Zoja e Dhimbshme na ndihmon të kundrojmë Jezusin
R.SH. - Vatikan
Më 15 shtator Kisha katolike romake përkujton Zojёn e Dhimbshme. Kur të krishterët e të gjitha kohërave e në të gjitha vendet i drejtohet Marisë, ata udhëhiqen nga bindja spontane që Jezusi nuk mund t’i refuzoi kërkesat dhe lutjet që i paraqiten nga Nëna e tij, dhe mbështetën në besimin e patundur se Maria Virgjër në të njëjtën kohë është edhe Nëna jonë – një Nënë që ka përjetuar vuajtjen më të madhe se gjitha vuajtjet tjera, që i percepton bashkë me ne të gjitha vështirësitë tona dhe në mënyrë amnore mendon e përkujdeset për kapërcimin e tyre. Sa e sa njerëz gjatë shekujsh kanë shtegtuar tek Virgjëra Mari për të gjetur para figurës së Zojës së Dhimbshme ngushëllim e mbështetje!
E Liturgjia e ditёs, pasi tregon Kryqin e Lumnueshëm të Krishtit, na fton të shikojmë edhe Nënën e Tij, Marinё, të butë e të përvujtë. Në Letrën drejtuar Hebrenjve (Heb 5,7-9), Leximi I i Meshёs sё 15 shtatorit, nënvizohen tri fjalë të forta. Thuhet se Jezusi “mësoi, dëgjoi, pësoi”. Jezusi, edhe pse ishte Zot, u pёrvujtёrua, u poshtërua, e uli veten duke u bërë shërbëtor. Kjo është lavdia e Kryqit të Krishtit. Jezusi erdhi në botë, për të mësuar të ishte njeri, për të qenë njeri, duke ecur me njerëzit. Erdhi në botë për t’u bindur, e u bind. Por bindjen e mësoi nga vuajtja. Sot, me këtë bindje, me këtë vetasgjësim, me këtë poshtërim të Jezusit, premtimi u bë shpresë. E populli i Hyjit ecën me shpresë të sigurt. Edhe Nëna Mari, ‘Eva e re’ , si e quan vetë Pali apostull, mori pjesë në udhën e Birit Jezus: mësoi, vuajti e dëgjoi. E u bë Nënë!
Ungjilli (Gjn 19,25-27) na e paraqet Marinë tek këmbët e Kryqit. E Jezusi nga Kryqi i thotë Gjonit; “Ja, Nëna jote!”. Maria, pra, është Nënë. E kjo është edhe shpresa jonë. Ne nuk jemi jetimë, kemi Nëna: Nënën Mari. Por edhe Kisha është Nënë, e edhe Kisha vajohet Nënë, kur bën të njëjtën udhë, që bënë Jezusi dhe Maria: udhën e bindjes, udhën e vuajtjes, e kur mëson vazhdimisht të ecë në gjurmët e Zotit. Maria dhe Kisha e çojnë përpara shpresën e Krishtit, na japin Krishtin, e lindin Krishtin në shpirtin tonë. E sot ne mund të shkojmë përpara me një shpresë, shpresën që na e jep Nëna jonë Maria, e ngulur tek Këmbët e Kryqit të Jezu Krishtit.
Kisha, pra, na fton sot të kundrojmë Zojën e Dhimbshme, te këmbët e kryqit të Krishtit, në ditën e solemnitetit të saj liturgjik. Të kundrojmë Nënën e Jezusit, ta kundrojmë këtë shenjë kontradiktore, sepse Jezusi është fitimtar, por mbi Kryq. Është kontradiktë kjo, nuk kuptohet. Duhet fe për ta kuptuar, së paku, për t’iu afruar këtij misteri.
Shën Maria e dinte dhe jetoi me shpirtin të shporuar. Ndiqte Jezusin dhe dëgjonte komentet e njerëzve, herë në favor e herë kundër Tij, por rrinte gjithnjë pas të Birit. Prandaj themi se ajo “është dishepullja e parë” e Krishtit. Maria e mbante në zemër këtë “shenjë kontradikte”. E së fundi, i takoi të qëndrojë në heshtje, tek këmbët e Kryqit të Birit të kryqëzuar për vdekje. Në atë çast, Ajo na lindi të gjithëve: lindi Kishën. ‘Grua’ – i thotë i Biri Jezus – ‘ja bijtë e tu’. Nuk i thotë ‘nënë’, i thotë ‘grua’. Grua e fortë, e guximshme; grua, që ishte aty për të thënë: ‘Ky është im Bir: nuk e mohoj.
Ne e dimë se Hyji në gjithçka bashkëpunon me ata që e duan, me ata që, me vendimin e tij, janë të thirrur në planin e tij (Rm8,28). Në Marinë, Hyji ka bashkëpunuar për të mirën e të gjithëve e nuk resht së bashkëpunuari, në mënyrë që, përmes Marisë, e mira të përhapet edhe më tej në botë. Nga Kryqi, nga froni i hirit dhe i shëlbimit, Jezusi u dha njerëzve si Nënë pikërisht Nënë e vet Marinë. Në momentin e flijimit të tij për njerëzimin, Jezu Krishti në një farë mënyre e bënë Marinë ndërmjetësuese të gurrës së hirit hyjnor që buron nga Kryqi. Nën Kryq, Maria bëhen shoqe dhe mbrojtëse e njerëzve në udhën e jetës së tyre. Në fund të kujtojmё se aty ku është Zoti, aty ka të ardhme. Gjërat e vogla të jetës së përditshme e kanë kuptimin e tyre dhe problemet e mëdha gjejnë zgjidhjen e tyre.
