Matka Franciszka Rubatto, pierwsza święta z Urugwaju

„Myślę, że możemy ją określić jako kobietę, która była dyspozycyjna na wezwanie Jezusa. Wiemy, że miała już 40 lat, gdy zaproponowano jej poprowadzenie dzieła, które powstawało w Loano. Według naszego ludzkiego myślenia stało się to w bardzo dziwny sposób. Po prostu udzieliła pomocy rannemu robotnikowi i w ten sposób poznał ją kapucyn o. Angelico da Sestri Ponente, który zaproponował jej nowe zadanie. Jej życie było już dość ustabilizowane, a jednak przyjęła to zaproszenie. Po rozmowach z kierownikiem duchowym, a także ze św. Janem Bosko, zgodziła się podjąć odpowiedzialność za to nowe dzieło. Pisała do swoich sióstr: musicie być misjonarkami najmniejszych, czyli tych, którzy nie liczą się w oczach możnych i świata. Jej dyspozycyjność sprawiała, że zawsze odpowiadała «tak» na wszystko, co ją spotykało, na potrzeby ludzi. Widziała, jak z portu w Genui odpływają wielkie statki z emigrantami. Postanowiła pójść za tymi ludźmi, oddała swoje zakonnice na służbę emigrantom, którzy szukali szczęścia na drugim końcu świata. Matka Francesca Rubatto nie napisała wielu rzeczy, nie pozostawiła żadnych pism teologicznych, ale zawsze powtarzała swoim siostrom, aby były dla innych siostrami.“