por ani, Zojën e kena,
Qi me dije na i shin lott,
Në Tê, na t'vorfnit pshtetun jena,
Na ruen Zoja e na del zot!
Varrën tonë na e ankon
Si bylbyli kur gjimon!
Mir' po shoh se ke shum mall
Për me u gjet' njiher' n' Shqipni.
Ik pra e eja për të gjall
Me miq tu m'u knaq', m'u ngi.
Eja vetë Zojën m'e pa,
Eja vetë n' Rmaj me kja!