«Քրիստոնեան եւ տագնապալից ներկան». Հայր ԳԷորգ Եպիս Ասատուրեանի խորհրդածութիւնը
Ներկայ աշխարհը կ'ապրի իր պատմութեան ամէնէ շատ մրրկալից եւ փոթորկոտ էջերէն մին՝ ըլլայ այդ քաղաքական, ապահովական, առողջապահական եւ կամ տնտեսական գետիններու վրայ: Կարծէք ներկայի կեանքը նման է, ամպրոպի ովկիանոսի մէջ մոլեգին ալիքներու ընդդէմ նաւարկելու: Գոյատեւելը՝ կեանքը պահելը դարձած է մարդուն միակ տեսլականը: Ի դէմ այս բոլոր խառնիճաղանճին, քրիստոնեան մարտահրաւէր մը ունի պահելու եւ ապրելու աստուածային պատուիրանները: Դժբախտ իրականութիւնը այն է, թէ երբ դիտենք քրիստոնեաներու իրավիճակը, կը տեսնենք թէ ան ոչ մէկ տարբերութիւն ունի այլ մարդոցմէ՝ այսինքն աշխարհէն: Ան իր «աղ եւ լոյս» ըլլալու յատկանիշը գրեթէ կորսնցուցած է: Առաւել եւս ինք իր «աղն ու լոյսը» աշխարհէն սկսած է առնելու:
Ինչպէ՞ս հասանք այս իրավիճակին:
Պիոս 10րդ սրբազան քահանայապետը իր 8 Սեպտեմբեր 1907ի առաքելական յորդորին մէջ հաւատացեալները կը զգուշացնէ «արդիականացումէ»ն (Modernism): Արդիականացումը ան կը նկատէ, որպէս եկեղեցին սպառնացող հերետիկոսութիւն մը: Սրբազան քահանայապետը կը տեսնէր գիտութեան յառաջխաղացքը եւ թէ ինչպէս ի դէմ այս իրականութեան մարդկութիւնը կը հեռանար Աստուծմէ եւ եկեղեցիէն: Դժբախտ իրականութիւնը այն եղաւ, թէ եկեղեցին իր կարգին ազդուեցաւ «արդի» գիտութեան յառաջացումէն, ինչ որ ազդեց իր աստուածաբանութեան եւ վարդապետութեան վրայ: Որպէս հետեւանք եկեղեցին չկրցաւ բաւարար չափով հաւատացեալը պահել իր հաւատքին մէջ: Ս. Հէնրի Նիումըն կ'ըսէ « Քրիստոնէութեան ստեղծած աշխարհը ներկայիս քրիստոնէութիւնը դուրս կը վանէ իր կեանքէն»: Ապերախտ եւ կամ անառակ զաւկի մը նման ներկայ աշխարհը , առնելով իր հօրմէն ամէն հարստութիւն, դուրս վտարած է զայն իր կեանքէն:
Յանցանքը երկուստեք է՝ եկեղեցին պէտք է «նոր աւետարանչութիւն» որդեգրէ, ինչպէս Յովհաննէս Պօղոս քահանայապետը պիտի ըսէր, հասցնելու համար Քրիստոսի փրկող աւետարանը մարդկութեան: Եւ մարդկութիւնը պէտք է նկատէ, թէ իրէն փրկիչը կարծած «արդի գիտութիւնը» հակառակ աշխարհին բերած շատ մը բարիքներուն, ան չկրցաւ սակայն մարդուն յոյս տալ եւ աշխարհը աւելի լաւ տեղ մը դարձնել ապրելու, յատկապէս մարդկային յարաբերութիւններու իմաստով:
Պատասխանը այս բոլորին կը մնայ եկեղեցւոյ դարերու միեւնոյն պատգամը՝ դառնալ Քրիստոսի, որու մօտ է միայն կեանքն ու փրկութիւնը: Խաչելութեան ժամանակ Յիսուսի երկու կողմերը աւազակներ կային, որոնք միեւնոյն ցաւն ու տառապանքը ունէին: Մին Յիսուսի դարձաւ եւ փրկուեցաւ, միւսը անիծեց եւ կորսնցուց իր հոգին: Նոյնն է մեր պարագան. Ցաւը ամենուր նոյնն է: Տարբերութիւնը Յիսուսի դառնալն ու Անոր բերած փրկութիւնը ընդունիլն է:
Հայր Գէորգ Եպիս Ասատուրեան
Շնորհակալութիւն յօդուածը ընթերցելուն համար։ Եթէ կը փափաքիս թարմ լուրեր ստանալ կը հրաւիրենք բաժանորդագրուիլ մեր լրաթերթին` սեղմելով այստեղ