Atë Gjergj Fishta: Êmni i Zojës

R.SH. - Vatikan

¹ Nuk dij se cillës termale ‘i ditë tue shkue
E nji landtari njitej vasha e lume,
Njitej pa kênë kundrue ke trolli i gzue
I njaj shtatxânmje s’motnueme.

² E, mbasi u fal me atê, e cila e priti
Me shum njerzí, tue dhanun lavde Zotit:
Mue kanë me m’quejtun t’lume, brohoriti
Fiset e dheut gjatë motit.

³ Deh! se n’ç’ qetsí kto fjalë koha madhshtore
T’i ndiejte atë herë i kishte vû prej serit!
kshill i ynë i ngathët! Oh e rrejshme p’rore
Mende shqyrtuese e nierit.

⁴ Na dishmitarë qi mbasandej mbi dhé
Krejt ndodhi puna mbas fjalës s’ate s’lume;
Na ruejtë shelbimit, n’shkollë t’hyjnueshme lé
T’ t’vertetavet t’amshueme,

⁵ Na e dijm, o Zojë, se veç e Hyj’i lumnueshem
E mbajti atë besë qi e dhae ti n’brohorí,
Njai qi t’a msoi: per ne fort i madhnueshem 
Âsht êmni i yt, Marí.

⁶ Per né Nana e Zotit don me thânë njaj êmen 
T’falemi, o e lume: ‘ i êmen qi t’i gjajë
I cilli burrë e pat ja e cilla fêmen,
Ja qi per ngjet t’i a mbajë?

⁷ T’falemi, o e lume: t’cillat mote t’ngrata 
S’e ndien atê êmen tue e permendun valle?
Kur kjé qi at’êmen djalit s’i a msoi tata?
T’cilla termale e zalle

⁸ Tue e thirrë s’e ndien? Jo veç se bota e vjeter 
Bán kishat t’ua me madhní ndertue,
Por e Kolombit, edhe, bota tjeter 
Ushqen t’devoçemt t’ue.

⁹ Pertej sa dete, e m’t’ cillat djerre kputet 
Nji lule e eger e aq e irnueme bojet
T’lterit t’and, me uzdajë gjithkush kû lutet,
Qi mos t’i njohe trojet?

¹⁰ O Zoj, o Virgjin, o Shêjtneshë unjí,
Se ç’êmna t’bukur gjuha e robit t’ruen!
Mâ se ‘i fis n’zâ per armë e per lumní
Pajtore, o Zojë, ty t’quen

¹¹ Ty kúr t’agojë, e n’mbramjet prej prendimit,
E kúr t’jét dita n’gjysët, edhe m’atë herë
Kumbonët t’pershndeten, çetët tue thirrë t’kshtenimit 
Me t’dhanun lavd e nderë. 

¹² Nder friga t’mnershme, t’cillat ia qet nata,
T’ permendë ty fmija; tuj u dridhë detari,
Thellimi kur luron e bjen shtergata,
Kah Ti prirë syt, qyqari.

¹³ N’atë gjí t’andin, t’lumnueshmin, o Zojë, grueja 
Lott e perbuzun i riton, e shkreta,
Edhe i ankon, o e lume, nder kambë t’ueja
T’gjitha fshâmet e veta:

¹⁴ Ankohet Ty, qi t’lutnat ndien e ankimet,
Jo porsi i ndien ky sheklli i ynë i zí,
E dhimben e t’pushtedshmit s’dán prej dhimbet 
T’t’ligshtit qi fshân n’vobsí.

¹⁵ Ti vetë, dikúr, o e lume, pate kjá:
As kurr njai váj nuk ka per t’u harrue:
Ené perflitet sot me sot: e prá 
Kaq mot m’tâ ka kalue.

¹⁶ Per ditë ene prflitet e lotohet
Gjithkah: per gzime qi ké pasë mbi dhé
Tash edhe bota rrokull me ty gzohet,
Si t’ishte ‘i punë e ré.

¹⁷ Kaq duhej t’u levdote Nana e t’Lumit
Edhe m’kto zaje t’ona posë gjith robit;
Kaq Zoti desht me e vû mbi gjith t’naltuemit 
Ketë vajzë lé n’fis t’Jakobit. 

¹⁸ O ju Evrej, o t’namun posë gjithkuej,
t’shtypnit ju njaj mnije s’gjatë mizore,
A nuk ka dalë ajo prej fisit t’uej
Qi na e nderojm n’therore?

¹⁹ A s’âsht dere s’Davidit? Ke ajo menden 
Profetët e patne n’letra, kúr t’amshueme 
T’artat shêje t’njaj Virgjine permenden 
T’ngrehna m’mbretní t’shemtueme.

²⁰ Deh! herë ka’ Ajo seicilli jush le t’siellet,
Qi Ajo t’u pshtojë, qi t’vett s’i djerrë n’ketë dhé
E fis e kómb mos t’jét kah vrân e kthiellet 
Qi sot mos t’kndojë me né:

²¹ T’falemi o e para mbas Tenzot Marija,
Drandofille, o Hyll qi ruen rrezikut.
Si dielli e zgjedhne, e rrebtë porsi ushtrija 
Rreshtue per báll t’anmikut. 

Atë Gjergj Fishta, ‘Emni i Zojës’, përkthye nga Manzoni, ‘Vallja e Parrizit’, fq 104-107