Bł. Michał Giedroyć uczy radykalnego zawierzenia Chrystusowi

„To była osoba, która będąc jeszcze na Litwie, nie mogła mieć jakiegoś przewodnika duchowego – powiedziała Radiu Watykańskiemu s. Adelajda Sielepin. – Był to człowiek kulawy, nie mógł się poruszać daleko. Wyróżniało go zdeterminowane przylgnięcie do Chrystusa, wierność, modlitwa, wielka dyscyplina w refleksji nad Chrystusem, a także pomoc ludziom, jego wielka wrażliwość. Wiemy, że ręcznie wytwarzał puszki na Hostie, aby kapłan mógł nosić chorym Jezusa. To świadczy o jego wielkim wyczuciu, co naprawdę osobie cierpiącej jest potrzebne: nade wszystko bliskość Chrystusa. Jego pobyt w Krakowie sprowadzał się do tego, że był on pomocnikiem zakrystiana, ale nie chodziło tu jedynie o pieczę o kościół, o świątynię, którą cenił jako miejsce spotkania z Bogiem. Liczyła się przede wszystkim sama obecność Chrystusa, której się oddawał, przebywając w kościele na modlitwie, uprzątając kościół i rozmawiając z ludźmi, którzy do niego przychodzili i rozpoznawszy jego wielką świętość, prosili go o wstawiennictwo z wielkim skutkiem.“