Do swej kolebki na Ukrainie powrócili polscy redemptoryści

„Bardzo ciekawe jest to, że do Mościsk przybywamy po raz trzeci. Pierwszy raz 140 lat temu dzięki staraniom ojca Bernarda Łubieńskiego. Rozpoczynając wtedy swoją działalność nasi współbracia sprowadzili z Rzymu kopię cudownego obrazu Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Można powiedzieć, że właśnie wtedy na ziemiach polskich zaczęło kiełkować nabożeństwo i kult Matki Bożej Nieustającej Pomocy – mówi Radiu Watykańskiemu o. Dariusz Paszyński, przełożony Warszawskiej Prowincji Redemptorystów. – Musieliśmy jednak opuścić ten kościół i klasztor w 1945 roku z powodów politycznych. Mościska znalazły się na terenie Ukraińskiej Republiki Radzieckiej. Jednak odchodząc bracia zabrali ze sobą obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy, który został umieszczony w kaplicy Wyższego Seminarium Duchownego Redemptorystów w Tuchowie i przed tym obrazem wiele pokoleń redemptorystów przygotowywało się do swojej posługi kapłańskiej i zakonnej. Drugi raz rozpoczęliśmy działalność w 1990 r. Wtedy to ojciec Władysław Ziober, powrócił tam i wyremontował kościół. Klasztoru już nie mógł odzyskać, gdyż został w nim zorganizowany szpital, działający do dziś. Ponownie sprowadził też obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W 2001 r. obraz został ukoronowany, a rok później kościół ten został ogłoszony Sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Niestety po jego śmierci nasza działalność dobiegła tam końca i teraz, 8 września, wróciliśmy kolejny raz. Warto też dodać, że decyzją generała w 1906 roku w Mościskach rozpoczęło swoją działalność Wyższe Seminarium Duchowne, które działa do dziś. Nasza posługa polega teraz na tym, aby obsługiwać Sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy, a także służyć lokalnemu Kościołowi. Tym, co jest dla nas najważniejsze w naszym charyzmacie, a więc poprzez głoszenie rekolekcji i misji. Pragniemy także kontynuować pomoc materialną, która szczególnie w te miesiące trwającej wojny płynęła na Ukrainę. Poprzez naszych współbraci będzie mogła teraz jeszcze łatwiej docierać do najbardziej potrzebujących. Jesteśmy wdzięczni abp. Mieczysławowi Mokrzyckiemu za zaproszenie i umożliwienie naszego powrotu. Prosimy wszystkich o modlitwę, by ta misja, którą rozpoczynamy, wydała jak najlepsze owoce.“