Për udhë, kah Shpella e Betlehemit
R.SH. - Vatikan
Për udhë, kah Shpella e Betlehemit
Për udhë, kah Shpella e Betlehemit
Rrjedh jeta ditë për ditë,
si rrjedh lumi përgjumshëm
gjithnjë në shtrat të vet.
Ditë e për ditë vërshon zymtia
në skajet e skutat e jetës
e m’i errëson
dhe pikat e ndaljes së dritës.
Ditë e për ditë lodhja e zhgënjimi,
ma brejnë pak e nga pak.
gjithë entuziazmin.
E të gjitha dëshirat më të dashura,
shuhen në harresë…
Bankat e kohës, ku shpresat i ruaj,
m’i marrin ditët peng...
Nuk duhet të jem vetvetja,
duhet të jem si bota!
Prandaj çdo vit kjo Kohë e Ardhjes,
është hir i madh e dritë,
është shkundje, që më mahnit:
fjalë e thënë, pas heshtjes së gjatë,
pas kohës së vrarë në kraharor…
Prandaj çdo vit kjo Kohë e Ardhjes,
ilaç është, që vdekjen e tremb;
forcë, që jetën ta kthen
e të vë rishtas për udhë:
jo më me kokë të kapitur,
jo më në kërkim të vetmisë,
jo më me këmbë të mpira,
jo më me sy të verbuar,
jo më me shpatulla të kërrusura…
Tash me trup kall të drejtë
vrapoj kah dita e bekuar
kur Ti Jezus
do të kthehesh prap mes nesh,
në ballin e gjërë të shekullit,
e në zemrat tona, sa Zemra Jote,
që zënë gjithë botën!
