«Աղօթքը երբեք ապարդիւն չէ» Ֆրանչիսկոս Պապին 24 Յուլիսի թուիթը

 Ռոպէր Աթթարեան - Վատիկան

«Աղօթքը երբեք ապարդիւն չէ. Ան միշտ ծիլ կու տայ նոր բանի մը որ ուշ կամ կանուխ պտուղներ կը պարգեւէ»։ Այս եղաւ Ֆրանչիսկոս Սրբազան Քահանայապետին 24 Յուլիսին հրապարակած թուիթը որուն մէջ Ան շեշտը դրաւ աղօթքի կարեւորութեան վրայ, հաստատելով թէ աղօթքը երբեք ապարդիւն չի կրնար սեպուիլ ու թէ ուշ կամ կանուխ կ՛արտադրէ պտուղներ։

Աղօթքը՝ աղաչանք է առ Աստուած, օրհնութիւն, գոհութիւն ու փառաբանութիւն է, «Խօսք ընդ Աստուծոյ», Աստուծոյ հետ հաղորդութեան ու երկխօսութեան միջոց է։ Իր Քարոզներուն մէկուն մէջ Յովհաննէս Երզնկացի կաթողիկոսը կը գրէ «Աղօթք բառը երկվանկանի է. առաջին վանկը «աղ»-ն է, որն ունի աղաչական, աղերսական, սրտի խորքից բխած աղաղակի իմաստ։ Իսկ «ոթք»-ը պատշաճ յարակցում է, որով յորջորջւում է աղօթք բառը» (Մատենադարան, ձեռ. դ 2173, թ. 391ա)։

Ըստ եկեղեցւոյ հայրերուն, աղօթքը մուտք է հոգևոր ոլորտ և հաղորդակցութիւն երկնային իրականութեան հետ։ Առանց հաւատքի աղօթքն անուժ է, և միայն հաւատքէն բխող աղօթքն է, որ կարող է ներգործութիւն ունենալ ուլսելի ըլլալ Աստուծոյ։

Յիսուս մեզի սորվեցուց առաջին աղօթքը Հայր մերը՝ Տէրունական աղօթքը։ Յիսուսը հաւատացեալ քրիստոնեային կը պատուիրէ  յաճախակի աղօթել (Կողոս. 2.2), աղօթել ամենայն ժամ (Ղուկ. 18.1, 21.36, Եփես. 6.16) և անդադար (Ա Թեսաղ. 5.17)։ Ան  կը դատապարտէ կեղծաւոր, ի ցոյց մարդկանց կատարուող աղօթքները (Մատթ. 6.5), ու կ  պատուիրէ աղօթել ծածուկ (Մատթ. 6.6) և աղօթքի ընթացքին հեթանոսներու նման չշատախօսել (Մատթ. 6.7)։

Աղօթքը քրիստոնեային ուժ, զէնքն ու զրահն է։