Papież: człowiek „żebrakiem przed Bogiem”

„Jego wielokrotne krzyki irytowały, nie były w dobrym tonie i wiele osób go upominało, aby zamilkł. «Zachowuj się przyzwoicie, nie rób tak». Ale Bartymeusz nie milczał, wręcz przeciwnie, krzyczał jeszcze głośniej: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!» (w. 47). Bardzo piękny jest upór tych, którzy poszukują łaski i pukają, pukają do drzwi serca Boga…On woła, puka. To wyrażenie: «Syn Dawida», jest bardzo ważne; oznacza «Mesjasza», jest wyznaniem wiary, które wyszło z ust tego człowieka, pogardzanego przez wszystkich. A Jezus wysłuchał jego wołania. Modlitwa Bartymeusza poruszyła Jego serce, serce Boga, i otwarły się dla niego bramy zbawienia – podkreślił Papież. - I Jezus kazał go wezwać. Zerwał się, a ci, którzy wcześniej kazali mu milczeć, teraz prowadzą go do Mistrza. Jezus mówi do Niego, prosi, aby wyraził swoje pragnienie - to jest ważne - i wtedy wołanie staje się prośbą: «Panie, żebym przejrzał!» (w. 51).“

„Bartymeusz był człowiekiem wytrwałym. Wokół niego byli ludzie, którzy tłumaczyli, że błaganie jest bezużyteczne, że jest wykrzykiwaniem bez odpowiedzi, że jest zgiełkiem, który przeszkadzał i na tym koniec, żeby wreszcie przestał krzyczeć: ale on nie pozostał w milczeniu. I w końcu otrzymał to, czego pragnął – zaznaczył Papież. W sercu człowieka istnieje silniejszy niż wszelkie argumenty przeciwne głos błagający. Głos, który wypływa spontanicznie, nikt do niego nie zmusza, głos, który zastanawia się nad sensem naszego pielgrzymowania tu na ziemi, zwłaszcza gdy znajdujemy się w mroku: «Jezu, zmiłuj się nade mną! Jezu zmiłuj się nade mną!» To piękna modlitwa!“